The broken badboy

92. Demons

Perspectief Seth

Ik sta terug recht op de rand van de brug en zucht diep. Ik voel me waardeloos maar ik wil niet terug naar huis.

'Hij is weer eens boos om zulke rot dingen. Soms weet ik niet waarvoor ik het nog doe?'

Ik kan hem nog niet onder ogen komen maar ik wil ook niet toegeven dat ik fout zit. Zit ik fout of ben ik gegroeid uit mijn problemen?

'Ben je gelukkig Seth?'

Was hij gewoon een fase? Ik sla mijn hand op mijn gezicht en mompel dan. 'Waarom voel ik me zo waardeloos.'

'Dit is ons kleine geheimpje.' Knipoogt ze mijn kant op.

Ik begin te lachen en voel de wind weer langs mijn haren glijden.

'Ga je echt weglopen als het je teveel word?'

Doe het.

'Het voelt niet meer goed om te leven op deze manier..'

Doe het.

'Volg je hart en negeer je voorgevoel. Stop met jezelf te kwetsen.'

Doe het.

'Hij klinkt zo ondankbaar. Hij is je precies niet dankbaar om het met je te doen.'

Fucking doe het sukkel.

'Natuurlijk hou ik van je, stop gewoon met zo aan me te hangen.'

Ik kijk nu naar de brug en niemand is er.

'Je zal altijd alleen zijn!'

Al de hele tijd is het stil behalve in mijn hoofd. Wanneer gaat dat verschrikkelijke stemmetje zwijgen?

'Niemand zou je missen als je verdwijnt. De wereld is beter af zonder jou.'

Ik grijns en spreid mijn armen en geniet van de wind. Ik laat me langzaam naar achteren vallen en grijns dan nog eens. 'Waarom voelt vallen zo rustgevend.' Mompel ik nog en val dan van de brug. Ik voel de wind langs me heen razen en lach dan breed. 'Als ik mijn demonen niet kan verdrinken, doe ik het wel.'

Perspectief Eva

'Zei hij dat echt?' Mompel ik verbaasd en Gillian knikt dan. 'Hij is al weken zo geprikkeld. Constant zoekt hij ruzie en duwt hij me weg als ik iets vraag.' Vervolgt hij dan. 'Waar is hij nu?' Vraag ik dan maar Gillian heft zijn schouders op. 'Nadat hij dingen heeft stuk gegooid vloog de deur open en was hij weg.' Nu hij het zegt is Seth inderdaad de laatste tijd afwezig. Alsof hij iets verbergt voor ons. Ik grijns zacht door mijn gedachten, hoor wie dat zegt. Ik ben naïef genoeg geweest. 'Ik ga hem zoeken.' Mompel ik dan als Gillian zijn telefoon pakt. 'Mh.' Mompelt hij. 'Hij heeft een locatie voor me uitgezet.' Ik pak snel mijn telefoon maar ik kan het ook niet zien. 'Vreemd.' Zeg ik dan en sta dan recht. 'Zoek je mee?' Mompel ik maar Gillian schud zijn hoofd. Ik snap het maar hij mag niet zo snel opgeven. Na een afscheidsknuffel wandel ik rond de buurt om hem te zoeken. Misschien dwaalt hij gewoon rond.

Ik ken ook zijn favoriete denk plekjes dus bezoek ik die in één baan. Het is koud buiten, ijskoud. Ik hoop dat hij niet buiten ronddwaalt. Na uren zoeken vind ik hem nergens. Ik heb Gillian gebeld maar hij is ook nog steeds niet thuis. Ik twijfel om naar Amber te gaan maar ik laat het hierbij.

Hij komt wel boven water morgen.

Ik wandel naar mijn huis en zie dan dat Alex nog altijd op de bank ligt. Hij zal echt moe geweest zijn. Ik wrijf over zijn voorhoofd en kruip dan in bed. Het is een lange dag geweest.

De volgende ochtend is het stil als ik opsta. Ik hoor zelfs niet eens Vince roepen. Als ik uit bed kruip zie ik dat de zon al schijnt. Hij zou toch al wakker moeten zijn. Ik wandel de trap af en besef me dan dat hij al op school zit. Het is natuurlijk maandag. Alex is ook weg en heeft me niet wakker gemaakt. Spijtig ik wou hem nog spreken over bepaalde zaken. Ik grijp naar mijn telefoon maar niks. Niet één bericht over Seth. Ik begin me langzaam zorgen te maken maar ik ken hem al zolang. Hij verdwijnt zo vaak voor enkele dagen, misschien is dit weer zo een moment.

Perspectief Gillian

Ik staar naar de plek waar Seth moest liggen. Het ligt er nog netjes bij en mijn telefoon is doodstil. Geen woord hoor ik van hem maar dat is niet alsof ik wel iets hoor van hem anders. Ik kruip recht en de zon schijnt over mijn lichaam. Het voelt warm aan en ik sta dan op. Ik geeuw het nog eens uit en wandel dan naar onder. Zijn jas hangt er nogsteeds niet en zijn schoenen liggen er niet. Ik wandel de keuken in maar het is even leeg. Ik zet mezelf een koffie en kleed me dan ondertussen om. Ik moet zuchten van de gedachten maar ik moet het doen.

Het is de enige plaats waar Eva nog niet gezocht heeft.

Na lang slenteren en mijn koffie zo traag mogelijk te drinken, sta ik voor haar deur. Ik zucht nog eens diep als ik aanbel. Als het iemand is die ik haat is het Amber wel. De deur gaat open en mijn haat word alleen maar groter. Ik grijns haar kant arrogant op en zeg dan. 'Is Seth hier?' Ze schud haar hoofd en zegt dan. 'Hij had wel gestuurd dat hij op de brug was.' 'Bedankt.' Mompel ik kort en walg als ik me omdraai. Wat ziet hij zelfs in haar? 'Is hij weer zoek?' Mompelt ze en ik voel me geïrriteerd worden. Ik vroeg toch niet om een gesprek? Ik hou mijn pas in en zeg dan. 'Ja.' Ik doe kort zodat ze haar mond houdt maar dan sluit ze ineens haar deur. 'Ik help je zoeken.' Mompelt ze en ik wil mezelf nu doodsteken. Je gaat wat doen bitch? Ik geef haar een blik en ze lacht dan. Ze negeert compleet mijn haat en opent MIJN autodeur. 'Kom je nog?' Mompelt ze als ik ook instap.

Waarom overkomt mij dit nu weer?

Ik stuur Eva meteen een sms zodat ze me uit deze hell kan komen halen maar ze reageert niet. Ik gooi mijn telefoon gefrustreerd in het handschoenenvakje en rij dan van de oprit af. 'Ben je al bij de brug geweest?' 'Ja!' Snauw ik haar af en ze zucht dan. 'Kunnen we nog eens gaan kijken?' 'Denk je dat ik mijn boyfriend niet zou herkennen?' Zeg ik spottend haar kant op. 'Misschien zit hij daar nu al even.' Mompelt ze en ik rij gewoon naar die rot brug. Zolang jij zwijgt vind ik alles prima.

We stoppen bij de brug waar niemand is. 'Zie je?' Grijns ik haar kant op als ze uit stapt. Ik zou nu kunnen wegrijden van de duivel maar dan bukt ze zich ineens. Ze loopt terug naar de auto en geeft het aan mij.

'Zijn telefoon?' Mompel ik en zie er een barst in. 'Super zo gaan we hem zeker vinden.' Mompel ik

'Hij komt wel terecht, hij komt altijd terecht.'