The broken badboy

6. 15 september

Perspectief Alex

Ik duw het meisje van mijn lijf af en ga recht zitten. Ik wrijf door mijn ogen, rek me uit en zoek naar de kleren van het meisje in de kamer. In een rustige pas wandel ik naar de kleren en gooi ze op haar. 'Opstaan liefje maak dat je weg komt! Ik heb betere dingen te doen!'

'Doe rustig Alex, ik had geen sprookje verwacht hoor' mompelt ze wanneer ze haar kleren aantrekt. 'Dan begrijpen we elkaar en nu eruit!' Grijns ik. Ze staat op en knoopt de laatste knoopjes vast. Plant een kus op mijn wang en verdwijnt.

Ik slenter naar de badkamer waar ik een douche neem. De warme straal water maakt me wakker en de kater verdwijnt snel. Ik stap uit de douche en sla een handdoek om me heen. Ik grijns naar mijn spiegelbeeld en slenter naar mijn kamer waar ik een hemd en zwarte jeansbroek pak.

Ik leg mijn haar netjes en spuit nog wat deo om het af te maken. Mijn haar is nog aan de vochtige kant maar het is prima zo. Ik pak de rozen van mijn kast en wandel naar beneden. 'Wat doe jij hier Linda?' Grijns ik wanneer ik de trap af wandel. 'Ik zal met je mee gaan en noem me toch gewoon mam, Alex' haar ogen zijn rood en haar houding is zwakjes. 'Mijn moeder is 4 jaar geleden dood gegaan, jij bent gewoon haar tweelingzus, tante'

'en ondertussen getrouwd met je vader dus noem me mam'

'Je lijkt misschien op haar maar je zal nooit hetzelfde zijn!'

'Alex, het is voor iedereen een moeilijke dag Jha!'

Ik trek men schouders op en plof neer op een stoel. Ik leg de rozen langs me en eet wat Linda voor me heeft gemaakt. 'Je gaat niet met mij mee' Linda kijkt me kwaad aan en zegt. 'Waarom niet?' 'Ik ga alleen' en met die woorden stap ik van haar weg. Met de rozen in mijn rechterhand en de autosleutels in de andere.

Ik wandel naar de garage waar mijn auto staat en kruip erin. Linda komt nog op me afgelopen en geeft me een koffiebeker van de bakker mee. 'Rij veilig en zorg ervoor dat je voor 5uur terug naar hier vertrekt of je hebt uren file.' Ik knik en laat de venster naar boven gaan.

Ik mag haar echt niet. Ze doet zo perfect maar haar leven is niks vergeleken dat van ons. Ze is getrouwd met mijn vader omdat ze geld wou. En hij trouwde met haar omdat hij moeder in haar zag. Ik zucht, rij de garage uit richting de grote weg. Ik laat mijn playlist afspelen en rij volle snelheid door.

Na een uurtje rijden rij ik een klein dorpje in. Alle herinneringen komen als steken in mijn hoofd. De bushalte, voetbalveldje, speelzaal en de speeltuin. Alles heeft een vaste herinnering. Een herinnering om nooit te vergeten.  Ik rij op de oprit van een klein huisje en stap uit. Een klein bruin krullend meisje van rond de 7jaar loopt op me af. 'ALEX!' roept ze met de 'e' uitgetrokken. 'Soof!' Roep ik terug voordat ze in mijn armen springt. 'Gert! Alex is hier' roept oma blij uit de deuropening. Ik laat Sofie los en kruip in oma's zachte armen. 'Ik dacht dat ik je nooit meer ging zien' huilt ze.

Ik zou haar nu moeten sussen met woorden. Maar woorden kom ik tekort. Het enige wat ik kan doen is haar goed vastpakken en lachen. 'Ik heb iets voor je mimi' 'voor mij?' Lacht ze lief. Ik pak een van de rozen uit de auto en geef ze aan haar. 'Nog altijd een charmeur' lacht opa uit de deuropening. 'Waar wachten jullie op, naar binnen!' Grijnst hij.

Met zen alle wandelen we naar binnen. Alles is nog zoals vroeger. De bruine houten trap, het grote rode tapijt op de grond, de bruine lege en soms gevulde kasten en de grijze zetels. Ik ga in de zetel zitten en Soof kruipt meteen tegen me aan. 'Ik wist dat je terug ging komen maar niemand geloofde me!' Lacht ze lief. 'Alex heeft het zwaar gehad Sofie. Dit dorp zal altijd een moeilijke plek voor hem blijven.' Ik lach zwak na de woorden van opa.

Mimi komt af met een groot plakkaat eten en koffie en zet het op het tafeltje. Sofie kruipt snel richting het plakkaat en pakt een hoop koekjes. Mimi geeft me een tas koffie en een koekje. 'Straks eet Sofie ze allemaal op' glimlacht ze breed.

Ze zet zich langs opa en zucht dan is. 'Hoe gaat het met je?' 'Behoorlijk goed' 'Alex hier hoef je niet te liegen. Iedereen heeft het moeilijk vandaag maar jij. Als ik jou was ging ik kapot van binnen' zegt Mimi breekbaar. Met elk woord dat ze meent. 'Ik mis hem' zucht ik.

'Iedereen' mompelt opa en samen staren we naar de foto.

Rond 3uur vertrek ik weer. Ik neem afscheid en stap dan in mijn auto. Sofie gooit heftig de deur open en zegt 'neem me mee, ik wil hem zien!' 'SOFIE!' roept oma kwaad. 'Het is Oke Mimi, ze mag mee.'

'Dat gaat niet, haar mama is hier binnen een uurtje'

'dan zijn we er wel weer' knipoog ik. Mimi geeft toestemming en Sofie kruipt op mijn schoot. Ik pak haar vast en zet haar langs me. 'Dat mag niet meer grote meid' ze moet lachen van mijn woorden en gaat in kleermakerszit zitten.

Na 10 minuten rijden stoppen we op de parking. We stappen uit en ze pakt mijn hand vast. Met mijn andere hand pak ik de rozen en wandelen we de begraafplaats op. Na een tijdje wandelen stoppen we voor een zwarte steen. 'Hallo dylano' lacht Sofie zwakjes. Ze legt haar kleine hand op de steen en kijkt dan naar mij. Ik knik zachtjes en geef haar twee rozen.

Ze legt de rozen op de lege steen en kruipt tegen mijn been op. 'De steen is vuil' fluistert ze. Ik knik en wandel dan naar de auto die wat verder staat. Ik Duw de koffer open en pak 2 flessen water, sponsen en zeep. Sofie helpt me dragen en samen wandelen we weer naar het graf.

Na een halfuurtje is de steen weer schoon en zie je de foto weer beter. 'Hij lijkt op jou.' Fluistert Sofie. 'Ja, mijn kleine broer eh' grijns ik zwak. 'Komt je papa niet mee?' 'Hij heeft zijn nieuwe vrouw. Hij is haar vergeten.' En kwaad sla ik met een vuist op de steen. Sofie schrik bang naar achteren. 'Sorry' mompel ik. Ze geeft me een knuffel en ik lach zwak.

Deze tijd is de zwaarste voor me. Vooral deze dag. Deze plek. Het heeft alleen maar herinneringen aan hen. Mijn hart dat omringd wordt door een muur. Breekt af bij elke herinnering van hier. Ik voel me kwetsbaar en pijn die jaren heb verstopt. Komt los in enkele seconde.

De kerkklok gaat af en ik merk dat we terug moeten vertrekken. 'We moeten je gaan terug brengen.' Sofie knikt en loopt gelukkig naar de auto. Ik slenter in een rustige pas haar achterna en rij dan snel naar oma. We waren net optijd want de mama kwam gelijk de oprit op gereden. Sofie sprong uit mijn auto en klom in de andere. De moeder bedankte mij en gaf me het geld. Ik knikte dankbaar en liep toen terug naar binnen.

Ik haalde wat geld uit mijn eigen zak en gaf het toen aan Mimi. 'Zoveel?' Zegt ze verbaasd. 'Er zit nog wat van mij tussen, voor de koffie en koekjes'. 'Dat hoef ik niet dat jij hier was maakte mij al gelukkig.' Lacht ze.

Ik plant een kus op haar wang en knuffel haar voor een lange tijd. Daarna schud ik mijn opa de hand en kruip in mijn auto. Ze zwaaien me nog uit en dan vertrek ik weer. Ik stop weer op de parking en wandel deze keer naar een ander graf. Ik leg de laatste rozen op het graf en zeg 'gelukkige verjaardag mama!'