Fleva Forever After

Hoofdstuk 10

Een wat langer deeltje vandaag, ik had nogal wat inspiratie, dus het rolde zo uit mijn vingers, enjoy!

Eva

Ik haal de keurig opgevouwen stapeltjes kleding uit de doos en leg ze één voor één in mijn kast. Van de stapel broeken kies ik een donkerblauwe, die er nog enigszins acceptabel uitziet. Ik hou het kledingstuk voor me in de spiegel. De elastieken band die aan de bovenkant van de broek is genaaid vind ik afschuwelijk, maar het is niet anders. 

Snel trek ik de broek aan en ik ben verbaasd over hoe lekker hij eigenlijk zit. Kritisch inspecteer ik mijn spiegelbeeld, zo lelijk is die broek nou ik weer niet. Ik kan in ieder geval weer gewoon ademhalen, iets wat me in mijn eigen jeans toch wat minder makkelijk afging. Ik kijk even tussen de truien die nog in de doos zitten, maar haal daar toch nog even mijn neus voor op. 

Snel pak ik één van mijn eigen zwarte truien uit mijn kast en trek die over mijn hoofd, hij rekt nog prima mee met mijn buik. Tevreden kijk ik in de spiegel, prima outfit voor vandaag. Ik maak nog snel even een staart in mijn haren en smeer een laagje mascara op mijn wimpers. Ik schiet in een paar sneakers en volg dan mijn neus naar de keuken. Waar het ruikt naar heerlijke verse broodjes en gebakken eieren met spek.

*****

*Eva is vandaag exact 32 weken zwanger en de bezoekjes aan de verloskundige worden steeds frequenter. Zij en Wolfs zitten inmiddels om de drie weken in de praktijk. Hun zoon schopt naar hartenlust en iedereen op het bureau vindt het reuze interessant. Haar buik is inmiddels ook explosief gegroeid en begint haar behoorlijk in de weg te zitten. 

Elke ochtend moet ze zich in de raarste bochten wringen om haar veters te strikken, maar Wolfs mag haar absoluut niet helpen natuurlijk. Naast dat je de baby nu goed voelt schoppen, kun je ook aan de buitenkant van Eva's buik zien of het kindje schopt. Romeo en Marion vinden het heerlijk om de baby voelen en hoewel Eva niemand wil teleurstellen, wordt ze wel een beetje gek van al die handen die constant aan haar lijf zitten.*

Wolfs

We zijn weer bij de verloskundige, inmiddels zijn we kind aan huis hier. Eva is zeven maanden zwanger en het gaat gelukkig allemaal nog steeds goed. Suzanne heeft even gevoeld hoe de baby ligt en we hebben naar het hartje geluisterd. De kleine garnaal ligt nog lekker eigenwijs met zijn ruggetje voor de uitgang en zijn voetjes in Eva's zij. Dus voorlopig blijft hij nog wel even zitten, want op deze manier past hij niet naar buiten.

Als de verloskundige de andere controles ook heeft gedaan, schuiven we aan bij haar bureau. Eva zit naast mij, met haar handen beschermend op haar buik. 'We moeten het vandaag ook hebben over het bevalplan', begint Suzanne. 'Ja daar hadden we al een beetje over nagedacht', zeg ik. 'Nou vertel', zegt de verloskundige. 

'Mijn voorkeur ging uit naar een natuurlijke thuisbevalling. Als de baby goed ligt en als het veilig is voor mij en het kindje natuurlijk', legt Eva uit. 'Nou dat klinkt vrij duidelijk', knikt Suzanne. 'Jullie weten dat er thuis geen mogelijkheid is voor pijnbestrijding', vraagt ze voor de zekerheid. Eva knikt, 'ik ben sowieso niet zo van de pijnmedicatie. Ik wil graag proberen om weeën in bad en onder de douche op te vangen, en het op eigen kracht doen'. 

Suzanne glimlacht, 'duidelijk. Heb je ook al nagedacht of je op bed wil bevallen, of in bad of op een baarkruk'. 'Ik wil dat eigenlijk op dat moment zelf bedenken en dan gewoon kijken wat goed voelt', antwoord Eva. 'Prima', stemt Suzanne in, 'het klinkt alsof jullie er met zijn tweeën al goed over na hebben gedacht'. 'Klopt, we hebben ons goed ingelezen', knik ik, 'we kunnen niet wachten'. 

'De baby ligt nog niet met het hoofdje naar beneden, maar waarschijnlijk gaat hij nog draaien. Meestal daalt het kindje tussen de 34e en 38e week in, dus dan is dit gewoon een haalbaar plan lijkt mij', zegt Suzanne. 'Hebben jullie verder al vragen of zorgen over de bevalling', informeert ze. Eva kijkt me vragend aan, ik schud mijn hoofd, 'ik niet'.