- 39 -

4.7K 654 27
                                        

ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့လက်က ရောင်နေတယ်။

လက်ဆစ်ပေါ်က ဖုဖုဖောင်းဖောင်း ရောင်နေတာလေးကို သူ တိတ်တိတ်လေး ပွတ်သပ်နေမိတယ်။ ဆုတံဆိပ်တခုကို တန်ဖိုးထားနေသလိုမျိုး။ ဒါလေးဟာ ယုန်သွားလေးနဲ့ ထွင်းထုထားတဲ့ လက်စွပ်လေးလို ခံစားနေရတယ်။

ကျန်းရှန်ရဲ့ report က စကားပြောတာ တဝက်ပါတယ်။ သူ ပင့်သက်တချက် ရှိုက်လိုက်ပြီး တွေးတွေးဆဆနဲ့ ခေါင်းမော့လိုက်တယ်။

"ရပြီ။ တင်ပြစရာ မလိုတော့ဘူး။ ကိစ္စတခုလုံးက ငါနဲ့ ချူးချီချီကို ချောက်ချချင်ရုံပဲ"

သူ ခပ်ထေ့ထေ့ ပြုံးလိုက်တယ်။

"လုရှို့မင်ကတော့ ကျောင်းသားလေးပေါ့လေ"

ကျန်းရှန် ပါးစပ်ပိတ်သွားတယ်။

ဝမ်ရိပေါ်က သူ့မျက်ခုံးတွေကို ပွတ်တယ်။

"ဓါတ်ပုံတွေ ဘယ်မှာလဲ?"

ကျန်းရှန်က သူ့ကို USB တခု ရှေ့ထိုးပေးလာတယ်။

ဝမ်ရိပေါ်က ကွန်ပြူတာထဲ ထိုးကြည့်တဲ့အခါ ရိုက်ချက်တွေက မထင်မရှားနဲ့။ သူ ရှောင်းကျန့်ကို ဆွဲခေါ်သွားတဲ့ပုံတွေ ဖြစ်တယ်။

ဒါပေမဲ့ ပုံတွေကို ကြည့်ရင် ရှောင်းကျန့်ပုံစံက အမွှေးပွလုံးလေးလိုပဲ။ မျက်နှာမပေါ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့လည်း သူ စက္ကန့်အနည်းငယ်လောက် သေချာ ကြည့်ဖြစ်တယ်။

ကျန်းရှန်က သူ့ကို နောက်ထပ် USB တခု ထပ်ပေးလာတယ်။

"ဟိုတယ်ရဲ့ CCTV"

"အိုခေ"

ဝမ်ရိပေါ်က သူ့အတွင်းရေးမှူးရှေ့မှာ ဒီပုံတွေကို မစစ်ကြည့်ချင်ဘူး။

"လေယာဉ်က ဘယ်အချိန်လဲ?"

"ည ၈ နာရီပါ"

သူ အသိအမှတ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ လက်ဆစ်က ရောင်နေတဲ့နေရာကို တိတ်တိတ်လေး ပွတ်ရင်း ကြမ်းပြင်ကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ဖုန်းလာတဲ့အခါ နံပါတ်က private number ဖြစ်နေတာမို့ ကျန်းရှန်ကို ထွက်ဖို့ အချက်ပြလိုက်တယ်။

ကျန်းရှန် ထွက်သွားတာနဲ့ တပြိုင်နက် သူ အမြန်ဖုန်းကိုင်လိုက်တယ်။

Lion Heart ||Completed||Where stories live. Discover now