The broken badboy

37. Marteling

Perspectief Gauthier
Ik adem heel zwaar. Pijn verspreidt zich sneller en alles lijkt nutteloos te zijn. Ik verlies mijn hoop in leven. Waarom vecht ik nog? Ik kan gewoon opgeven en nu voor altijd mijn ogen sluiten. Niemand zal me missen.. zelfs niet men vriendin. Men enige vriendin zit in de problemen door mij. Ik kijk nog eens naar mijn lichaam en verschrik van mijn witte huid vol blauwe en rode plekken. Nu voelt ademen nog moeilijker en ik doe langzaam mijn ogen dicht. Tot ik een hand op mijn wang voel rusten. Ik doe mijn ogen weer rustig open en zie dan Eva in een prachtig wit kleed gehurkt voor me zitten. 'Je gaat toch niet nu opgeven? Nu je eindelijk bewijs hebt dat hij je broer is?' Zegt ze op een zachte manier. Ik kijk naar haar en voel een traan vallen. 'Ik kan niet meer..' mompel ik 'de fysieke pijn draait zich naar mentale' 'je bent sterker dan dit, alleen jijzelf ziet dat niet in, ik zag vanaf het begin al hoe sterk je bent en jij vindt altijd een uitweg terug.' Zegt ze stil. Na haar woorden hoor je en deur open gaan en kijkt ze om. 'Je kan dit daar ben ik zeker van' en voel dan haar prachtige lippen op de mijne rusten waardoor mijn ogen dicht vallen.

Perspectief Eva

Ik word wakker en zie dan meteen weer die man met zijn witte snor. 'Eva was het zeker?' Begint hij zijn zin. 'Ik ben dokter Edigan en ik heb net als je het niet erg vindt, je zenuwstelsel afgesloten met draadjes. Dat betekent dus dat je niet meer zelfstandig kunt wandelen of beter gezegd weglopen. En nu kan de pret beginnen.' Zegt hij ni grijnzend. Tranen vullen mijn ogen en ik kijk hem kwaad aan. 'Waarom doe je dit?' 'Kijk jij stal iets van mijn baas, iets wat de vijand gelukkig kan maken. Wat absoluut niet kan gebeuren hij zal lijden. En hoezo zou hij niet meer lijden als hij weet dat zijn vriendin en broer, die deze keer wel echt gaan sterven, dood zijn?' En na zijn uitleg begint hij te grinniken. 'Neem haar maar mee' zegt hij lachend en de twee mannen nemen me weer mee. Ze nemen men armen zo strak vast dat bewegen onmogelijk is en mijn benen bewegen is ook onmogelijk. Ik begin te wenen en kan maar niet stoppen. Ik wil gewoon weg, zover mogelijk als het kan.

Na een lange tijd wandelen gooien ze me in een donkere kamer. Ik voel meteen nattigheid onder me en hoor dan gekreun in de hoek. 'Eva?' Mompelt de schaduw nu. 'Gauthier!' Zeg ik en trek me via men armen zijn richting. 'Wat hebben..' zegt hij met een heel zware ademhaling. 'Met je gedaan?' 'Maak je niet druk om me, ik ben er nu!' En voel dan zijn hoofd op mijn schoot rusten. Ik ga door zijn haar en probeer de knoppen er stil uit te doen. Zijn zachte hand legt hij op mijn been en wrijft even met zijn duim erover. 'Dankje voor daarstraks.' Zegt hij voordat hij uiteindelijk in slaap valt. 'Daarstraks?' Mompel ik maar voel dan dat zijn ademhaling weer normaal is. Ik ga meer op mijn ene been steunen en leg me dan op hem. Ik voel dan weer de nattigheid die onder me inkruipt maar steek er niet meer aandacht aan. Ik heb enorm veel pijn overal en voel me zo uitgeput dat slapen het enige is wat ik wil.

Na een paar uur rust wordt ik wakker gespoten door een krachtige straal water. Alsof 100 messen me tegelijkertijd raken op dezelfde plek. Ik probeer weg te kruipen maar voel de straal me volgen. Na een halfuur pijnlijden stopt het water maar hoor ik iets wat me meer dan zorgen maakt. Ik hoor het geluid van een elektrische taser. En zie dan de stok voor me en een camera gericht op me. 'Ga weg!' Roep ik met een huilstem maar de man komt dichter en raakt de grond. Maar door het water voel ik de shock nu ook. Ik begin te schreeuwen en wenen op precies hetzelfde moment. Ik voel dat ik bij men haar wordt gegrepen en voel dan de taser in mijn rug, nek, armen, benen en maag een brandende plek achterlaten. Ik ween en schreeuw nog harder. Alles doet zo een pijn. 'STOPP!' Ween ik nog harder maar het gaat gewoon door. Ik begin te hyperventileren en geraak mijn controle kwijt wat me alleen maar meer pijn bezorgd. 'STOP!' Hoor ik dan Gauthier roepen voordat hij op de man springt en een paar rake klappen geeft. Maar het helpt niks want uiteindelijk wordt hij ook getaserd en langs me gegooid en in elkaar geslagen. Zijn hoofd valt op mijn schouder en zegt dan zo stil dat ik het amper kon horen 'het spijt me!' Ik trek hem in een knuffel en ween verder. Ik wil hem troosten en zeggen dat alles goed komt aar twijfel of dat wel waar is. Het enige wat ik nog zie is een gevaarlijk en pijnlijke toekomst.

Het was al twee dagen geweest toen we getaserd werden en hebben gisteren voor het eerst eten gehad. We kregen twee hondenvoer blikken maar omdat we zoveel honger hadden hebben we alles opgegeten. Ik lig ik een hoek naar de muur te staren en met de rug tegen de mijne ligt Gauthier aan de andere kant. Hij heeft het harder en zwaarder gehad want ze zijn hem al drie keer komen halen. 'Denk je dat we dit ooit levend overleven?' Zegt Gauthier stil en kill. 'Ik draai men hoofd een beetje en zeg dan 'nee, ik toch niet nee.' En focus me weer op de muur. 'Je bent sterker dan je denkt, en overleeft dit verder dan ik. Je moet nu gewoon sterk zijn' mompelt Gauthier. De woorden dringen me diep binnen en voordat ik kan antwoorden gaat de grote deur open. 'Het meisje toch?' Zegt een zware stem en trekt me dan omhoog. Ik beweeg niet en kijk dan hoe ze me weg sleuren van Gauthier.

Ik word ik een stoel gezet en mijn handen worden vast gebonden met een ketting aan de stoel. 'We gaan een leuk spel spelen, ik stel een vraag en elke keer als je geen antwoord geeft of liegt klop ik een nagel ik je lichaam.' Zegt de man grijnzend. 'Wat wou je boyfriend doen met de documenten die jij en Gauthier moesten stelen voor hem?' Ik kijk hem in de ogen en zeg 'go to hell' 'fout!' Roept hij en slaat met een hamer een nagel door mijn hand. 'Ik schreeuw zo hard ik kan en kan het niet geloven dat hij het echt deed. 'Wou hij zijn vijand vernietigen?' 'Weet ik niet' zeg ik eerlijk maar de man knikt dan nee en ramt een nagel in mijn andere hand. 'Liegen mag niet' lacht hij nu. 'Wie is de baas van zijn groep,is hij het?' 'Welke groep!?' Vraag ik verbaasd maar voel al meteen een nagel door mijn schouder gaan. Tranen glijden zonder toestemming gewoon over mijn gezicht en bloed druppelt van de stoel af. 'Ik weet niet waar je het over hebt!' Roep ik en voel dan weer een nagel door mijn andere schouder en mijn wijsvinger. En het stopt niet. Na drie uur ondervragen en meer dan 23 nagels in mijn lichaam geklopt gekregen hebben stopt hij en laat me weer bij Gauthier zetten. Ik val neer en voel Gauthier naar me toe komen. 'GA WEG!' Roep ik overdreven kwaad en val neer op mijn zij en begin te wenen. 'Zijn dat nagels?!' Zegt Gauthier nu huilend. 'Wat doen ze je wel niet aan' zegt hij door het geween.