Fleva Forever After

Hoofdstuk 119

Hallo allemaal ik ben weer terug! Nu voor het echie want mijn vakantie is voorbij dus ik ga mijn best doen om mijn vaste uploadschema weer op te pakken. Om jullie geduld te belonen en omdat Angela afgelopen week jarig was, komt er morgen een extra deeltje online. Veel leesplezier alvast!

Wolfs

Het is schemerig buiten en aan de horizon glooien de eerste zonnestralen. Er is een dik pak verse sneeuw gevallen vannacht. De kou prikt in mijn ogen en de ijzige lucht brandt in mijn longen. Eén voor één stappen we naar buiten, onze voetstappen kraken in de sneeuw en maken afdrukken in de witte deken.

'Come on folks, follow me', wenkt Melinda en ze begint richting de horizon te lopen. In een lange sliert lopen we achter elkaar aan, eerst Sverre en Maia, dan Eva en ik en de rij wordt gesloten door Flynn en Dylan. Melinda houdt de pas er stevig in en al snel heb ik het bloedheet door al mijn thermokleding, mijn hete adem maakt wolkjes in de poollucht. 

Ik rits mijn jas een stukje open, Eva grijpt enthousiast mijn hand. 'Wolfs kijk', wijst ze naar de rand van het bos, ik hou mijn pas even in en volg de richting van haar vinger. Flynn en Dylan botsen tegen ons op, 'what are you doing', vraagt Flynn. 'Sshht, look', sist Eva. Ook de jongens gluren nieuwsgierig in de richting van haar uitgestoken hand. 

Aan de bosrand staat, in het oranje licht van het ochtendzonnetje, een groepje rendieren. Twee grote dieren met een gewei dat trots op hun hoofd staat. En twee kleintjes die dicht tegen de grote rendieren aan staan en er deels veilig achter verscholen zijn. Op hun ruige vacht, glinsteren sneeuwkristallen en er slaat damp van hun warme, natte neuzen. 

'Wauw', stamel ik. Eva staat ademloos te kijken. Flynn en Dylan staan pal achter ons, 'they are gorgeous', mompelt één van de jongens. Eva kijkt grijnzend over haar schouder, 'yes they are', zegt ze zachtjes. Een eindje verderop staan Melinda, Sverre en Maia ook te kijken naar het rendiergezin. 

Na een tijdje begint Melinda naar ons te zwaaien. 'We have to keep moving', zegt ze zachtjes als we wat dichterbij zijn, 'or we won't make it to the next stop in time'. Rustig lopen we verder. De rendieren blijven nog een tijdje naar ons staren maar verdwijnen na een tijdje weer stiekempjes tussen de bomen. Stilletjes lopen we verder. 

Halverwege de tocht strijken we neer op besneeuwd stukje berg, dat een adembenemend uitzicht biedt op het dal. We zitten op een hoopje bij elkaar en eten onze lunch, het is gezellig en er hangt een opgewekte sfeer. Iedereen vertelt waar ze vandaan komen en waarom ze komen wandelen. 

Maia laat Eva foto's zien van haar, Sverre en hun dochters. En Eva laat op haar beurt foto's van Sepp en de meiden zien. Flynn, Dylan, Sverre en ik zijn verwikkeld in een gesprek over ons werk en hun studies. Melinda ontfermt zich als een soort moeder-overste over ons en tekent in de sneeuw een kaart, waarop ze de route uitstippelt die we de komende dagen gaan afleggen. 

Tijdens de wandeling, cirkelt er een sneeuwuil boven ons hoofd. Af en toe duikt hij naar beneden, om vervolgens met een paar ferme vleugelslagen weer op te stijgen en over de bergtoppen te scheren. Ik geniet met volle teugen van de ongerepte natuur, de bevroren watervallen en de besneeuwde boomtoppen. 

Betoverd wandelen we door het winterwonderland. Af en toe grijpt Eva enthousiast mijn hand vast, om iets aan te wijzen en ze banjert onvermoeibaar door de sneeuw. Het is alweer bijna donker als we bij de volgende hut aankomen. Deze hut is nog primitiever dan de vorige. Er is geen douche, alleen een composttoilet en in plaats van een keukentje is er slechts een watertank en een campinggasstel aanwezig. 

Als kers op de taart zijn er ook geen aparte slaapvertrekken maar is er één muffe slaapruimte, volgestouwd met stapelbedden. Er is al een andere groep aanwezig in de hut, waardoor het een drukke boel is. Op de deurmat ligt een enorme berg wandelschoenen en binnen liggen overal backpacks, wanten en mutsen.