The broken badboy

68. Het busje

Perspectief Eva

'Ik zit echt vol.' Zegt Gillian die in de zetel neerploft. Ik neem een sprintje en spring vol op hem in de zetel. Hij verlaat een vrouwelijk kreet en ik ga vol door zijn haren. 'Altijd bereid zijn op een aanval!' Roep ik het uit maar hij gooit me snel om en kietelt me. 'Tot de dood!' Roept hij terug en kietelt me. Ik schreeuw het uit en roep dan 'Alex help!' 'Ik kom.' Grinnikt hij maar helpt al snel Gillian. 'Verrader!' Roep ik door het gelach heen.

Na een tijdje kan ik het niet meer aan en roep 'ik geef op!' En ze stoppen beide. 'Zouden we wel stoppen?' Grijnst Alex Gillian's kant op.' Hij trekt zijn schouders op maar ik sprint snel van de bank weg maar tevergeefs Alex heeft me te pakken bij mijn zij en trekt me tegen hem op. 'Vluchten heeft geen nut!' Zegt Gillian met een kwaadaardig lachje en gaat dan door mijn haar. Hij loopt door en Alex laat me los. Ik duw hem in de zetel en bespring hem. 'Nu zijn de rollen omgedraaid!' Grijns ik breed en begin hem te kietelen maar er komt geen kik vanaf. 'Nou!' Zeg ik teleurgesteld. 'Zo is het ook niet leuk!' Hij krijgt een grote grijns op zijn gezicht en daarna besef ik me pas dat ik nog op zijn schoot zit. Ik ga er vanaf en schud met mijn hoofd. Ik loop terug naar de kelder en ben het een beetje beu aan het worden. Ik merk dat hij nog altijd probeert maar iets in me wil niet meer. Hij heeft teveel gedaan wat gewoon weg niet kan. Ik trap mijn schoenen uit en trek mijn trui uit. Ik zucht eens diep en doe dan mijn verwilderde haren in een losse staart en pak dan een stok. Ik volg de technieken die ze me geleerd heeft en blijf geconcentreerd. Maar mijn gedachten blijven weg dwalen. Ik snap niet dat hij geen plan wil maken. We kunnen ze toch observeren of op zen minst in de gaten houden maar nee, meneer wil alleen zijn goesting. Ik hoor ineens iets bij het kruipgat, een klein raampje in de kelder en kijk dan snel op. Ik zie iemand weg lopen maar hou me niet gewonnen. Ik sprint naar boven en iedereen kijkt me na. 'Eva waar ga je heen?' Roept Sem. 'Ga je weg zonder schoenen?' Roept Gillian dan maar ik negeer het allemaal. Als ik buiten ben zie ik iemand net de hoek om lopen. Ik sprint voor mijn leven en ben snel de hoek om. Het is hetzelfde figuur als toen. Helemaal zwart gekleed en zijn kap op.

Als hij me ziet loopt hij nu weer. Ik loop zo hard ik kan en nog harder en kan hem nauwelijks bijhouden. Hij is snel en behendig. Hij sprint een steegje in en met een paar soepele bewegingen is hij over het hek. Ik blijf ervoor stilstaan en zie hem dan stoppen. Ik hoor hem lachen en hij loopt dan verder. 'Ik pak je nog wel!' Roep ik kwaad en sprint dan terug het steegje uit. Gelukkig ken ik de wijk zo goed en loop dan een paar andere steegjes in. Eenmaal in een steegje zie ik hem om de hoek naar me toe wandelen. Ik hou mijn stok die ik meehad goed vast en wanneer hij voorbij komt sla ik zo hard ik kan. Hij stopt mijn stok alsof hij het verwacht had. Ik schrik en hij neemt er zijn voordeel uit. Hij trekt mijn stok uit mijn handen en trapt me dan op de grond. Hij slaat meerdere malen op me en ik schreeuw het uit daarna pakt hij me bij mijn haren en sleurt me verder het steegje in. Ik probeer tegen te stribbelen maar niks helpt. Alles doet pijn maar ik geef niet op. Wanneer ik opkijk zie ik het busje en paniekeer ik volledig. Het was hetzelfde busje als toen. Ik laat mezelf neervallen waardoor hij wankelt. Ik trap tegen zijn scheen op en loop dan weg. Ik neem de stok mee en loop zo hard ik kan. 'Eva?' Hoor ik iemand in de verte roepen en loop zo hard ik kan weg. Ik let niet op waar ik loop en bots dan vol tegen een gespierd lichaam en begin meteen te schreeuwen.

Perspectief Gillian

'Eva ik ben het!' Roep ik en probeer haar te kalmeren. Ze schreeuwt en ik duw nu men hand op haar mond en dwing haar naar mijn gezicht te kijken. Eenmaal wanneer ze me in de ogen kijkt vullen haar ogen met tranen. Ze trekt me meteen in een knuffel en ik neem haar goed vast. 'Wat is er gebeurd? Waar liep je heen?' Mompel ik nog maar ze negeert het. Ze laat haar stok vallen en zakt dan in elkaar. 'Eva!' Roep ik nog maar ze is helemaal uitgeput. Haar voeten bloeden en haar armen zijn helemaal rood. Ik trek haar op en neem dan maar ook de stok mee. Ik sms de rest en wandel dan naar Alex zijn huis.

Wanneer ik het huis nader, trekt Alex meteen de deur open hij spint eruit en neemt Eva onmiddellijk over en loopt naar binnen. 'Geen dank hoor.' Zeg ik met weinig inhoud en slenter dan naar binnen met mijn handen in mijn zakken. 'Wat is er gebeurd?!' Zegt Sem die de deur achter me toe doet. 'Ik heb geen idee. Ze liep ineens in mijn armen en schreeuwde uit pure paniek, pas wanneer ze zag wie ik was stopte ze en kort daarna zakte ze in elkaar. Ze heeft ook rode plekken op haar armen en haar benen en voeten hebben vele schrammen. Volgens mij heeft ze gevochten of op een minst tegengestribbeld.' Mompel ik als ik samen met Sem naar boven ga. Fabian, Roy en Leo staan in de deuropening te kijken hoe Alex, Eva in bed legt. Ik moet meerdere keren mijn verhaal vertellen maar Alex gelooft er geen woord van. 'Met wie zou ze gevochten moeten hebben op zo een korte tijd?' Snauwt hij nu. 'Misschien liep ze iemand achterna!' Schreeuw ik kwaad. Ik zie dat hij me weer niet vertrouwt. Hij slaat nu kwaad tegen de muur en zegt dan 'als hier iemand was dan had ik het eerder door dan zij!' En loopt dan kwaad de kamer uit. Ik kijk nu naar Sem en hij kijkt bezorgd na Eva. Als ik na de andere kijk zie ik ongeloof in hun ogen. 'Als ze bijkomt weet je de waarheid!' Snauw ik naar hen en ga dan op de stoel zitten langs Eva haar bed.