The broken badboy

31. Wat is echt en wat niet?

Perspectief Eva

Met een grote zicht valt Gauthier neer op een bankje. De klap was enorm en hij moet alles nog even op een rijtje zetten. 'Je wil dus zeggen dat ik familie ben van een van de gevaarlijkste mensen in deze stad?' Mompelt hij dan. Ik knik vol overtuiging en leg dan een hand op zijn schouder. 'ik snap dat dit moeilijk voor je is maar ze houden van je.. Ze zoeken je al sinds de dag dat je verdween.' een grijns kruipt op zijn gezicht. Verbaasd kijk ik hem aan en zeg 'wat is er zo grappig?' 'jij bent knettergek Eva! Je kent me nog geen twee dagen en gaat me dan allerlei bullshit vertellen over mijn echte familie. Je bent gek!' en met die woorden stapt hij weg. Ik zucht en kijk hem alleen maar achterna. Ben ik echt gek? 

perspectief Gauthier.

Ik loop kwaad van Eva weg, hoe kan zo een knap en lief meisje nu zo krankzinnig zijn? Ik trek een sprintje door de straat en loop dan door het kleine steegje. Ik zoek naar de kleine opening en wring mezelf erdoor. Wanneer ik in de tuin sta sprint ik naar mijn raam en kruip via het tuinhuisje dak naar mijn raam. Zo stil mogelijk schuif ik het raam terug dicht en doe dan het licht aan. Zover ik weet heeft niemand het door en trek ik men shirt uit en trap men schoenen uit. Ik ga een keer door men haar en zie eruit alsof ik net uit mijn bed kom. 

Perfect dus.

ik neem een nieuw wit shirt en slenter naar de badkamer. Het is in de gang stil en de lichten staan uit. De grijze muur lijkt nu pikzwart en door de kleine raampjes valt een beetje licht naar binnen maar toch lijkt het duister. Ik trek de deur van de badkamer open en een gekraak vult de gang, maar nog steeds reageert niemand. Wanneer ik de deur weer terug dicht trek valt me op dat het buitengewoon stil is. Ik draai de kraan open van het bad en gooi er een bubbel in. Ik zucht eens diep en bekijk mezelf dan in de spiegel. De grote littekens op mij rug lagen terug open en met een doekje probeer ik het bloeden te stoppen. Daarna ga ik in bad zitten en was mij helemaal zodat de geur van buiten niet meer te ruiken valt. Ik kan nog steeds niet geloven wat Eva me zei. Ik zucht een diep en sluit dan men ogen. Ik glij meer het bad in en begin me het leven voor te stellen hoe Eva het zei. Een deel in mij wil het geloven, hoop hebben dat het leven dat ik nu lijdt niet mijne echte leven is. 

Na een halfuurtje wegdromen wordt mijn rust verstoord door het geroep van mijn vader.. 'GAUTHIER HIER NU!!' Ik spring uit bad maar glij uit waardoor ik op mijn zij val op de boord. Een kreet verlaat mijn mond maar ik negeer de pijn en trek zo snel mogelijk kleren aan en sprint door de gang naar boven. Uitgeput sta ik voor mijn vader en hij kijkt niet al te blij. Hij slaat zijn hand in mijn nek en met een pijnlijke greep duwt hij me naar onder en trekt hij me mee de studiekamer in. Hij gooit me tegen de bureau en ik voel weer een wonde open gaan. Ik wil roepen en schreeuwen maar ik kijk hem alleen vol wantrouwen aan. Hij gaat zitten in zijn grote stoel en kijkt neer op me. 'GA DAN ZITTEN ZOON!' roept hij en ik zet me meteen neer. mijn zij brand en mijn rug doet hemels veel pijn maar nog ga ik recht zitten. 'Morgen komt Lambert niet, je gaat werken samen met Thierry, dus morgenvroeg stipt 5 uur sta jij klaar om met Thierry t' vertrekken. Je moet pakketjes bezorgen.' grijnst hij ondertussen hij zijn papieren aan het af tekenen is. 

Angst vult me en ik kijk hem vol ongeloof aan. 'nee vader ik wil niet!' zeg ik dan 'de laatste keer werd ik net niet betrapt. Ik smeek u, ik doe alles behalve dat!' smeek ik hem. Hij staat op en gaat voor het raam staan. Een lange tijd is het stil. 'zoon' zegt hij bijna liefdevol. Maar dat is eenmaal maar schijn. 'HEB JIJ OOIT MOGEN BESLISSEN OVER WAT HIER GEBEURT IN DIT HUIS?' krijst hij dan. Ik zak in elkaar en kijk dan weg. Het was ook gewoon dom om te denken dat ik dit zou mogen. 'GAUTHIER ANTWOORD' 'NEE VADER' roep ik terug. Ik voel meer woede dan ik ooit heb gevoeld. 'JE WEET DAT IK GEEN GROTE MOND TOLEREER!!' en hij neemt me bij mijn kraag en trekt me op. Hij slaat me in mijn gezicht en roept dan zijn bewakers. 'het strafhok in!' roept hij overdreven luid. Na zijn woorden weet ik dat ik maar een ding kan doen, VLUCHTEN. Ik probeer weg te sprinten maar ze hebben me al vast. Ik roep en sla alle kanten op maar niks helpt. Voordat de grote deur wordt geopend naar onder probeer ik nog harder te slaan en trappen maar niets helpt. En ik.. Ik verdwijn weer de diepte in.

perspectief Eva

Ik stap met hangende schouders mijn huis in. Ik zucht en laat me neer vallen in de zetel. 'En?' hoor ik nu  Alex zeggen. Ik kijk op en zie hem vol hoop naar me kijken. 'ik heb een foto van hem, maar hij noemde me gek.' Alex staat nu op en gaat langs me zitten. Hij legt zijn hand op mijn hoofd en streelt me. 'Je zou hetzelfde zeggen moest ik je zo een verhaal vertellen.' grijnst hij. 'Misschien maar ik gaf het op zen minst een kans.' protesteer ik. Ik voel Alex langs me neer kruipen en voel zijn zachte lichaam tegen het mijne. 'Waar is je shirt?' grijns ik. 'ik wou gaan douchen toen je binnenkwam.' grinnikt hij. 'jij kan ook wel een douche gebruiken precies?' Ik kijk in zijn donkere blauwe ogen en knik. hij grijnst weer en druk een kus op mijn lippen. Hij pakt men hand en staat dan op. hij trekt aan me en ik volg zijn voorbeeld en ga mee naar boven. 'Ik neem even droge handdoeken.' zeg ik en wandel naar mijn kamer. Ik trek mijn shirt al uit en neem de handdoeken. Ik haal ook mijn haren al uit een staart en doe men sieraden al uit. Een grijns schijnt op men gezicht als ik via de spiegel Alex zie staan. 'Ging je niet naar de badkamer?' mompel ik wat verlegen. 'En deze show missen? Nee hoor' grinnikt hij en knuffelt me langs achteren. Ik voel dat hij de knopen van mijn broek opent en langzaam aan de rits ook. 'Ik ben wel nog..-' 'weet ik babe dat maakt jou nog zo speciaal' glimlacht hij. Ik glimlach terug en duw hem dan naar de deur en samen wandelen we naar de badkamer.