The broken badboy

43. Geschreeuw in mijn hoofd

Perspectief Eva

Het is angstaanjagend om een jongen genaamd Gillian me te voelen aanraken. Ik weet niet waarom maar ik herken hem, vanwaar is nog wazig. Maar ik ken hem. En dan voel ik het weet, een steek door mijn hoofd waardoor ik door mijn benen zak en alles zwart keert.

'Ik wist dat meisjes niet konden schieten maar jij bent belachelijk slecht' lacht Gillian luidkeels. 'Oh ja!' Roep ik en richt het op Gillian. 'Je hebt drie tellen' grinnik ik. Hij kijkt me eerst uitdagend aan maar loopt dan alsnog. De gele bolletjes schieten alle kanten uit maar ik raak Gillian twee keer op zijn rug waardoor jij krijst als een meisje. 'Rotjoch!' Roept hij en loopt nog meer weg. Een beetje autistisch maar het was nog grappig.

'Eva, kun je me horen?' Ik voel men ogen langzaamaan openen en het beeld begint minder wazig te worden. Er hangt een onbekende man boven me en schijnt met een gsm flashlight in mijn ogen. Ik open mijn ogen meer en grijp naar mijn hoofd. 'Wat is er gebeurd?' Vraag ik wanneer me opvalt hoe abnormaal veel mensen rond me staan. 'Ze mankeert niks!' Roept iemand opgelucht en een paar mensen dwalen weg. Ik voel dat mijn hand gepakt word en zie dan Gillian ik men ogen kijken. 'Gaat het?' Ik knik en probeer rustig op te staan. De onbekende man laat meteen seconde los tot ik recht sta bekijkt dan blij. 'Breng haar naar een dokter.' Zegt de man tegen Gillian en Hij knikt dan en pakt me in een soepele beweging op. Ik lig in zijn armen als een baby en het bevalt me niet. Ik probeer tegen te werken maar alsnog loopt hij door alsof ik niet eens beweeg. Ik geef het op en kijk dan maar gewoon rond tot we weer dat rot gebouw in gaan. Hij zet me langzaamaan neer en ik ga dan richting mijn kamer. Hij weet dat ik kwaad ben en laat me daarom ook gerust. Ik sla de deur zo hard dicht dat zelfs Alex wakker wordt.

Wat er met me is gebeurd geeft hem nog niet het recht mij zo te behandelen. Ik adem rustig in en uit en hoor er een boze zucht door. Ik moet hier weg. Ik heb mijn vrienden nodig, mijn familie en mijn leven. Niet dit. En na enkele seconde graai ik naar een zak waar ik al men kleren in begin te steken.

Ik gooi de zak op de grond en gooi wat onhandig alle kleren erin die ik kan vinden en verbazend genoeg van mij zijn. Tot er op de deur wordt geklopt. Ik trap tegen de tas op die net onder het bed stopt en ik dan 'binnen' zeg en mijn kleerkast dicht doe. Alex strompelt de kamer in en loopt vol op me af om me in een knuffel te trekken. Ik voel een spanning door alle hechtingen maar negeer het voor de warme knuffel. 'Ik heb je gemist' fluister ik. Hij duwt me dichter op hem en zegt dan breekbaar 'ik hou van je' ik streel door zijn haren en voel zijn warme adem mijn nek bereiken waardoor een rilling van kippenvel mijn lichaam siert. Hij laat me langzaam los en kijkt dan in mijn ogen. 'Ben je oke?' Mompelt hij waarop ik knik. 'Maar ik bedoel echt?' Zegt hij wanneer zijn handen op mijn schouders worden geplaatst. 'Ik handel het wel' zeg ik stil wanneer ik mijn hoofd omlaag doe. 'Ik weet niet of ik het kan maar ik vertrouw erin.' 'Met jou kan ik alles aan' ik hoor hem zuchten en kijk dan op. 'Op dit moment zal ik niet van je zijde wijken.' Ik frons en zeg dan 'erna dan wel?' Hij lacht schraal en trekt me weer in een knuffel waardoor ik niet meer doorvraag. 

na een hele avond te praten en te knuffelen vertrekt Alex weer, ik had hem zo goed als moeten dwingen maar daarna ging hij toch door. Ik voelde een raar gevoel in men hoofd de hele dag en uiteindelijk deed ik verder aan wat ik bezig was. Ontsnappen van deze hel.

ik trek mijn tas weer onder het bed uit en gooi de laatste spullen erin. Gooi mijn borstel er nog in en kijk nog even rond of ik alles heb. Maar dan valt men oog op een ketting, een ketting die alex aan me gegeven had, ik pak de ketting en neem dan een blad en een pen en begin te schrijven, alles wat ik voel en hoe hard ik moet ontsnappen en dit moet verwerken op mijn manier. Wanneer ik klaar ben maak ik het bed op en doe een trui aan met daarop een zwarte jas. Ik haal de brief uit men zak en leg het dan samen met de ketting op het bed. Ik hou de tranen tegen en neem dan snel de tas en ga zo snel ik kan het gebouw uit. Zover ik weet heeft niemand me gezien en loop ik zo snel mogelijk door naar de bushalte en neem de eerste bus naar ik weet niet waar. Zolang ik verdwijn is het goed.

zolang ik alex niet nog meer in de problemen breng is het goed.