Fleva Forever After

Hoofdstuk 117

Wolfs

Na een uurtje is Eva in slaap gevallen tegen mijn schouder. We hebben allebei één oortje in en luisteren naar dezelfde muziek uit Eva's afspeellijst. Ik blijf me verbazen over haar slechte muzieksmaak. Waar ik hou van jazz, soul, 80s en 90s, het liefste op LP uitgebracht, luistert Eva het liefst naar de populaire top 40 liedjes. 

Terwijl ik door het raampje van het vliegtuig naar buiten kijk, druk ik een kus op Eva's voorhoofd. Onder ons zweven wolkensluiers, af en toe schijnt de zon fel door het raampje. Er blèrt één of andere Nederlandse zanger in mijn oor, verveelt trek ik het oortje uit mijn oor, het gekrijs houdt op. Ik kijk opzij, Eva ligt vredig tegen me aan. 

Het gewicht van haar hoofd zorgt ervoor dat de bloedtoevoer naar mijn arm wordt afgekneld en mijn arm tintelt vervelend. Voorzichtig beweeg ik mijn arm een beetje in de hoop het irritante gevoel kwijt te raken. Eva begint verdacht veel te bewegen. 'Wat doe je', mompelt ze dan slaperig. Ze gluurt door haar wimpers naar me. 'Je knelt m'n arm af', zeg ik zachtjes. 

'Oh', ze schiet overeind, 'sorry'. 'Geeft niet', glimlach ik en ik trek haar weer tegen me aan, 'we zijn er bijna'. 'Moet ik je hand zo weer even vasthouden bij het landen', vraagt ze plagerig. Ik kijk haar vernietigend aan, er speelt een ondeugende glimlach om haar mond. 'Je bent ook zo tevreden over je eigen grap', mompel ik. Ze grijnst voldaan, 'zeker'. 

Op dat moment klinkt er een belletje en springt het lichtje aan om je riem vast te maken. Er klinkt een onverstaanbare krakende boodschap door het vliegtuig, waaruit ik denk op te maken dat we bijna gaan landen. Eva tuurt door het raampje en probeert een glimp op te vangen van het landschap dat nu nog verstopt zit achter de wolken. 

Plotseling kantelt het vliegtuig naar voren en zakken we een stuk naar beneden. Ik kan nog net een geschrokken gil onderdrukken, maar heb in een reflex Eva's onderarm vastgegrepen. Mijn hart slaat wel tweehonderd keer per minuut en zweetdruppeltjes parelen op mijn voorhoofd. Ik probeer paniekerig om mijn ademhaling onder controle te krijgen. 

Ik hoor Eva zachtjes grinniken naast me. Ze klopt troostend met haar andere hand op mijn klauwende hand in haar arm. 'Rustig maar', mompelt ze, 'diep ademhalen, we zijn er bijna'. We zakken gestaag door de wolkensluier naar beneden en onder ons komt het besneeuwde landschap tevoorschijn. Terwijl ik stevig op mijn tanden bijt en mijn best doe om mijn rust te bewaren, zit Eva met haar neus tegen het ruitje van het vliegtuig geplakt. 

'Moet je kijken', roept ze enthousiast, 'het is echt prachtig'. 'Mmm, heel mooi', pers ik over mijn lippen. Bezorgd wendt ze haar blik van het landschap naar mij en pakt mijn hand stevig vast. Mijn ademhaling is vlug en oppervlakkig, ze legt haar koele hand tegen mijn wang en dwingt me haar aan te kijken. Haar blauwe ogen stralen rust en kalmte uit. 

'Rustig ademhalen', zegt ze zelfverzekerd, 'in door je neus en uit door je mond. Anders ga je hyperventileren, dat is niet goed'. Ze ademt hardop in en uit, ik luister naar haar stem en voel hoe ik langzaam kalmeer. Het vliegtuig schudt en trilt en dan komen we met een dreun neer op de landingsbaan. De remmen piepen en het landschap flitst steeds langzamer voorbij, totdat we bijna stilstaan. 

Rustig taxiën we naar de gate. Als we krap een seconde stilstaan, beginnen verschillende mensen spontaan op te staan en worden de bagagecompartimenten al opengetrokken. 'Ik haat dit', zucht ik. 'Wat', vraagt Eva. 'Dit', gebaar ik geërgerd, 'je kunt toch gewoon even blijven zitten en wachten. Je kunt het vliegtuig toch nog niet uit, wat heeft het nou voor zin om te gaan staan duwen in het gangpad'. 

Eva schiet in de lach, 'laat die mensen lekker, wij doen gewoon rustig aan', ze drukt een kus op mijn lippen. 'We hebben geen haast toch', vraagt ze dan. Ik schud mijn hoofd, 'nee hoor, vandaag niet'. 'Morgen wel', vraagt ze nieuwsgierig. Ik glimlach geheimzinnig, 'dat zie je dan wel'.