Fleva Forever After

Hoofdstuk 122

Ik was gisteren oude afleveringen aan het binge-watchen (bij gebrek aan nieuwe) toen ik opeens stuitte op aflevering twee van seizoen één. Grappig om te zien hoe piepjong Angela en Sergio waren toen flikken begon en heerlijk om te zien hoe Wolfs en Eva zo flirterig konden bekvechten (dat mis ik nog wel eens in de latere seizoenen). 

Anyway, de zin - we zijn een team, en ík heb de leiding - kwam voorbij en plantte direct nieuwe inspiratie voor dit deeltje in mijn hoofd. Dus bij deze een iets andere intepretatie van de quote, ik hoop dat het in de smaak valt. Veel leesplezier!

Wolfs

'Wolfs', Eva's stem haalt me uit mijn gedachten. 'Ja', vragend kijk ik haar aan. 'Ga je mee', wenkt ze. 'Waarheen', vraag ik niet-begrijpend. 'Naar de hot tub', verduidelijkt ze fronsend, 'waar zit je met je gedachten'. 'Gewoon een beetje dagdromen', mompel ik terwijl ik mezelf omhoogduw. 'Beetje bij blijven vriend', knipoogt ze lachend, dan trekt ze me aan mijn pols mee richting de slaapvertrekken om om te kleden.

Ook in deze hut is er één grote slaapruimte, er is wel iets meer privacy. De bedden worden van elkaar gescheiden door een paar provisorische schotten die een aantal nisjes creëren. Aan het begin van elk nisje hangt een gordijn wat dichtgeschoven kan worden om de illusie van privacy nog wat beter te verkopen. 

Eva en ik hebben de achterste nis geclaimd. De kleinste en donkerste, maar wel de nis met het grootste gordijn en het hoogste schot. Er staan twee losse, krakkemikkig-ogende éénpersoonsbedden, eentje tegen de linkerwand en de andere tegen de rechterwand. Met een boogje gooien we onze backpacks in de hoek. 

Eva trekt het gordijn dicht, wat tussen de muur en het houten schot hangt, waardoor het geheel een soort paskamer-achtige uitstraling krijgt. 'Dit is beter dan gisteren', humt ze tevreden. Ze draait zich om, trekt haar elastiekje uit haar haren en begint resoluut de twee bedden naar elkaar toe te schuiven. De poten van de meubels maken een schurend geluid over de ruwe houten vloer.

Ik schiet in de lach. Waar ze een aantal jaren geleden niet wist hoe snel ze onze bedden uit elkaar moest schuiven, toen we voor een observatie moest overnachten in een hotel. Weet ze nu niet hoe snel ze de twee bedden juist aan elkaar moet schuiven. Verbaasd en enigszins verstoord kijkt ze over haar schouder, 'wat is er zo grappig. 'Niks', schud ik mijn hoofd, 'gewoon een binnenpretje'. 

Eva klungelt vloekend met de bedden, 'lukt het', vraag ik gniffelend. 'Nou nee niet echt, ze passen net niet lekker tegen elkaar aan', bromt ze. Ik sla mijn armen om haar middel, trek haar tegen me aan en duw mijn neus in haar hals, 'laat die bedden lekker, Eef'. 'Neehee', ze wurmt zich uit mijn greep en gaat stug verder met de verbouwing van ons slaaphok. 

Dan draait ze zich half om. Er speelt een flirterige glimlach om haar lippen, 'of wil je soms niet met mij in één bed slapen vannacht'. Ik adem scherp in en draai haar razendsnel om zodat we neus aan neus staan. Ik duw haar achterover op het matras en pin haar polsen vast boven haar hoofd, ze slaakt een geschrokken gilletje. 'Zeker wel', grom ik in haar oor. Ik ga boven op haar zitten en kietel plagend in haar zij. 

'Wolfs, niet doen', giechelt ze lachend, terwijl ze worstelt om onder mijn greep uit te komen. Grijnzend laat ik mijn hoofd boven dat van haar hangen, haar blauwe ogen twinkelen opgewonden. Ik laat mijn hoofd steeds ietsje dichterbij komen, ongeduldig wacht ze tot mijn lippen eindelijk die van haar raken. Ze probeert zich los te rukken zodat ze haar lippen op die van mij kan planten, maar ik hou haar uit alle macht tegen.

Plagerig blaas ik over haar gezwollen lippen, ik hoor haar adem stokken en voel haar huiveren. Ik laat mijn vinger zachtjes over haar kaaklijn glijden en blijf hangen bij haar onderlip. Ze kreunt zachtjes en worstelt moeizaam om haar handen uit mijn greep te bevrijden. 'Geduld, mevrouw van Dongen, is een schone zaak', grijns ik pesterig.