The broken badboy

58. Verkeerde moment

Perspectief Eva

Ik heb helse koppijn als ik wakker word door het licht. Ik wrijf door mijn ogen en strek me volledig uit. Ik kan me bijna niks meer herinneren van de avond, alles is zo vaag. 'Goedemorgen slaapkop.' Zegt Bram die mijn kamer halfnaakt in loopt. Ik kijk hem met de grootste verbazing aan en zeg dan 'heb jij hier geslapen?' Hij grijnst en gaat dan door zijn krullen. 'Op de grond, ja. Ik mocht niet meer rijden van je mam want ik was te dronken.' 'Waarom sliep je dan niet bij Stan.' Mopper ik als ik een shirt aantrek. 'Daar ligt Amber.' Lacht Bram nu. 'Ik wou niks verpesten.' 'Echt waar?' Zeg ik verbaasd. 'Eten kinderen!' Roept mam vrolijk voordat we verder kunnen praten. Ik kruip uit mijn bed en trek een broek aan. Samen met Bram loop ik naar onder en zet me dan aan de eettafel. Bram pakt een aspirientje uit de kast en schuift het mijn kant op. 'Thanks' mompel ik en grijp naar een glas water.

Na een tijdje komen Stan en Amber ook naar onder. Amber heeft een trui van Stan aan en kruipt dan tegen me aan. 'Ik ben kapot.' Geeuwt ze. 'Same!' Zeggen Bram en ik in koor. 'Het was me ook een nacht.' Grapt Stan die zijn insta laat zien. 'Omg.' Mompel ik als ik me zie dansen tegen Alex. 'Waarom herinner ik me dit niet?' 'Dit was nadat je kai hebt weg gebracht.' 'Wat?' Mompel ik nu stom verbaasd. 'Je kwam terug met Alex.' En Amber laat het roddelinsta van onze school zien. 'Omg..' mompel ik. 'Kai gaat me haten.' Iedereen kijkt naar elkaar maar ze zeggen niks. 'Is er nog???!' Zeg ik gefrustreerd. Bram legt het story terug open van onze school en ik ga door mijn haren. Ik zie mezelf hangen over Alex die in een zitzak ligt. We staan op het punt te kussen totdat hij me weg duwt.

'Ik moet naar Kai.' Mompel ik en loop dan naar de voordeur. 'Ik leen je auto!' Roep ik naar Bram die geen antwoord kan geven. Ik rij zo snel ik kan naar kai en druk dan op de deurbel. Vol stress sta ik af te wachten tot kai open doet. Mijn hart gaat een versnelling als de deur open gaat en ik zie de woede in zijn ogen. 'Je bent terug gegaan naar hem!' Roept hij dreigend mijn kant op. 'Ik kan het uitleggen, er is niks gebeurd.' Probeer ik mezelf wijs te maken. Hij kijkt me vol afschuw aan en zegt dan. 'Je bent niet beter dan hem Eva, jullie verdienen elkaar.' 'Maak je het nu uit?' 'Wat is het nut van samen zijn als je hart bij hem ligt?' Roept hij nu met tranen in de ogen. 'Ik heb zoveel gedaan om te bewijzen dat ik van je hou maar het doet er allemaal niet toe. Je was bij me maar ook weer niet. Het is alsof jij alleen maar fysiek bij me was.' Ik ben sprakeloos en kijk hem een beetje aan. Ik voel me er rot bij als hij het zo zegt. Alsof ik hem gebruikt heb. Net zoals Alex al die meisjes aandeed.

'Het spijt me echt! Ik wou je niet kwetsen, nooit zelfs. Je was het beste dat ooit in mijn leven is gekomen. Door jou ben ik zoveel meer geworden en het spijt me dat ik je zo misbruikt heb. Ik wist gewoon zelf niet wat ik wou. Ik wou je niet verliezen.' Hij kijkt me vol pijn aan en trekt me dan in een knuffel. Ik ben een beetje verbaasd als dit gebeurd maar knuffel hem snel terug. Hij drukt zijn lippen voor de laatste keer op de mijne en zegt dan. 'We waren bestemd om vrienden te worden, alleen we gingen te ver. Je hebt hem nodig en als je ooit echt klaar bent met hem. Sta ik te wachten.' Mompelt hij onhandig. Ik leg mijn handen op zijn kaken en zeg dan. 'Wacht niet, geniet van je leven en maak er het beste van. Ik zie wel hoe jij naar Kayla kijkt. We waren gewoon verliefd op het verkeerde moment.' Hij knikt en een traan verlaat zijn ogen. 'Ik wil graag vrienden blijven als dat nog een optie is.' Zegt hij kwetsbaar. Ik trek hem in een knuffel en zeg dan 'ik heb nu even tijd nodig maar dat komt nog wel.' Hij lacht een beetje en ik loop dan richting de auto. Hij kijkt me na hoe ik wegrijd en hou me vooral sterk. Eenmaal om de hoek begin ik hard te huilen. De tranen rollen voordat ik het zelf door heb.

Perspectief Alex

'Wat doe jij hier.' Mompel ik als Amber voor mijn deur staat. Ze loopt boos naar binnen en kijkt me dan enkele seconde aan. 'Jaa?' Zeg ik gefrustreerd. 'Weet je wel wat je gisteren allemaal gebazeld hebt?' 'Ik weet prima wat ik zei, zo dronken was ik niet.' Grijns ik als ik mijn shirt aantrek. 'Wil je dat ze erachter komt?!?' Roept ze nu kwaad. 'Dan is je kans helemaal verkeken hoor!' 'Amber' begin ik mijn zin. 'Als jij hier bent, dan zal ze erachter komen. Ik heb al gezegd dat ik zwijg. Hou jij je mond dan ook. Het is gebeurd.' Ze gaat verward door haar haren en zucht eens diep. 'Wat is er toch mis met me.' Mompelt ze. Ik ga voor haar staan en leg mijn handen op haar schouders. 'Je wil verder met je leven en het wordt eens tijd dat je dat doet.' 'Maar hij was mijn leven.' 'En hij wou niet dat je zo bleef als je nu bent.' Zeg ik. Ze zucht nog eens diep en zegt dan 'dit is eigenlijk best goed niet badboy advies van je.' 'Ik heb meer geweldige kanten hoor.' Grijns ik haar kant nu uit. 'Daar is ie weer!' Zegt ze lachend. 'Wat een vreugde.' Zegt Sem lachend als hij naar onder loopt. Amber lacht zijn kant op en zegt dan 'ik was mijn handtas vergeten.' 'Ik vroeg toch niet waarom je hier was.' Grijnst hij nu haar kant uit. Ze voelt zich betrapt en ik zeg 'laat haar met rust kneus.' Ze pakt snel haar tas en zegt dan 'ik moet gaan. Doeeiiii!' En loopt dan bijna het huis uit. Sem grijnst mijn kant op en zegt dan 'betrapt?' 'Mij betrap je niet zomaar.' Grijns ik en loop dan terug naar boven.