The broken badboy

41. 3 slapeloze nachten

Perspectief Alex

'Waarom is ze nog niet wakker!?' Vraag ik gefrustreerd en sla mijn hand op de tafel. Ik zie de dokter geschrokken na me kijken en zegt dan zo rustig mogelijk. 'Het is normaal voor patiënten met deze traumatische gebeurtenissen oververmoeid zijn en daardoor dit proces vooral verwerken door slaap in te halen, de reden waarom Eva in 3 dagen maar een paar uur wakker was.' Na zijn uitleg pakt hij een papier met en pen en rijkt het mijn richting uit. 'Schrijf een boodschap voor haar, ik geef het wel wanneer ze wakker is.' Zegt hij vriendelijk. Ik sla het blad weg en snuif men neus op en loop richting de kamer van Eva waar ik weer neerplof op een grote stoel. Zoals gewoonlijk ligt ze in een rustig houding te slapen. Ze gaat heel lichtjes naar boven door haar ademhaling en haar prachtige bruine lokken liggen langs haar. Door het beetje zonlicht dat erop schijnt vallen de licht bruine/ blonde stukjes meer op. Ook haar prachtige lippen hebben een rustige houding en heel af en toe likt ze erover zodat ze niet droog zijn. Maar dat doet ze onbewust in haar slaap. Ik voel een leeg gevoel. Ik wil dat ze haar prachtige hoofdje in mijn armen kan nestelen en niet moet worstelen om de pijn te overleven.

Ik laat mijn hand glijden door haar lokken en kijk haar diep in haar groene ogen. Ik lach uitdagend en met een neutrale blik kijkt ze me aan. Ze pakt een krullende lok haar en speelt er mee ondertussen ze mij blijft aankijken. Ik kan niks anders doen dan naar haar kijken en genieten van hoe mooi ze is. Ze glimlacht lichtjes en zegt dan 'leg je langs me' en met een soepele beweging ga ik van een hangende houding langs haar liggen. Ze neemt nu he deken dat aan onze voeten lag en trekt het over me heen. Ze legt de puntjes recht in de hoek en streelt mijn gezicht een keer met haar lange nagels. Ik neem haar hand en geef er een kusje op waardoor ze half op me kruipt en dan haar ogen sluit. Er zijn maar vier woorden gesproken maar miljoenen gesprekken gevoerd in enkele minuten tijd. Ik trek haar goed tegen me aan waardoor ze haar hoofd dieper op me legt en daarna in slaap valt. En niet veel later ik ook.

'Alex?' Mompelt Eva waardoor ik uit mijn dagdroom kom. 'Eva!' Zeg ik blij en voel de tranen in mijn ogen komen. Ik vecht ertegen om het niet aan Eva te laten zien maar te laat. Haar prachtige groenen ogen hebben het al ontdekt. 'Het is nu voorbij' zegt ze wanneer ze haar hand op mijn kaak legt. Ik grijp naar haar hand en hou die stevig tegen mijn kaak op. Met haar lange nagels streelt ze zachtjes mijn kaak. 'Ik heb er geen woorden voor hoe hard het me spijt.' Mompel ik maar zie dan dat haar ogen weer toe zijn. En net zoals die andere drie dagen valt ze weer in slaap. Ik leg haar hand rustig weer langs haar zij en kruip weer in de stoel en staar naar haar.

'Hey' hoor ik een jongens stem mijn kant op mompelen. Ik kijk op en zie dan Gauthier. 'Hoii' antwoord ik terug en probeer mijn geeuw te onderdrukken. 'Nog niks van Eva?' 'Ze was even wakker maar kort.' Mompel ik terug. Gauthier gaat op een stoel aan de andere kant van het bed zitten en kijkt dan naar me. 'Ik heb wat te zeggen en deze keer ga jij luisteren.' Ik frons mijn wenkbrauwen maar knik toch. 'De reden dat Eva en ik werden meegenomen was mijn fout, we wouden bepaalde informatie over mijn familie zoeken en die vonden we ook, Maar voor we weg geraakte werden we betrapt. Ik wist de waarheid en Eva ook en dat is de reden waarom we werden meegenomen. In geen enkel geval mocht jij het weten.' Zuchtend gaat hij door zijn haar. Mijn frons wordt groter en ik kijk hem alleen meer versteld aan. 'Wat voor informatie?' Zeg ik nu en Gauthier komt terug in zijn verhaal. 'Kijk ik wou niet dat Eva meekwam maar ze is koppig weet je, ze doet alles zodat je gelukkig bent. Ze heeft letterlijk gestreden ervoor en die heb je nu. Of ga je nu krijgen. Want alles is achter de rug. Je broer is nooit gestorven Alex. Hij zit voor je.' Met een gefronst gezicht kijk ik hem aan en zie aan zijn ogen dat hij het meent. 'En dat weet je nu pas?' 'Het klinkt allemaal heel logisch, ik werd geadopteerd toen ik 16 was, toen stierf je broer. Ik weet alleen dat ik een broer heb, jij dus. En ze zeiden dat ik alleen maar slechte herinneren aan jullie had dus zorgde ze ervoor dat die herinneren weg waren. Zodat ik niet meer ging lijden. Maar als ik die herinneren terug krijg, dan kan ik het bewijzen.' Met hoop in zijn ogen geeft hij me een identiteitskaart met een barst in. Ik voel tranen prikken in mijn ogen als ik de enige echte kopie van mijn broer zijn identiteitskaart vast heb. 'Je bent dus Sem?' Zeg ik zo stil hij het amper kan horen. Maar toch hoorde hij het. 'Ik ben je broer, Alex' en met een stevige greep trek ik hem in mijn armen. Ik omhels hem en voel dan de tranen rollen over mijn wangen. Wanneer ik uit een knuffel kom veeg ik snel de tranen weg en kijk recht in zijn ogen. 'Zorg dat je die herinneren terug hebt ik moet je de vraag stellen die alleen sem kan antwoorden. Hij knikt en gaat dan de kamer uit. Met een lichte grijns ga ik zitten in de stoel waar ik daarjuist zat en grinnik lichtjes. 'Eva je had gelijk' fluister ik en lach dan in mijn hand van geluk.