The broken badboy

85. Ontspoord

Perspectief Seth

Ik zit hier al bijna de hele nacht te wachten op nieuws. Ik heb Gillian naar huis gestuurd zodat hij kon rusten. Hij moet natuurlijk werken morgen, het leven gaat gewoon door. Als de verpleegster voorbij komt vraag ik. 'Is er al nieuws over Amber?' Ze glimlacht en zegt dan. 'Nee sorry, ze slaapt nog altijd.' Ik knik en ze wandelt dan de kamer in. Ik laat me weer neer glijden op mijn stoel als de verpleegster terug de kamer uitkomt. 'Ze is wakker.' Mompelt ze en Ambers vriend springt op. 'Ze wilt wel alleen met Seth spreken.' Vervolgt de verpleegster. Ik trek mijn wenkbrauwen op en sta dan rustig op. 'Ik maak het kort.' Mompel ik tegen de vriend en wandel dan de kamer in. Amber ligt met haar rug naar de deur en ik ga dan voor haar zitten. 'Hey schoonheid.' Grijns ik en ze lacht schraal. 'Je ziet er moe uit.' Mompelt ze als ze haar hand op mijne legt. 'Ik kon je hier niet alleen laten, dus ik bleef.' Grijns ik dan. 'Ik moet je iets vertellen.' Zegt ze dan serieus. Ik kijk haar diep in de ogen en er verlaat een traan haar ogen. 'Ik ben mijn kind kwijt, het zal doodgeboren worden. Mijn rib heeft iets doorboord en nu heeft ze het niet overleefd.' 'Amber toch.' Mompel ik en streel haar kaak. 'Ik kan niet meer Seth. Ik mis je gewoon zo erg. Dit maakt zoveel herinneringen los.' Vervolgt ze. Ik zucht en trek mijn Hand weg. 'Je weet dat ik niet meer met je samen kan zijn maar we kunnen vrienden blijven.' Antwoord ik haar en ze kijkt weg. Er komt geen woord meer uit en ik sta dan op. 'Ik ga naar huis Amber. Je vriend wacht op de gang.' Mompel ik maar ze reageert niet.

Ik wandel rustig weg uit de kamer en ik hoor haar nog huilen maar ik kan me niet omdraaien. Ik kan haar niet troosten want ik ben de reden van haar verdriet. Haar vriend loopt bijna de kamer in als ik eruit ben en ik wandel emotieloos door de gangen. Het doet pijn haar zo te zien lijden maar ik kan mezelf niet veranderen. Mijn hart ligt nu bij Gillian en hij maakt me gelukkig. Het spijt me echt Amber. Ik wou dat het anders kon.

Perspectief Gillian

Ik sla de deur achter me dicht en gooi mijn autosleutels op tafel. Ik heb me amper kunnen concentreren op mijn werk en ben vervroegd naar huis gegaan. Ik trek de koelkast open en neem restjes lasagne eruit. Seth zal vast honger hebben aangezien hij daar al bijna 3 dagen zit. Ik doe het in een kom en wil net weer vertrekken als ik iemand de trap hoor aflopen. 'Je bent thuis.' Grijnst Seth. 'Jij ook?' Mompel ik verbaasd. 'Is ze wakker?' Seth bijt op zijn lip, wat nooit iets goed betekent, en zegt dan. 'Ze is wakker alleen ze is haar dochter kwijt.' Ik voel een rilling door me heen gaan en zucht dan. 'Ik vreesde het al.' Seth trekt me nu in een knuffel en houdt me strak vast. 'Je weet dat ik van je hou?' Mompelt hij. 'Ja tuurlijk, ik hou ook van jou.' Lach ik en knuffel hem terug.

Als hij me loslaat kijkt hij naar mijn handen. 'Lasagne?' 'Ik was eigenlijk onderweg naar je.' Grinnik ik. 'Gelukkig ben ik eindelijk thuis. Ik haat ziekenhuizen.' Mompelt hij als hij langs me door loopt. Ik weet waar hij op hint maar durf er niet verder op in te gaan. Sommige dingen zeg je beter niet. 'Enige goede nieuws, Eva en Alex komen vandaag terug.' Zeg ik dan en zet de lasagne terug in de koelkast. 'Super, mogen we dit allemaal gaan uitleggen.' Zegt hij op een sarcastische toon. 'Eva weet wel wat ze doet. Ze zorgt er altijd voor dat iedereen terug gelukkig is.' Antwoord ik hem en hij grijnst dan. 'Ze is me er eentje.'

De avond breekt snel aan en Seth en ik zijn in het huis van Alex. We hadden beloofd het netjes te houden en dat hebben we nu gedaan. De deur vliegt open en en vrolijke Alex en Eva lopen binnen. Alex geeft Seth een knuffel en Eva vliegt me rond de oren. 'En hoe was het.' Lach ik haar kant op. 'Het was super. We hadden een huisje op een prachtig eiland aan het strand en we zijn overal gaan eten en soms dronk ik iets teveel. Ik heb me drie keer verbrand wel deze week maar Alex kwam me dan verzorgen dus vond ik het minder erg.' Rattelt ze af. 'Eva.' Zegt Seth nu bloedserieus. Ze kijkt hem met een sombere blik aan en hij zegt dan. 'Amber ligt in het ziekenhuis. Ze is haar kind verloren.'

Perspectief Eva

Alsof mijn hele leven voor mijn ogen breekt. Ik laat mijn spullen meteen vallen en wandel naar de auto. 'Eva!' Zegt Alex maar ik reageer er niet op. Ik stap in de auto en drie deuren vliegen open. 'We gaan mee.' Zeggen ze bijna in koor. Ik rij volle snelheid naar het ziekenhuis en loop bijna er doorheen. Als ik Amber in de kamer zie liggen, breekt mijn hart. 'Lieverd.' Mompel ik en ze kijkt nu op. 'Eva.' Begint ze te huilen en ik trek haar meteen in een knuffel. Ik voel Julia in mijn rug erbij komen en we huilen het met zen alle uit. Het ergste wat ons kon overkomen.

Na enkele minuten kruip ik uit haar armen en veeg ik mijn uitgelopen mascara weg. 'Dit is zo verdrietig.' Mompel ik en ze knikt. 'Eva.' Zegt ze stil. 'Ja?' Antwoord ik en ze kijkt dan naar Seth. Hij staat te praten met de vriend van Amber en ze trekt me dan naar zich toe. 'Ik wil hem terug.' Fluistert ze en ik kijk dan naar Julia. 'Ik weet het.' Mompelt ze. 'Het is onmogelijk.' 'Julia heeft gelijk, hij heeft gekozen.' Zeg ik dan en ze valt neer. 'Kan ik dan niks doen.' Zucht ze. Ik kijk haar kritisch aan en zucht dan. Hoe kan ze aan zulke dingen denken. Ze verloor net een kind en haar man staat langs haar. Alsof ze helemaal ontspoord is. 'Wanneer is je operatie?' 'Straks.' Antwoord ze en draait zich dan om. 'Als jullie willen gaan' vervolgt ze en ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Pardon?' Zegt Julia beledigend. 'Ik moet rusten.' Mompelt ze op een toon en ik loop dan kwaad de kamer uit. 'Zoals je wil hoor!' Roep ik nog en de jongens kijken ons verward aan.

'Wat een bitch.' Zegt Julia. 'Hoe durft ze aan zulke dingen te denken ondertussen ze een kind verloren heeft?' Antwoord ik. 'Ze is doorgedraaid.. totaal gek is ze geworden!' Zegt Julia kwaad. 'Hoe durft iemand zoiets te zeggen zelfs.' 'En dan ook nog kwaad omdat we haar niet willen helpen.' Mompel ik kwaad. 'Onacceptabel!' Roep ik het nog uit.