The broken badboy

40. Pijnstillers

Perspectief Alex

Gillian zien wenen is het breekbaarste dat onze groep ooit moet gezien hebben. Maar niet veel later staat hij op en neemt twee kapmessen en gaat vooraan de groep staan. Aan de manier waarop hij staat kan e zijn woede zien. Hij trilt helemaal en je ziet hem heel diep in en uitademen. 'JE ZAL HIER VOOR BOETEN! SALVATOR! IK ZAL JOU LAATSTE MAN NEERHALEN TOT ER NIEMAND MEER IS DIE DE KOGEL VOOR JE ZAL OPVANGEN.' 'Kom en pak me, gekke Gillian.' Zegt Salvator uitdagend en Gillian geraakt zijn controle kwijt en loopt op de grote groep af en vermoordt een paar bewakers. Snel pak ik mijn wapen en haal er ook een hoop neer waardoor ook de rest volgt. Alleen Fabian en Leo zitten bij het lichaam van Seth. Tranen die hun ogen verlaten en woede die terug te vinden is. Nu ook staan zij op en helpen bewakers neer te halen. Maar voordat we überhaupt door de muur van bewakers waren was hij weer weg. Verdwenen alsof hij er nooit was. Gillian valt neer op de grond en schreeuwt gefrustreerd. Hij is helemaal gebroken, tot het laatste bot dat hij had. Hij verloor zijn enige familie.

'Je bent helemaal gek geworden, die pop moesten wij ook nog gebruiken' zegt Seth fronsend. Hij neemt het hoofd dat voor hem ligt op en gooit het met een worp in de vuilbak. Het valt er net in en hij maakt een gek gilletje. Gillian kijkt vol woede naar hem en Seth fronst nu weer zijn wenkbrauwen. 'Ik weet hoe het voelt door familie te worden weg geduwd en als vuil aangezien te worden, daarom verschillen we niet veel.' Snift hij op. 'Wij zijn unieker dan de rest alleen niemand ziet dat in op ons na, we moeten voor elkaar op komen, doen we dat?' En met een tik tegen de schouder van Gillian kijkt hij vragend naar hem. Gillian knikt en geeft hem een klopje terug. 'Dankje' zei Gillian en ging dan weg. Seth kijkt hem met een brede glimlach na.

'IK HAAT HEM!' Roept Gillian en begint weer te wenen. 'Bel kim' zegt Leo met mime gebaren en ik knik. Ik leg men hand op de schouder van de neergeslagen Gillian en zeg 'we moeten nu sterk blijven, en ervoor zorgen dat zijn lichaam terecht komt waar het hoort.' Met een ruk trekt hij mijn hand van zijn schouder en loopt dan naar het lichaam. 'Hoe doe je dat?' Vraagt hij gefrustreerd en draait zich dan met een ruk om. 'Hoe kan je doen alsof niks aan de hand is wanneer onze beste vriend hier dood ligt!?' Zegt hij met tranen in zijn ogen. Ik kijk hem diep in de ogen. En sluit opnieuw mijn gedachten af en toon geen enkele emotie. Gillian draait zich weer om en ziet dan Kim lopen. Zijn gebalde vuisten veranderen meteen in een losse houding en iets daarna trekt Kim hem in een knuffel waardoor hij al zijn emoties los laat en weent. De rest neemt hun verantwoordelijkheden en nemen het lijk mee naar het busje waar ze het onder een deken leggen. We zitten ieder rond het lichaam en een enorme stilte vult de sfeer al snel. Iedereen staart emotieloos naar voren, met ieder dezelfde gedachten gericht naar Seth. Uiteindelijk wanneer Gillian gekalmeerd is en in het busje is gestapt vertrekken we naar de dokter waar Eva en Gauthier zijn.

Wanneer we aankomen in de rustige wijk, begint Kim te praten tegen Gillian. Maar zonder enige verandering, wanneer het busje stopt loopt hij weg. Kim loopt hem achterna maar komt enkele minuten alleen terug met tranen in de ogen. 'Het is allemaal jou fout!' Roept ze en slaat dan vol op mijn kaak. Tranen rollen over haar gezicht en met gebalde vuisten loopt ze ook weg. Ik voel de plek gloeien en draai me dan uiteindelijk naar de groep. Leo grijnst schraal en legt dan zijn hand op mijn schouder. 'Ik steun je wat er ook gebeurd, dat heb ik je gezworen en zal ook altijd blijven doen' en Fabian stemt in net zoals de andere jongens. Ik knik gerustgesteld en draai me nu naar de deur. Waar ik Eva hoor schreeuwen van de pijn. Ik durf haar nauwelijks onder ogen te komen. De reden dat ze nu zoveel pijn heeft is tenslotte mijn fout. Samen met de andere jongens stap ik het gebouw in en zie dan Gauthier zitten. Hij is helemaal uitgeput en drukt met een witte handdoek zijn wonde dicht in zijn nek. Zijn lichaam ziet er vermoeid uit en overal staat hij vol met schrammen. 'we moeten praten.' zegt Gauthier zwak. ik kijk kill zijn richting uit en knik dan. Al snel hebben de jongens door dat ze weg moeten en dat doen ze dan ook. Het wordt tijd dat er duidelijkheid komt want miljoenen vragen zitten in mijn hoofd maar Eva overheerst toch mijn gedachten.

Ik zet me langs hem en leun dan op mijn bovenbenen. 'waarover?' zeg ik bod en gun hem geen blik. Het gesprek valt enkele minuten stil tot dat Gauthier de gruwelijke woorden gebruikt. 'De reden waarom we zijn gemarteld.' mompelt hij dan. 'kijk' onderbreek ik hem. 'de reden is simpel, mijn vijand wil me ongelukkig zien, me zien lijden en dat gaat alleen door elk klein beetje geluk van me weg te nemen. Ze zijn erachter gekomen dat Eva mijn ware liefde was en gebruikte haar toen tegen me. Ze is een van mijn grootste zwaktes, maar dit leven verdient ze niet. Niet met mij, ze moet haarzelf kunnen zijn zonder in angst te leven en jij Gauthier. De reden dat ze jou pakte was ook simpel.. Ik verloor mijn broer, hij was mijn kleine broertje, mijn alles. Het deel dat de familie bij elkaar hield, en dat verdween. En ik weet niet waarom maar jij lijkt op hem, je blonde krullen en je blauwe perfecte ogen zijn net zoals die van Sem.. Alleen hij stierf, en jij niet. Dus het spijt me dat jou dit gebeurde, ik zal ervoor zorgen dat ze je met rust laten, en dat je net zoals Eva gelukkig gaat leven.' en met die woorden sta ik recht en ga dan naar de deur waar Eva een paar minuten geleden uitkwam. 'Ik moet nu gewoon er voor men meisje zijn.. Dus we bespreken dit een andere keer wel' en ik loop dan door de deur richting de kamer waar Eva naartoe ging.