The broken badboy

70. Alles op zijn tijd

Perspectief Alex

'Ik snap nou eens niks van deze wiskunde formules!' Roept Roy gefrustreerd en gooit dan zijn pen weg. 'Stel je niet zo aan, wiskunde is super makkelijk.' Grijnst Eva nu en pakt zijn pen op. Ze schuift langs hem en begint hem uitleg te geven alsof het inderdaad gemakkelijk is. Ik kijk naar de ruit als ik een vogel zie voorbij lopen. Mijn houding is zwak en ik voel me niet extreem goed, is het omdat ik zo een groot schuld gevoel heb of ben ik daadwerkelijk ziek?

Ik weet het niet.

Het is niet makkelijk om een leider te zijn voor andere. Ze rekenen altijd op je en steunen je door dik en dun. Hoe gevaarlijk het ook is, zelfs als ze dood zouden gaan.

Ik snuif mijn neus op bij de gedachte en ga dan door mijn haren. Mijn voorhoofd voelt warm aan en mijn aders op mijn armen zijn goed zichtbaar. Ik staar er kort na en richt mijn blik dan op Gillian die de trap afloopt. Hij gaat wat verder van me zitten in de zetels en zucht diep.

Hij heeft pijn. Veel pijn.

Hij zei onbewust de reden waarom hij zoveel pijn had tegen Eva. Hij was verliefd en dat werd toen van hem afgepakt. Zijn hart brak harder dan hij zichzelf kon voorstellen. Hij was zijn soulmate kwijt. Moge Seth in vrede verder leven.

De dag is snel voorbij en ik verdwaal constant in mijn gedachten weg, opzoek naar een oplossing van al deze pijn. Alleen hoe kan je iemand zijn pijn weg nemen als je je eigen pijn niet kan controleren? Ik krijg het niet eens voor elkaar om Eva van me te laten houden zonder dat ik haar kwets.

Ik zucht eens diep en ga dan aan de tafel zitten. 'Ik heb soep gemaakt!' Schreeuwt Eva trots over iedereen uit en gooit dan de pot in het midden van de tafel. Roy en Gillian kijken meteen in de pot en kijken haar dan raar aan. 'Wat is dit?' Zegt Gillian met een verachtend gezicht. 'Groentesoep!! Het is lekkerder dan het eruit ziet hoor!' Grommelt ze nu. 'Erger kan ook niet!' Grapt Roy maar krijgt meteen een stomp van Eva. Ik grinnik kort en verdwijn weer verder in mijn gedachten.

Perspectief Eva

'Alex heeft bijna niks gegeten of gezegd vandaag.' Mompel ik tegen Fabian die me helpt met de afwas. 'Volgens mij heeft hij het moeilijk.' Fluistert Fabian. Ik knik en duw dan de borden door het sop. 'Wat zou er dan zijn?' 'Ik denk alles een beetje. Hij is zo down sinds jouw ruzie met Gillian.' 'Is dit mijn fout?' 'Praat met hem!' Grijnst Fabian nu. 'Dat kan ik toch helemaal niet!' Roep ik nu. Ik kijk kort naar achteren en zie iedereen kijken en fluister dan 'we zijn uit elkaar.' 'Jullie slapen nu al 3 dagen in hetzelfde huis en trainen uren dus zie het dan als een vriendschappelijk praatje!' Zegt Fabian nu gefrustreerd. 'Wat is er nou!' Mompel ik en zie dan hoe boos Fabian word. 'Het is vermoeiend als jullie beide zo blijven doen! Iedereen weet dat jullie voor elkaar bestemd zijn! Geef het nou gewoon toe!' En loopt dan hoofd schuddend weg. 'Nou!' Roep ik nog na en loop dan naar mijn kamer en gooi met de deur.

Perspectief Alex

Ik zucht eens diep en klop dan op de deur van Eva. 'School begint.' Mompel ik en slenter dan naar de badkamer. Ik hoor haar de deur nog open doen maar toon geen interesse. Na een lange douche trek ik een zwart shirt aan en een jeans en loop dan naar onder. 'Man je ziet er verschrikkelijk uit.' Grapt Gillian en ik trek mijn schouders op. 'Ik heb geen oog toe gedaan.' 'Nee ik ook niet. Eva was vet luid bezig om 3 uur, loop ik der kamer binnen zit ze gezichtmaskers te doen om 3 uur snachts!!' En grijnst dan breed als Eva onder komt. 'Voor de duidelijkheid! Het was 2u30!' En zet zich dan langs me. Ze zet haar stoel expres dichter op me en ik kijk op. Gillian kijkt verbaasd en loopt dan van de tafel weg. 'Goedemorgen.' Mompelt ze en gunt me geen blik. Ik eet rustig verder en knik haar richting op. 'Rij jij me naar school?' 'Waarom zou je gezien willen worden met je ex?' Mompel ik nu gevoelloos. 'Nou..' zegt ze kwaad en stapt dan op en loopt weg. Ik voel een stomp tegen mijn schouder en kijk dan naar Gillian. 'Maat, ze wil je terug en dan doe je dit?' 'Ik hoef geen kopzorgen extra.' Mompel ik en pak dan mijn autosleutels. 'Jij rijdt haar maar.' En met die woorden ga ik de deur uit.

Perspectief Gillian

'Vieze egoïstische zak!' Roept Eva het uit. 'Wat is er met hem aan de hand!!?' Ik schud mijn hoofd en zeg dan. 'Hij is wel extreem emotieloos maar zelfs meer dan anders.' 'Dat is omdat hij zijn pijn probeert te verbergen wat hem niet lukt!' Roept ze kwaad uit. 'Hoe weet jij dat?' Grijns ik verbaasd. 'Meneer de badboy probeerde me te versieren voor een ander halfjaar! Ik ken die blik uit de duizenden, hij heeft verdriet.' 'Kom na school.' Mompel ik en samen lopen we de deur uit. In de auto is het lang stil maar de gedachten dat Alex zo afziet heeft me aan het denken gezet. 'Denk je dat het ons nooit gaat lukken?' Zegt Eva die me uit mijn gedachten haalt. 'Wat?' Mompel ik onhandig. 'Winnen van de slechte?' Zegt ze dan zuchtend. 'Alles op zijn tijd lieverd.' Zeg ik met een diepe zucht. Soms duren die dingen gewoon veel te lang. Maar het gaat ons wel lukken daar ben ik zeker van.

'Ik haat deze school zo hard.' Grijns ik als ik naar de gevel staar. 'Drama is er genoeg.' Grinnikt Eva en loopt dan door. Ik grinnik en loop haar dan maar na. Ze draait zich met een ruk om en zegt 'Ook leuke jongens.' En knipoogt dan. Ik voel mijn kaken rood worden en ga dan onhandig door mijn haar. 'Het zal wel.' Mompel ik en loop dan snel een andere gang in.

Perspectief Eva

Ik lach Gillian na die een andere gang in sprint en zoek dan snel naar Alex. Hij is me een uitleg verschuldigd en ik wil natuurlijk weten hoe het nu met hem gaat. Hij zal veel kopzorgen hebben deze dagen maar mijn zoektocht wordt snel onderbroken door Jordy die recht voor me staat. Hij kijkt me dood aan en ik doe precies hetzelfde. Zijn hand heeft een verbandje en wanneer ik er naar kijk grijns ik eens. 'Het deed hopelijk genoeg pijn.' Grinnik ik en loop dan tegen hem op. 'Ik snap niet waar ik dit aan verdien.' Mompelt hij kwaad achter me na waardoor ik een vlaag van flashbacks door mijn gedachten krijg. Ik span mijn spieren op en maak gebalde vuisten. Net wanneer ik me wil omdraaien voel ik een hand op mijn schouder rusten en kijk op. 'Heb je even?' Lacht kai breed en neemt me dan zo goed als mee.

Samen wandelen we door de gangen als na een tijdje mijn houding verzwakt. 'Je moet je niet zo laten opjagen.' Mompelt Kai nu. 'Misschien niet nee maar het is gewoon niet eerlijk dat zij vrij uit lopen alsof het normaal is.' Mopper ik boos. 'Hij verdient dezelfde pijn als ik had! Maar hoe gaat het met je? Ik heb gezien dat je terug met haar bent.' Zeg ik ietwat jaloers. Hij lacht breed en zegt dan 'ik heb gedaan wat je zei en daarvoor wil ik je ook bedanken.' We stoppen kort en kijken elkaar diep in de ogen. 'Ik ben blij dat het goed met je gaat.' Grijns ik dan. 'Hoe gaat het dan met jou? Ik zag je instorten nadat je hen zag binnenlopen alleen je was bij hem dus kon niet echt helpen.' zegt Kai het op dezelfde jaloerse toon als ik. 'Ik heb me er over kunnen zetten, ik voel enkel nog veel haat.'