Fleva Forever After

Hoofdstuk 150

*** Zeven maanden later ***

Eva

Ik word wakker van iets warms en nattigs dat over mijn bovenbeen loopt. Gealarmeerd knip ik mijn nachtlampje aan, in het schemerdonker tast mijn hand naar mijn benen. Mijn ondergoed en pyjamabroekje zijn kleddernat evenals het matras beschermende matje waar ik op lig.

Ik probeer om overeind te gaat zitten maar vanwege de huidige stand van zaken wat betreft mijn buikspieren -non existent- en het feit dat er een enorme buik ik de weg zit, gaat dat niet heel soepel. Na wat gehannes zit ik hijgend overeind, ik voel direct dat het vocht opnieuw begint te druppelen.

In het zwakke licht van mijn nachtlampje zie ik tot mijn opluchting dat het geen bloed is wat over mijn benen loopt. Het vocht dat gestaag over mijn dijen sijpelt is helder en kleurloos. Een momentje twijfel ik of ik niet gewoon in mijn broek heb geplast. De controle over mijn blaas is de laatste paar weken ver te zoeken en ook de capaciteit van mijn blaas is met de Noorderzon vertrokken.

Nadat ik het vocht aan inspectie heb onderworpen kom ik tot de conclusie dat dit geen urine is, en dat het dus wel vruchtwater moet zijn. Het ruikt een beetje weeïg, het is plakkerig en het blijft maar sijpelen. Vliezen gebroken dus. Ik voel direct hoe de adrenaline door mijn aderen begint te pompen.

Het gaat beginnen.

De instructies die de klinisch verloskundige bij mijn laatste controle heeft gegeven, is mijn zwangerschapsbrein allang weer vergeten. Met enige moeite werk ik mezelf omhoog uit het bed. Waar ik normaal gesproken luid protest voel in mijn buik als ik opsta blijft het nu opvallend stil, ik probeer de overeenkomsten met Thoms bevalling te negeren.

Hijgend sta ik naast het bed, mijn ademhaling is zo snel dat het lijkt alsof ik een marathon heb gelopen. Dankzij deze zwangerschap is mijn conditie met de grond gelijkgemaakt. Ik bedenk me dat de verloskundige vertelde dat het normaal is dat de baby's minder bewegen als de bevalling gaat beginnen en probeer mijn opborrelende paniek onder controle te houden.

Vlug kijk ik even naar mijn wekker, 00:17 zie ik. Achter me hoor ik Wolfs iets brommen in zijn slaap. Ik besluit hem nog maar even niet wakker te maken, we liggen krap twee uur in bed. Als het echt nu al gaat gebeuren kan hij nog maar beter even wat slaap pakken, voordat de gebroken nachten weer aan de orde van de dag zijn. Puffend veeg ik het zweet van mijn voorhoofd, ik ben klaarwakker nu. Het is half juni en bloedhemeltje heet, ook 's nachts.

In enkel mijn ondergoed en pyjamashort waggel ik naar de badkamer, met een nat washandje veeg ik zo goed en kwaad als het gaat mijn bovenbenen schoon. Daarna trek ik mijn natte onderkleding uit en hijs mezelf in een droge onderbroek, ik plak er een maandverbandje in zodat het druppelende vruchtwater niet opnieuw alles doorweekt.

Er komt een bekende zeurende pijn opzetten in mijn onderbuik, het is nog geen echte wee maar voelt meer als een pijnlijke menstruatiekramp. Niks bijzonders, die heb ik de laatste drie weken af en aan. Een beetje teleurgesteld staar ik naar mijn spiegelbeeld. Ik had gehoopt dat op het moment dat mijn vliezen zouden breken de weeën ook meteen op gang zouden komen, maar dat is blijkbaar een deceptie.

Ik leg mijn handen op mijn bolle buik, de striae die ik over heb gehouden aan Pip en Zus is dieper en donkerder geworden. Bij de meiden vond ik het afschuwelijk, ik voelde me er lelijk door. Deze keer koester ik ze, het is een permanente herinnering aan het moederschap op mijn lichaam. Mijn sterke lijf dat al drie mensjes en een engeltje op deze wereld zette. Met mijn vinger trek ik mijn tijgerstrepen -zoals Wolfs ze liefkozend noemt- over.

Ik staar naar beneden het is al zeker drie maanden geleden dat ik mijn voeten voor het laatst heb gezien. Mijn vingers duwen zachtjes op mijn bolle buik, ik voel duidelijk een hoofdje en een ruggetje. Het is een bizar idee dat hier twee mensjes inpassen. Het is een nog bizarrer idee dat die mensjes binnenkort in de twee wiegjes liggen die achter mij staan.