Fleva Forever After

Hoofdstuk 87

Gutentag liebe leute, na een weekend radiostilte ben ik weer terug om de week lekker te beginnen. Ik vond het een hele toffe aflevering afgelopen vrijdag. Eva's suïcidale actie bezorgde me een hartverzakking maar gelukkig was Wolfs op tijd om haar te redden😅 Ik kan niet wachten op de nieuwe aflevering volgens mij wordt het heel intens... Voor nu alvast veel leesplezier!

Eva

Buiten adem ren ik de Sint-Bernardusstraat weer in, hijgend leun ik tegen de deur. Ik voel me licht in mijn hoofd en zie sterretjes, ik adem diep in en langzaam ebt de duizeligheid weer weg. Mijn horloge piept, drieëntwintig minuten zie ik, best wel netjes voor vijf kilometer. Mijn hartslagmetingen zijn een ander verhaal, bijna driekwart van de route was mijn hartslag veel te hoog. Nu ik stil sta, merk ik ook pas hoe ver ik over mijn eigen grens ben gegaan. 

Ik heb kramp in mijn bovenbenen en mijn ademhaling is veel te snel. Dat wordt spierpijn in mijn benen morgen. Ik rek mijn hamstrings nog even voor de deur en loop dan weer naar binnen. Ik trek mijn schoenen uit en zet die in de gang netjes onder de kapstok. Met twee treden tegelijk ren ik de trap op, naar boven. Er brandt nog licht in het kamertje van Sepp, stiekem gluur ik door het kiertje van de openstaande deur. 

Wolfs staat met Sepp voor het raam en samen kijken ze naar de sterren. Mijn zoon is zo moe dat hij moeite heeft om zijn hoofd rechtop te houden. Na een paar minuten trekt Wolfs het gordijn dicht en legt Sepp in zijn ledikant, hij neuriet zachtjes een slaapliedje. Door de spijlen van het bedje zie ik hoe mijn zoon zich oprolt als een balletje met zijn knuffel stevig in zijn knuisjes geklemd.

'Welterusten konijn', mompelt Wolfs terwijl hij een kus op het hoofd van het ventje drukt. Dan knipt hij het lichtje uit en loopt achterstevoren het kamertje uit. In de gang draait hij zich om met zijn rug naar me toe, hij heeft me nog niet opgemerkt. Ik leg mijn handen voorzichtig op zijn schouders, 'hey', fluister ik in zijn oor. Zijn lichaam schokt en geschrokken draait hij zich om. Zijn ogen zijn groot, zijn vuisten gebald en zijn spieren strak gespannen. Als het gaat om fight-or-flight is Wolfs zeker weten team fight. 

'Jezus Eef, je bezorgt me bijna een hartaanval', fluister-schreeuwt hij. Ik glimlach kleintjes, 'sorry, ik wilde je niet laten schrikken', ik ga op mijn tenen staan en druk een kus op zijn lippen. Hij strijkt over mijn rug, 'het geeft niet. Stond je er al lang', vraagt hij zachtjes. Ik schud mijn hoofd, 'nog maar net. Ik stond even van mijn jongens te genieten', bloos ik. Ik zie dat mijn woordkeuze Wolfs enigszins verbaast, maar zijn ogen beginnen te twinkelen. 

Hij slaat zijn arm om me heen en buigt zijn gezicht naar mijn oor, 'Sepp vroeg net aan mij of jij een baby hebt'. Geschrokken maak ik me los uit zijn omhelzing, 'wat.. - wat heb je gezegd'. 'Nog niks, ik heb nog niks gezegd', sust hij geruststellend, 'rustig maar, het kwam gewoon door het voorleesboek over babies. Hij heeft heus niks door, maar we moeten het hem binnenkort wel vertellen. Dat is ook leuk voor hem', mompelt hij. 

'Nog even niet', zeg ik zachtjes, 'ik wil dat het nog heel even alleen ons geheim is. Van ons samen, jij en ik'. 'Dus we zeggen vanavond niks', vraagt Wolfs. Ik schud mijn hoofd, 'nee'. Ik zie een vlaag van teleurstelling over zijn gezicht glijden. 'Vind je het erg', vraag ik voorzichtig. Hij haalt zijn schouders op, 'ik vind het een beetje jammer, maar ik snap jou wel'. 

Ik pak zijn handen vast, 'als je het echt wil, kunnen we het ook vanavond al vertellen'. Hij kijkt me aan, 'Eef, we doen het op jouw tempo'. Ik slik, 'dankjewel'. Hij drukt zijn lippen op mijn voorhoofd, maar trekt ze al snel weer terug, 'iewl je smaakt helemaal zout'. Ik haal mijn schouders op, 'sorry, zweet', grijns ik. Hij kijkt even op zijn horloge en duwt me dan naar de badkamer.