The broken badboy

62. Ongewenst bezoek

Perspectief Sem

We stoppen net voor mijn huis. Het was de hele rit stil en Julia zat letterlijk te beven. 'Sem kijk!' Zegt Julia bijna huilend als er iemand wegloopt precies hetzelfde gekleed als op de parking. 'Nu is het genoeg.' Mompel ik en sprint dan uit de auto het figuur na. Mijn conditie is niet top maar met een paar grote zetten krijg ik hem bijna ingehaald. Ik kan met mijn vingers net aan de capuchon trekken en onverwachts stopt het figuur. Ik vlieg met een klap tegen hem op en hij duwt me dan op de grond en loopt dan snel verder. Het was een jongen met bruine haren maar ik herken hem nauwelijks.

'Sem!' Roept Alex die naar me toe loopt. Julia volgt hem bang en trekt me dan in een knuffel. 'Herkende je hem.' Ik schud mijn hoofd en kruip dan op. 'Wat moeten ze van je .' Mompelt Julia bang en kruipt dan in mijn armen. 'Geen idee. Kom maar snel naar binnen.' Mompel ik en Alex volgt. Alex schud zijn hoofd en geeft me de blik. Ik weet precies wat hij bedoelt en het staat me niet aan. Eenmaal we voor mijn huis staan blijven ik en Julia staan. Ze kijkt me aan en zegt dan 'ik moet naar huis zeker.' Ik zucht diep en ga dan voor haar staan. 'Als ze het inderdaad op mij hebben dan ben je niet veilig bij ons nee. Ik wou echt dat je...' maar mijn woorden worden gestopt door Julia's zachte lippen op de mijne. Ik trek haar dicht tegen me op en kus haar intenst terug. Haar handen glijden over mijn kaken heen en ze begint dan door de kus heen te lachen. 'Slaapwel slaapkop.' Ik grijns na haar woorden en zeg dan 'ik wou dit al jaren doen.' 'Weet ik maar het was het wachten waard.' Ik knik en stap meer naar haar huis. Makkelijk als ze je buurmeisje is. Ze lacht en drukt dan nog eens een kus op mijn lippen. 'Doe geen stomme dingen.' Mompelt ze een beetje gefrustreerd en ik knik. Ze loopt naar binnen en ik sprint naar men huis. 'Pik wat was dat!' Roep ik het uit als ik bij Alex sta. 'Sluit de deur!' Roept hij heel kwaad en ik doe meteen wat hij zegt. Ik laat de sleutels op de deur steken en wandel dan zijn kant op. Hij gaat door zijn haar en zucht dan diep. 'Hij is terug.' Ik voel mijn hart stilstaan en krijg nauwelijks lucht. Alsof iemand mijn luchtpijpen gewoon zit dijt te knijpen. Er gaat zoveel door me heen en tegelijkertijd voel ik niks.

Perspectief Eva

Ik word wakker door de deurbel die voor de 272837 keer afgaat en kruip dan uit mijn bed. Bram blijft doorslapen en ik laat hem gewoon rustig met rust. Ik loop de trap af en zie dan een vaag figuur door het glas voor de deur staan. Ik stop halverwege de trap en hou mijn adem in. Het slaat een paar keer hard op de deur en een angst kruipt ik me. Ik ga bang op de trap zitten en roep 'ga weg! Ik heb de politie al gebeld!' En zie dan het figuur verdwijnen. Ademen gaat moeilijk en ik loop snel mijn kamer terug in en sluit de deur van mijn kamer. Ik kruip super dicht tegen Bram op en hij mompelt wat in zijn slaap. 'Wat is er Eva?' 'Ik ben bang.' Zegt ik vol angst terug en voor dan zijn sterke armen me in een knuffel trekken. Ik krijg er meteen een veilig gevoel van en val niet veel later in slaap.

De volgende ochtend voel ik Bram me wakker schudden. 'Waarom was de deur op slot?' Hoor ik hem nog moe zeggen. Ik rek me uit en zeg dan 'er stond iemand raar te doen voor de deur en ik voelde me niet veilig meer.' 'Mh' grijnst hij en ik voel dan een druppel op mijn gezicht vallen. Ik open mijn ogen en zie dan zijn natte kop boven mij hangen. 'Ik ben net gaan douchen trouwens want ja school begint binnen een uurtje.' 'Fuck!' Roep ik en sprint dan snel op.

Perspectief Alex

Ik staar naar het lege glas dat voor me staat en voel alleen maar woede. Hoe kan hij terugkomen na dit alles? Wat een belachelijke regering is dit? Noem je dit een bestuur? Hij vermoorde mijn beste vriend, hield mijn broer jaren verborgen en mishandelde Eva en sem en nou komt hij gewoon terug naar België alsof dit normaal is? Ik schreeuw en gooi het glas naar de trap waar Sem net staat. 'Ook goedemorgen!' Roept hij gefrustreerd en gaat emotieloos voor me zitten. 'Denk je dat lies en Jordy ook zijn meegekomen?' Mompelt hij door zijn eten door. Ik reageer niet en voel alleen maar meer woede bij die namen. Julia loopt vrolijk het huis binnen en zegt dan 'goedemorgen slaapkoppen.' En gaat dan langs Sem zitten. Ze drukt een kus op zijn wang en voelt dan de gespannen situatie waar ze net in binnenhuppelde. 'Is er iets Alex?' 'Wat doe jij hier!' Snauw ik haar kant op maar krijg meteen een tegen antwoord van Sem. 'Ze is mijn vriendin dus ze blijft!' 'Dan ga ik!' Roep ik en loop dan het huis uit. Ik slap de deur met een klap toe en rij dan naar school.

Perspectief Sem

'Heb ik iets verkeerd gedaan?' Zegt Julia nu bedrukt. 'Hij is gewoon gespannen omdat er nieuws is over hem.' Probeer ik te zeggen. Ik voel dezelfde woede maar ook een angst in me schuilen. Ik kan en wil Lies niet onder ogen komen. Julia pakt mijn hand vast en zegt dan 'ik ben er.' En ik trek haar dan meteen in een knuffel. 'Daar gaat ons rustig leven.' 'Het heeft niet lang geduurd.' Mompelt ze er achterna.

Wanneer we klaar waren met ontbijten en naar school aan het rijden waren was het doodstil in de auto. We gunde elkaar geen blik en de stilte was oorverdovend. Alsof al het mooie ineens verdween. 'Ik moet naar Eva.' Mompel ik haar kant op en ze knikt dan. 'Ik ook.' En samen lopen we dan de schoolpoort in. Er hing zelfs op school een gespannen sfeer in de lucht en ik werd harder bekeken dan anders.

Perspectief Eva

'Hey!' Roep ik opgelucht als ik Sem en Julia zie. Hun bedroefde gezichten is van kilometers ver te zien en ik geef Julia een blik maar ze reageert er amper op. 'We moeten je wat zeggen.' Mompelt Sem maar hij wordt al snel onderbroken door de menigte. De deuren vliegen open en het geroddel is oorverdovend. Ik kijk op en Julia en Sem ook maar ik had meteen spijt van deze beslissing. Ik zie Lies en Jordy met brede grijnzen het gebouw inlopen. En ze grijnzen alleen maar harder als ze ons zien kijken. Jordy knipoogt naar me en Lies doet een kushandje naar Sem die meteen rood wordt. Het in ongelofelijk moeilijk voor me om me rustig te houden en er komen alleen maar pijnlijke herinneringen naar boven. Ze lopen gelukkig gewoon door en verdwijnen om de hoek. 'gaat het wel?' zegt Sem die een traan wegpinkt. Ik heb nu pas door dat ik aan het huilen was. Ik sla zijn hand snel weg en loop dan zonder een woord weg. Wanneer ik voor mijn kluisje sta rommel ik zo hard tot ik het kan vinden. En daar is het, ik trek een zilverkleurige pen uit mijn kluisje en steek het meteen in mijn broekzak. 'Dat gaat je niet beschermen.' mompelt Alex die langs me is komen staan. Hij staat gevaarlijk rond zich te kijken en leunt tegen het kluisje op. 'Ik heb een wapen nodig.' zeg ik starend naar mijn kluisje. hij begint luidkeels te lachen en zegt dan 'Ik ga jou echt geen wapen geven. Je bent te emotioneel nu. Je knalt ze neer voordat ze iets doen.' 'moeten ze me dan weer ontvoeren en helemaal opfucken als toen?!' Roep ik boos. Mijn lichaam voelt zwak en ik kan de tranen niet meer onderdrukken. Ik kruip snel in Alex zijn brede armen en verstop mijn hoofd. Hij wrijft over mijn haren en zegt dan

'Ik bescherm je Eva.'

'Al is dat het laatste wat ik doe.'