Fleva Forever After

Hoofdstuk 142

Eva

'Mama halen', klinkt Zus' stemmetje. 'Nou jouw mama heeft geluk met jullie, ik wou dat Frits mij gezellig kwam ophalen', antwoord Marion. Er glijdt een glimlach over mijn gezicht, ik had kunnen weten dat ze me zouden komen halen als ik niet op tijd thuis zou zijn. Wolfs had me nog zo gewaarschuwd vanochtend.

Ik doe mijn best om me nog even te focussen op de informatie van pathologie en voeg de bevindingen zo snel mogelijk toe aan het dossier. Ik wil het zo graag af hebben voor het weekend, anders blijft deze zaak maar sluimeren en ik wil het niet meenemen naar huis. Anders vreet deze zaak me op.

'Als dit mijn favoriete Wolfsjes niet zijn', hoor ik Romeo zeggen, 'komen jullie helpen boeven vangen'. 'Neehee, wij komen mama vangen', giechelt Sepp. Achter me hoor ik vier paar voetstappen snel dichterbij komen. Razendsnel typ ik mijn laatste zin af en sla het dossier op, dan draai ik 180 graden met mijn bureaustoel.

Net op tijd om Sepp, Pip en Zus op te vangen die breed grijnzend op me afstormen. 'Verrassing', roepen ze in koor. 'Oww wat een liefde', kreun ik terwijl ik mijn armen stevig om al mijn kuikentjes heen sla. Het duurt niet langer dan een paar seconden wat dan wurmen ze zich alweer uit mijn greep. Het bureau is ook veel interessanter om te ontdekken dan mijn omhelzing.

Wolfs staat grijnzend voor me, 'ik had je gewaarschuwd'. Ik rol met mijn ogen, 'ik was bijna klaar, echt', maar heel overtuigend klinkt het niet. Hij steekt glimlachend zijn hand naar me uit en trekt me van mijn bureaustoel in zijn armen, 'ga je mee'. Ik kijk hem verbaasd aan, 'waarheen'.

'Dat zie je nog wel', murmelt hij terwijl hij een kus op mijn voorhoofd drukt. 'Mama wat is dit', Sepp houdt de blauwe map die op mijn bureau lag omhoog, er dwarrelen wat papieren uit. 'Oh Sepp, daar moet je even afblijven dat is belangrijk', ik ontsnap uit Wolfs' omhelzing en vis het dossier uit Sepps knuistjes.

Ik zet het jochie boven op mijn bureau en duw een rubikskubus in zijn handen, 'hier, speel hier maar mee'. Pip is ondertussen in de prullenbak onder mijn bureau gedoken. 'Ah nee Pip, niet in de prullenbak alsjeblieft', zuchtend trek ik de peuter onder mijn bureau vandaan en til haar van de grond.

Ik wrijf mijn neus liefkozend tegen die van haar, 'kom hier, boefje van me'. Giechelend wipt ze op mijn arm. Met mijn dochter tegen me aangeklemd speur ik de kantoortuin af naar haar zusje. Ik spot haar in het kastje onder de koffiecorner kauwend op een krakeling.

Ik schud mijn hoofd, 'deugniet', sis ik tussen mijn tanden. Achter me hoor ik hoe Wolfs zijn lach niet meer in kan houden. Met een ruk draai ik me om, 'doe jij ook eens even wat', zucht ik geërgerd. 'Hoezo', hij haalt zijn schouders op, 'jij lijkt het allemaal prima onder controle te hebben'.

Ik rol met mijn ogen, 'we hebben een iets ander begrip van controle dan', en zonder pardon duw ik Pip in zijn armen. Ik wapper naar Zus die ondertussen aan haar tweede krakeling begonnen is, 'vang jij haar eens even'. Wolfs tikt tegen de denkbeeldige klep van zijn pet, 'yes sir'.

'Yes madam', verbeter ik hem. 'Je bent scherp vandaag', lachend draait hij zich om. De paar seconden die Wolfs nodig heeft om Zus halen, gebruik ik om nog even de laatste puntjes op de i te zetten van het dossier.

Ik hoor de deur van Mechels' kantoor opengetrokken worden. Haar ferme voetstappen komen steeds dichterbij, tot ze pal voor mijn bureau tot stilstand komen. Langzaam kijk ik op totdat haar priemende ogen die van mijn ontmoeten.

'Van Dongen, je dienst is klaar. Ga naar huis. Ik heb niks aan een overwerkte rechercheur', bromt ze streng. 'Maar ik ben bijna klaar met dit dossier, nog een paar minuten', sputter ik tegen. 'Hoi Frieda, we hebben een verrassing voor mama', onderbreekt Sepp ons opgewekt.

Sepp is de enige die Mechels, Frieda mag noemen. Ze heeft sinds zijn geboorte een enorme zwakke plek voor het jochie. 'Sepp nu even niet', antwoord ik vlug. Er breekt een glimlach door op Mechels' norse gezicht als ze haar blik naar Sepp wendt.