The broken badboy

36. Dokters

Perspectief Alex

Ik wrijf door men ogen en kruip dan uit bed. De kater valt meteen in mijn hoofd en het lijkt alsof alles ronddraait. Ik grijns en krijg terug blikken van de nacht ervoor. Het was geweldig. Ik spring op en wandel dan naar de badkamer waar ik een aspirine neem en me opfris.

Na een uitgebreide douche en me te hebben omgekleed. Wandel ik naar het huis van Eva, ik had haar al sinds eergisteren niet meer gezien en miste haar wel. Ik grijns. Ik had nooit gedacht dat verliefd zijn zo goed kon voelen. En ik stap sneller door, wanneer ik aankom aan haar voordeur bel ik snel aan. Maar de moeder doet de deur open. 'Oh hallo Alex, is er iets met Eva?' Mompelt ze dan. 'Eva?' Mompel ik half verbaasd terug. 'Ze bleef toch bij jou slapen?' Zegt haar moeder ongerust. Ik trek een strak gezicht en zeg dan 'ze was haar elastieken van haar beugel vergeten en ik ging ze even komen halen.' Zeg ik snel. De moeder grijnst en sprint dan snel naar boven. Ik graai naar men gsm en bel dan Eva maar haar telefoon staat uit en krijg meteen voicemail. Ik zucht geïrriteerd en wacht op haar moeder. 'Hier' lacht ze en ik neem ze aan. Na een kort gesprek wandel ik dan weg. Gefrustreerd gooi ik het doosje in de bosjes en bel haar nog eens maar deze keer gaat het over. En alweer voicemail. 'Eva verdomme bel me terug!' Roep ik en duw dan af. Ik spring in mijn auto en rij dan naar de gym waar Seth en Leo al zitten. Ik groet ze met een knik maar loop regelrecht naar mijn kluisje en neem men spullen. Wanneer ik me naast Seth zet luister ik naar hun gesprek. Daarna vertel ik hen over Eva. 'Ik wil me niet moeien maar ok gebruikte hetzelfde excuus als ik naar heen chick ging.' Sist een jongen die achter de ring uit komt. Ik ga rechtstaan en zeg dan gefrustreerd. 'Begin dan met je niet met mijn zaken te bemoeien.' Hij grijnst uitdagend en haalt zijn schouders op. 'Je bent waarschijnlijk het hondje van haar, en luistert naar alles wat ze zegt.' 'Tegen wie denk jij dat je het hebt?!' Zeg ik wanneer ik dreigend zijn kant op kom. Maar Leo houdt me tegen en zegt. 'Laat je niet zo op stang jagen door hem!' Ik ga een stap naar achteren en Leo verdwijnt dan weer tussen ons twee weg. De jongen stapt weg en houdt zijn pas in voor hij de hoek omgaat. 'Die Eva zal waarschijnlijk bij een veel betere jongen zijn nu, dat is wat sletten doen' zegt hij knipogend. Mijn bloed kookt en met een harde klap tegen zijn kaak valt hij op de grond. Hij herstelt zich snel en springt in een soepele beweging op en ramt zijn volle vuist in mijn zij waardoor ik bezwijk en een heel gevecht ontstaat. Met alle gevolgen, het bloed siert overal rond en Leo en Seth proberen ons uit elkaar te houden zonder enige geluk. 'Gilian!' Roept een meisjes stem en loopt dan vol op het gevecht af. Met een heftige duw, duwt ze me van hem af en ziet dan hoe hard hij toegetakeld is. Ze begint onmiddellijk te wenen en draait zich vol woede om naar mijn richting. Ik spuw bloed uit mijn mond en voel daarna een warme plek op mijn gezicht branden. 'Wat bezielt jou!' Krijst ze en probeert het bloed tegen te houden van haar gilian.

Perspectief Eva

'ZEG OP!' .... 'GAUTHIER!' .... 'IK VERMOORD HAAR VOOR JE..' ... 'ANTWOORD!'....Ik hoor allerlei gruwelijke dingen en probeer mijn ogen te openen, wat me maar niet lukt. En als het lukt vallen ze weer dicht en ben ik een tijdje weg. Ik weet niet hoelang, en ook niet waar ik ben. Het is koud, de grond doet pijn en ik voel kettingen aan men handen. Ik zit ook half, ik leun tegen een muurtje. Mijn voeten voelen ook vastgebonden maar voor de rest voel ik niks. Ik hoor sommige dingen en ben bang. Angst is mijn grootste vijand nu. En dat is de reden waarom ik mijn ogen niet openkrijg. Het beeld gaat te gruwelijk zijn. Wat het ook gaat zijn, ik weet dat ik in de problemen zit en hier niet snel weg zal geraken. Ik voel een stevig hand men arm pakken en lift me op. Met al mijn kracht open ik mijn ogen en bekijk snel alles wat ik kan zien, waar ik onmiddellijk spijt van krijg. Ik zag...
Ik zag Gauthier met twee mannen, Gauthier was onder het bloed. Ik zag schrammen, blauwe plekken, snijwondes en bloed zoveel bloed had ik nog nooit gezien. De kamer zelf was te donker, alles was zwart of grijs. Duidelijk geen nuttige info, maar de enige die ikzelf had.

Na een heel lange tijd kom ik bij bewust zijn. Deze keer hoor ik niks, het is stil meer dan stil zelfs. Ik open mijn ogen heel rustig en zie een wit plafond met grote witte lichten. Ik kijk half bewusteloos naar mijn lichaam en zie dat ik een wit/groen kleed aanheb en kijk dan opzij. Verbaasd staar ik naar de kast medicijnen en de doktersapparatuur. Ik wil opstaan en voel dan kettingen aan mijn handen en mijn voeten. Nu komen ook twee mannen binnen en met schrik kijk ik de oude man met de witte snor diep in zijn ogen. 'Mijn patiënt is wakker zie ik' lacht hij voordat hij een masker op mijn mond zet. Ik wil wegtrekken en schreeuwen maar het enige dat ik kan en mijn ogen weer sluiten. Verdwijnen naar een duisternis en niet willen weten wanneer ik weer wakker wordt. Ik schreeuw en schreeuw en schreeuw maar niemand die iets hoort. Niemand die opkijkt of omkijkt. Alsof het normaal is. Alsof ik er niet meer was, niet bestond.