Fleva Forever After

Hoofdstuk 121

Wolfs

De volgende ochtend wordt ik wakker van rumoer op de slaapzaal. Met mijn vrije hand wrijf ik de slaap uit mijn ogen en kijk een beetje verdwaasd om me heen. Het duurt even voordat ik weer weet waar ik ben. Onder in een stapelbed, in een blokhut, midden in de sneeuw. Eva ligt nog heel vast op mijn borst te slapen, haar haren waaieren verdwaald over haar voorhoofd. 

Boven mijn hoofd hoor ik Flynn rommelen en dan zwaaien er opeens twee benen over de rand van het bed. Ik hoor hem kibbelen met zijn broer die in het bed naast ons ligt. Er kriebelt iets in mijn keel en ik probeer zo zacht mogelijk te hoesten zonder Eva wakker te maken. Dylan duwt zichzelf nieuwsgierig rechtop in zijn bed, zijn krullende haar piekt alle kanten op. 

'Hey, you are awake', glimlacht hij vrolijk. 'Goodmorning', brom ik schor. Ik gebaar naar de leden van de andere expeditiegroep die al druk bezig zijn met het inpakken van hun spullen en rommelig door de slaapzaal scharrelen, 'where are they going'. 'They are taking a different route, so they have to leave already', antwoordt Flynn, boven mijn hoofd. 

Hij hangt over de rand van zijn bed en kijkt me op z'n kop aan, 'goodmorning by the way', grijnst hij. 'Morning Flynn', mompel ik. Flynn wijst naar Eva, die nog steeds ligt te dromen op mijn borst, 'is she still sleeping'. Ik knik bevestigend. 'Hhmm', Flynn kijkt bedenkelijk, 'I thought she was the early bird', dan haalt hij zijn schouders op, 'I guess I was wrong'. 

'You're not, this is the exception to the rule', brom ik. 'Aha, so you are the sleepyhead', mompelt Dylan. 'I guess so', antwoord ik met mijn schorre ochtendstem. Ik voel Eva ondertussen onrustig bewegen op mijn borst, ik wend mijn blik even van Dylan naar Eva. Haar oogleden fladderen ongecontroleerd, ze knort zachtjes en dan kijk ik recht in haar blauwe ogen. 

'Hey', kraakt haar stem. 'Goedemorgen schoonheid', glimlach ik. Eva gaapt uitgebreid en wrijft slaperig in haar ogen. 'Heb je een beetje geslapen', vraag ik. 'Hmmm', bromt ze, 'alleen het laatste stukje'. Ik druk mijn lippen op haar voorhoofd, 'heb je lopen malen vannacht', vraag ik voorzichtig. Er glijdt een flauwe glimlach over haar gezicht, die mijn vermoeden bevestigt. 

'Ik kon niet stoppen met piekeren', mompelt ze. 'Gekkie, op vakantie moet je je toch geen zorgen gaan maken', brom ik en ik laat mijn hand door haar losse haren glijden. Ik voel hoe ze haar schouders ophaalt, dan duwt ze zich omhoog van mijn borst. Ze zit rechtop naast mij in bed en kijkt verbaasd naar de halflege slaapzaal, 'waar is iedereen'. 'De andere groep is al vertrokken', leg ik uit. 

'Aha', knikt ze, 'dan moeten wij ons ook maar eens gaan klaarmaken'. Ik klop op haar heup, 'ja, laten wij ook maar opschieten'. We klimmen uit bed en beginnen in onze backpacks te grabbelen naar onze kledingstukken. Flynn en Dylan proberen ondertussen ook om zich aan te kleden, maar dat wordt bemoeilijkt door het feit dat ze slap van de lach voortdurend elkaars kledingstukken jatten. 

Joelend duikelt Dylan over de stapelbedden met Flynns trui onder zijn bovenarm. Flynn tijgert er protesterend achteraan. Als Wolfs en ik na een kwartier aangekleed zijn, ontbreken er nog verschillende kledingstukken in de outfits van Dylan en Flynn. Melinda komt de slaapzaal in om te controleren of iedereen inmiddels wakker is. 

Als ze ziet dat de jongens nog bezig zijn met omkleden, klapt ze luid in haar handen. 'Hey noisy boys', roept ze, 'time to get ready, we are leaving in half an hour'. Flynn en Dylan staan een paar seconden stil om naar Melinda te luisteren, maar dan gaat Flynn er alweer vandoor met Dylans sokken. 

Hoofdschuddend kijkt Melinda naar het tafereel, dan wendt ze zich tot mij en Eva, 'breakfast is served', gebaart ze naar de hal. Ik knik, 'we'll be right there'. Als we een halfuur later allemaal hebben ontbeten en bepakt en bezakt voor de deur staan, is het tijd voor de één na laatste tocht van onze trip.