The broken badboy

16. Hij leek veranderd

Perspectief Alex

Met wallen onder mijn ogen slenter ik uit de kamer van Eva. Mijn lichaam voelt zwaar en zwak aan. Ik neem een bekertje van op de gang en vul het met koud water.

De voorbij 3 dagen ben ik niet van eva's zij geweken. Ik ben niet naar school gegaan en niemand weet waar ik ben. Alleen kim en de jongens weten het.

Ik kan nu niemand vertrouwen behalve de dichtste vrienden en familie. Ik heb een maffia kwaad gemaakt en dat was geen goed plan. Ook heb ik een onschuldig iemand. Mijn Eva. In gevaar gebracht.

En het wordt tijd dat ik haar ga moeten beschermen. Het was een harde beslissing en na de band die we nu hebben gaat ze me waarschijnlijk voor altijd haten maar ik moet haar beschermen.

Ik ga haar negeren net zoals alle andere meisjes. Zodat mensen in school en mijn vijand denkt dat ze niks voor me betekend. Maar het gaat moeilijk zijn na onze dagen samen..

Flashback

Mijn hand gaat door haar prachtige bruine krullen en haar groene ogen staren diep in de mijne. Na wat er gebeurd was met haar. Nadat ik haar voorgoed kwijt kon zijn realiseerde ik me dat mijn geboden gevoelens naar boven kwamen door haar.

'Waarom doe je zoveel moeite voor me?' Mompelt ze zacht mijn kant uit. Ik wijk even weg van haar ogen en zucht dan is. Het is zo moeilijk om te wennen aan dit gevoel. Ik trek mijn schouders op en grijns dan. 'Omdat ik nog niet heb wat ik wou.'

Ze lacht zwak en gooit een arm rond mijn middel. Alsof ze wist dat ik het niet meende kruipt ze dichter op mij. Mijn grijns verdwijnt en ik leg mijn andere hand in haar zij.

'Alex?' Roept mijn nichtje, kim, als ze op me afloopt. Ik haal mezelf uit trans en focus me op haar. 'Wat?' Zeg ik bod en kijk haar met doffe ogen aan.

'Hoe gaat het met je en met Eva?' 'Zeg gewoon wat je moet zeggen.' Zeg ik oogdraaiend haar kant op. 'Blijf uit haar buurt, het is voor haar eigen veiligheid..' mompelt Kim zachtjes.

'Was ik al van plan!' Zeg ik crue en wandel naar Eva haar kamer.

De dokter stond in haar kamer toen ik binnen kwam. Hij keek om en deed dan verder. 'Dus je kan morgen normaal ontslagen worden uit het ziekenhuis maar alleen als alles goed verloopt.' Eva knikt begrijpend en de dokter gaat weg.

'Daar ben je.' Lacht ze mijn kant uit. Ik ga op haar bed zitten en glimlach terug. 'Je mag naar huis?' Grinnikt ik. Ze knikt blij en legt haar hand op de mijne.

Ik grijns en zeg 'we vieren het bij mij thuis onder ons twee.' Ik wrijf met mijn vingertoppen uitdagend over haar wang en grijns. 'Wat doe je?' Mompelt ze niet begrijpend.

'Ik doe verder waar ik mee begonnen was. Wat dacht je nu zelf liefje? Dat je me kon veranderen. Fout gedacht want alle andere zijn ook gefaald net zoals jij.' Fluister ik uitdagend haar kant uit.

Perspectief Eva

Ik kan het gewoon niet meer geloven. Hij is totaal veranderd. In die paar dagen samen was hij totaal iemand anders.

Hij leek veranderd.

Kwaad stap ik uit mijn bed en pak mijn spullen. Ik moet onmiddellijk weg van hem. Hij bekijkt me niet begrijpend aan en zegt verward 'wat doe je?' 'Ik ga weg van jou!' Roep ik kwaad. Ik steek de laatste spullen in mijn tas en verdwijn uit de kamer.

Ik wou hem datzelfde moment vertellen dat ik naar huis mocht maar nu kon ik het tegen hem gebruiken.

Ik loop de ruimte uit en loop naar buiten. Een koude bries komt in mijn gezicht en maakt me dan wat rustiger. Ik bel dan naar Stan en die komt me meteen halen.

Ik sta wat onhandig te wachten op hem. Ik hoopte eigelijk dat hij snel genoeg was zodat ik Alex niet meer tegen kwam.

Te laat.

Ruw trekt hij me aan mijn arm en trekt me tegen hem aan. Dreigend kijk hij diep in mijn ogen. 'Wat had je nu verwacht?' Grijnst hij. Hij begint te hijgen in mijn nek en een ongemakke-lijk gevoel neemt mijn lichaam over. 'Ik heb geen idee waarom ik zo dom was!' En met die woorden trek ik me kwaad los.

In de verte zie ik Stan zijn auto en wil naar hem toelopen wanneer Alex me weer naar hem toe trekt. 'Ik ga echt-...' begin ik mijn zin. Maar mijn zin wordt onderbroken door de lippen van Alex die tegen de mijne komen.

Kippenvel verspreidt over mijn lichaam en zijn zachte handen glijden naar mijn gezicht. Ik leg mijn handen op de zijne en ga mee in de kus.

Het is zo fout maar toch voelt het goed.

Ik trek me dan weg en met rode wangen loop ik naar Stan. Fronsend kijkt hij me aan als ik instap en hij rijdt dan weg. Ik kijk door het raam nog naar Alex die er wat verward bijstaat. 'Jullie zijn dus samen?' Mompelt Stan.

Ik gooi een kwade blik naar hem en hij zegt kwaad 'ik vraag al niks meer.' De hele rit is het stil. Hij is kwaad op me en ik ben nog verward  van wat er gebeurd is. Voor de tweede keer al.

We stoppen voor de deur en ik stap rustig uit. Stan stormt de auto uit en slaat zijn deur toe en stormt naar binnen. Hij beent meteen richting de keuken maar komt snel terug. 'Sorry.' Mompelt hij nog altijd kwaad. Ik trek hem in een knuffel en zeg niks.

Hij trekt zich na een tijd terug en ik lach naar hem. Hij lacht meteen terug en samen wandelen we naar binnen.