The broken badboy

42. Geluk en ondergang

Perspectief Alex

Na twee weken lang amper geslapen te hebben en gefrustreerd langs het bed van mijn prachtige meisje te hebben gezeten was ik uiteindelijk in slaap gevallen in de gang op een harde stoel. Ik ontwaak door een paar druppels die over mijn gezicht glijden. Doordat ik zo weinig slaap heb gehad gaan mijn ogen moeilijk open. Na een lange tijd erdoor te wrijven krijg ik ze toch open en zie dan twee prachtige groene ogen mijn kant opkijken. 'Goedemorgen slaapkop' hoor ik Eva zacht zeggen en ze neemt mijn hand. Langzaam kruip ik recht en ze neemt me mee haar kamer in. Het valt me nu pas op dat ze alleen een badjas aanheeft, haar haren nat waren en geen make-up ophad. Maar zelfs zonder is ze prachtig. Maar helder denken lukt me niet echt en ik strompel met half dichte ogen achter haar aan. Ze gaat op bed zitten en ik ga erlangs zitten maar niet veel later lig ik neer slapend op haar benen. Wegdromend over dat dit echt moet zijn.

Perspectief Eva.

Ik ga door zijn warrige haren en merk al snel de kilometers grote wallen op. Voor de eerste keer kon ik zeggen dat meneer de badboy er niet uitzag. Ik grijns lichtjes bij de gedachten en draai me dan om naar het deken te rijken. Ik trek het over Alex en veeg de laatste plukjes uit zijn gezicht. Nu neem ik rustig nog een kussen en leg ik het onder zijn hoofd waardoor hij vredig door blijft slapen. Ik ga terug naar de spiegel in de badkamer en bekijk dan de vele littekens en hechtingen in mijn gezicht en armen. Ik moet mijn tranen goed tegenhouden om niet in te storten maar slik dan rustig en trek snel een lange dikke trui van Alex aan en een broek. Zodat ik niet meer ernaar moet kijken. Ik trek mijn natte haren in een staart en loop dan rustig richting mijn kamer waar Alex ligt te slapen. Ik voel mijn maag geluid maken en besluit dan opzoek te gaan naar eten. Ik stap rustig door de gang wanneer ik een open deur zie. Letterlijk de enige, en besluit er naartoe te gaan. Maar ik had zoveel spijt toen ik dat deed.

Daar lag hij. Bevroren alsof hij een pop was. Zo stil en koud met een schotwondes over zijn hele lichaam verspreid. Met kleine stapjes wandel ik dichter op het lijk af als ik dan ook de grote hechting op zijn voorhoofd zie. Mijn tranen vallen niet meer te bedwingen en het gebeurd. Net nu. Net hier. Stort ik helemaal in en kan het niet stoppen. Ik ga op zijn borstkast liggen en tranen vloeien uit mijn ogen. Schuld gevoelens kruipen door mijn hoofd en er is geen manier meer gevonden om te stoppen met wenen. 'Het spijt me' fluister ik door de tranen heen en ga dan rustig rechtstaan. Na een hele lange tijd te kijken naar het lichaam voel ik een hand langs achteren op mijn schouder rusten. Ik schrik meteen op en draai me om en herken niet meteen het gezicht. 'Wie ben je?' Zeg ik wanneer ik zijn hand van me afschud. 'Gillian, mijn naam is Gillian, Eva. Je hebt me ontmoet door Seth.' 'Ik begrijp niet.. waarom ligt hij hier.. ik wou..' tranen vullen mijn ogen weer en Gillian trekt me in een knuffel. De knuffel voelt vertrouwd en ik nestel mijn hoofd in zijn grote armen. 'Het is gewoon onbegrijpelijk waarom net hij, maar je moet nu sterk blijven vooral jij.' Mompelt Gillian tegen men haar aan en streelt dan over mijn rug. Ik ben zo bang, ik voel angst maar pure angst door me heengaan en mijn keel voelt vooral droog. 'Wil je anders even weg van dit alles?' Ik knik overdreven hard en een kleine grijns siert het gezicht van Gillian. Hij laat me los waardoor we nu beide langs elkaar staan, hij knikt richting de deur en ik volg hem dan. We gaan het gebouw uit en een de zon schijnt nu op mijn gezicht. Het voelt zo goed dat ik mijn ogen langzaam dichtdoe en geniet van de warmte. 'Ik kan begrijpen dat na twee weken bed liggen de zon geweldig aanvoelt.' Ik knik alleen maar en geniet nog even van de zon. Nu voel ik Gillians hand dd mijne pakken en hij sleurt me dan vooruit. Ik open mijn ogen en wandel dan mee wanneer ik mijn hand terug lostrek. We lopen door straten waar ik nog nooit ben geweest en ik zie mensen die ik nog nooit gezien heb. 'Gillian?' Mompel ik maar hij loopt gewoon door. Ik volg hem en moet een beetje lopen omdat hij zo snel stapt met zijn lange benen. Nu stopt hij. Ik stop ook en kijk kwaad naar hem. 'Waar zijn we?!' Zeg ik half buiten adem. Hij kijkt me lief aan en draait mijn hoofd naar voren waardoor ik een prachtig strand zie. Ik zie duizenden mensen op het strand liggen en zie de prachtige blauwe zee. 'We zijn niet waar jij woont, daar kennen teveel mensen je. Je moet dit trauma kunnen verwerken en dat gaat alleen maar beter als je een nieuwe omgeving hebt om te verkennen.' Ik knik en kijk dan voor me uit. 'Hoelang zijn we hier al?' 'Twee weken.' 'Je hechting in je gezicht is open wacht' zegt hij voordat hij zich helemaal naar mij heeft gedraaid en het bloed van mijn wang veegt. Een shock gaat door mijn lijf heen en allemaal herinneringen komen terug naarboven.