Fleva Forever After

Hoofdstuk 155

Wolfs

Eva knikt gretig, 'wil je even mijn kleren aangeven dan, ik heb nu alleen dit gekke operatiehemd aan'. 'Kinky', knipoog ik. Ze werpt me een dodelijke blik toe, 'ik weet niet wat je van plan bent, maar laat het maar uit je hoofd'. Grijnzend help ik haar met aankleden en daarna schuif ik de rolstoel naast het bed.

Ik zet een robotachtige stem op, 'spacecraft ready for president'. Lachend werkt Eva zich in de rolstoel. 'Madam president on board', kraakt mijn robotstem. 'Wolfs, idioot, doe normaal', giechelt ze. 'Ik weet niet hoe dat moet', provoceer ik. 'Wijsneus', sist ze binnensmonds. Terwijl ik haar door de gang duw, fluister ik pesterig, 'ik dacht dat jij niet gehandicapt was'.

'Dit is op doktersvoorschrift', zegt ze wijs, 'voordat jij kwam, was ik al opgestaan en toen ging ik bijna out. Nu mag ik van de dokter niet meer zelf door de gang lopen'. 'Sinds wanneer luister jij naar andere mensen', vraag ik verbaasd. 'Ik laat me heus niet commanderen hoor', bromt ze, 'ik heb gewoon niet zo veel zin om nog een keertje flauw te vallen'.

'Ah ja, dat zal het zijn', grijns ik pesterig, terwijl ik haar de lift induw. 'Wat ben je weer tevreden met jezelf, bij het irritante af', moppert Eva nukkig. 'Sorry, ik ben gewoon een beetje zenuwachtig', antwoord ik schouderophalend. Ze glimlacht kleintjes, 'ik ook, het is ook zo'n bizarre dag. Nu al, terwijl het pas half tien is'. De liftdeuren zoeven open en ik duw de rolstoel langzaam richting de afdeling.

'Loop eens een beetje door, ik wil naar mijn kinderen', zeurt Eva. In plaats van mijn pas te versnellen, stop ik met lopen. Eva draait zich verbaasd achterstevoren en kijkt me aan, 'wat is er nou'. 'Ja ehm, het kan er nogal heftig uitzien. Niet alleen Jef en Dies maar ook de andere kindjes die er liggen', leg ik uit.

Ze knijpt even in mijn hand, 'ik ben wel wat gewend hè'. Ik knik, 'dat weet ik, maar ik wilde je toch even waarschuwen'. 'Dat is heel lief, maar ik kan het wel hebben denk ik', glimlacht ze terwijl ze weer recht gaat zitten. Ik begin weer te lopen en duw de rolstoel door de schuifdeuren de afdeling op. Eva slikt hoorbaar.

De aanblik van de ouders die naast de couveuse of naast het bedje van hun ieniemienie kindje staan is schrijnend. Een jong stel staat huilend naast de couveuse terwijl er allerlei alarmen afgaan en een dokter en een verpleegkundige met hun kindje bezig zijn. De ouders van Phileine, het kindje dat naast onze jongens ligt, facetimen met iemand omdat er op de afdeling geen bezoek mag komen.

Aan de andere kant van de afdeling is het juist feest omdat een kindje van de beademing af mag en wordt geëxtubeerd. Op deze afdeling, dit zaaltje, liggen leven en dood pal naast elkaar. Het is een schril contrast, hoe aan de ene kant van het gordijntje het leven wordt gevierd terwijl aan de andere kant wordt gevochten tegen de dood.

Op deze afdeling wordt opeens heel duidelijk hoe kwetsbaar het leven is en hoe bijzonder en wonderlijk het krijgen van een gezonde baby is. Stilletjes duw ik Eva naar de plek waar Jef en Dies liggen. Als we het gordijnkamertje inkomen, zie ik dat de verpleegkundigen naamslingers hebben opgehangen aan de bedjes van de jongens. Er is een comfortabele stoel en een kruk in het midden neergezet, en er ligt een stapel boekjes.

Eva slaat haar hand voor haar mond als ze alle draadjes ziet waar haar kleine zoontjes aan liggen. Haar ogen flitsen heen en weer tussen Jef en Dies, 'ik heb te weinig ogen, ik heb te weinig handen', stamelt ze. Ik leg mijn hand op haar schouder, 'klein zijn ze hè'. Ze knikt, voorzichtig maakt ze een luikje in de couveuse open.

Dies is van top tot teen beplakt met kleine stickertjes en draadjes, er zit een infuusje in zijn hand en zijn gezichtje is bedolven onder de CPAP en de sonde. Eva friemelt zachtjes aan het enige vrije voetje van het jongetje, 'hey Dies, mama is er weer. Wat ben je klein en wat zit je aan een hoop draadjes. Wat ben je al sterk en wat doe je het goed, ik ben heel trots op jou'.