Fleva Forever After

Hoofdstuk 99

Triggerwarning - miskraam, dit deel is puur gebaseerd op mijn eigen ervaring met dit onderwerp. Ik heb wat basis medische kennis maar ben absoluut geen expert.

Wolfs

Na twintig minuten komt de verloskundige van vanmiddag, Elise, de kamer binnen. 'Ik had zo gehoopt op een andere uitkomst. Het spijt me verschrikkelijk', zegt ze meelevend. Ik knik, 'wij hadden ook op een andere afloop gehoopt', zeg ik schor. 'Ik begrijp dat dit het heel heftig is en dat jullie in een achtbaan van emoties zitten', zegt ze dan, 'maar we moeten nadenken over de volgende stap'.

Eva ligt stilletjes in mijn armen en reageert nauwelijks. Ik probeer de knop in mijn hoofd te vinden, die ik tijdens ons werk gebruik om mijn emoties op een laag pitje te zetten. Maar het lijkt wel alsof die ineens verdwenen is. Zo goed en zo kwaad als het gaat probeer ik om mijn verdriet en radeloosheid in bedwang te houden. Ik moet sterk blijven voor Eva. Ik moet nu diegene zijn die de tienduizend stukjes waarin haar hart gebroken is bij elkaar houdt, zodat ze niet helemaal versplinterd. 

'Er zijn een paar opties', legt Elise uit. 'Optie één is dat u hier blijft, in het ziekenhuis en dat we de bevalling door middel van medicatie blijven stimuleren, dan wordt het kindje hier geboren. Optie twee is dat u naar huis gaat en daar wacht tot de bevalling doorzet en het kindje geboren wordt. De laatste optie is dat u naar huis gaat met medicatie om de bevalling op te wekken. In dit geval kunt u thuis wachten tot het kindje geboren wordt of terugkomen naar het ziekenhuis voor de bevalling. Begrijpt u wat ik zeg', vraagt ze. 

Ik knik, 'ja ehm ik begrijp het'.  Mijn hand wrijft over mijn gezicht en gaat door mijn haar, ik voel een frons in mijn voorhoofd verschijnen. Mijn hoofd draait overuren. De hoeveelheid informatie duizelt me. Ik wil hier helemaal niet over nadenken, ik wil Eva troosten en naar huis. Ik wil samen met zijn tweeën zijn, niet hier waar iedereen constant in- en uitloopt en eindeloos veel vragen stelt. Ik wil dat deze nachtmerrie stopt. 

'In uw geval raden wij aan om ofwel optie één of optie drie te kiezen. Gezien het feit dat de bevalling al op gang is gekomen en de vliezen al zijn gebroken, is het risico om een infectie op te lopen bij optie twee erg groot', gaat ze verder. Mijn oog valt op Eva, ze staart uitdrukkingsloos voor zich uit en ze knijpt zo hard in het dekbed dat haar knokkels wit zijn uitgeslagen. Ze kan dit helemaal niet nu. 

Ze heeft even een momentje nodig om op adem te komen, om deze schok te verwerken. Het lijkt wel alsof we in een rijdende trein zijn gestapt zonder noodremmen, waar we pas uit kunnen stappen bij het eindstation. Het verkeerde station. Ons eindstation zou niet vandaag moeten zijn. Hier, in het ziekenhuis. Maar pas over vijf maanden. Thuis, in de ponti zoals Eva wilde. 

'Wa.. wanneer moeten we dat ehm.. beslissen', hakkel ik. 'Het liefst zo snel mogelijk, de weeën zetten al aardig door en nu kunt u nog kiezen om eventueel naar huis te gaan', legt Elise uit. 'Mogen we even overleggen', vraag ik schor. Ze knikt, 'natuurlijk, ik zal u even alleen laten. Als u op de blauwe knop drukt ben ik binnen een paar minuten weer bij u'. Dan draait ze zich om en loopt de kamer uit. 

'Eef', vraag ik voorzichtig, 'heb je gehoord wat Elise net zei'. Ze opent haar ogen en knikt door haar tranen heen. 'Wat wil je', vraag ik voorzichtig, 'wil je hier blijven of wil je naar huis'. 'Maakt niet uit', zegt ze onverschillig. Ze is helemaal uitcheckt en reageert alleen nog maar op de automatische piloot. 

'Ik denk dat ze je hier beter kunnen helpen, dan als we naar huis gaan', mompel ik. Ze knikt kleintjes en staart weer voor zich uit, 'wil je dat ze de weeën gaan stimuleren of wil je wachten op je lichaam', vraag ik. Ze reageert niet. 'Eva', vraag ik wat dwingender. 'Ik wil mijn baby', stamelt ze huilend, mijn hart breekt. 'Ik weet het Eef, ik weet het. Dat wil ik ook', sus ik.