Fleva Forever After

Epiloog deel I

Voor Sinterklaas dit jaar, het eerste deel van de epiloog. Er zit tussen dit deel en het vorige deel een tijdsprong van ongeveer tien jaar, dat was vast wel duidelijk geworden tijdens het lezen, maar ik dacht ik vermeld het toch even voor de verwarde lezer. Tijdens het schrijven van dit deel kwam ik erachter dat ik Wolfs en Eva met een stel pubers ook wel grappig vond, dus wie weet komt er ooit nog een nieuw verhaal met pubers in plaats van baby's en peuters. Voor nu wens ik iedereen in ieder geval vast een hele fijne Sinterklaas en veel leesplezier natuurlijk!

Eva

Gehaast loop ik door de keuken, het is één grote zooi. Overal liggen sportspullen, schoolboeken, half uitgepakte rugzakken, speelgoed en dossiers. 'Wat maken jullie toch veel troep', zucht ik. Sepp kijkt verstoord op van zijn huiswerk, 'nee jíj bent lekker opgeruimd mam'.

'Ik ben niet zo erg als jullie', gebaar ik naar de verdwaalde spullen op de keukenvloer. 'Er ligt niets van mij, behalve dit natuurkundeboek', wijst Sepp verdedigend naar zijn huiswerk. 'Oh, dus die voetbalschoenen kan ik bij het grofvuil zetten', knik ik naar de uitgeschopte schoenen voor de bank.

'Ik neem ze zo mee', murmelt hij. Ik kriebel door zijn haren, 'dankje'. De jongen duikt onder mijn hand vandaan, 'niet aan mijn haar mam, het zit precies goed voor het feestje'. Snel trek ik mijn hand terug, 'sorry', dan duw ik een kus op zijn wang, 'ben jij al klaar'.

Mijn zoon knikt en wijst naar de rekensommetjes in zijn schrift, 'alleen deze opdracht nog, maar ik begrijp er geen zak van'. 'Laat mij eens even kijken professor', ik buig me over zijn boek heen, 'als je een kilo hout weegt in een lift die naar boven gaat, geeft de weegschaal een ander gewicht aan dan het gewicht wat de weegschaal aangeeft als de lift naar beneden gaat, hoe kan dat'.

Sepp kijkt me aan, 'een kilo is toch gewoon een kilo'. Ik kraak mijn hersenen, hoewel ik een bèta-profiel had op de middelbare school gingen talen me een stuk beter af. 'Het heeft vast te maken met de zwaartekracht, maar hoe precies weet ik ook niet', mompel ik, 'je kunt beter papa even vragen'.

Sepp glimlacht, 'die staat nog voor de spiegel denk ik'. Ik schiet in de lach, 'waarschijnlijk, ik ga eens even kijken hoe ver iedereen is. We moeten om half twaalf op locatie zijn'. Terwijl Sepp zich over zijn huiswerk buigt, probeer ik zo veel mogelijk spullen op te stapelen en in één keer mee naar boven te nemen, wat faliekant mislukt.

Halverwege de trap stort de berg spullen in en stuitert de helft van de verzamelde troep met een hoop gebonk de trap af. 'Alles oké mam', Sepps stem komt bezorgd uit de kelder. 'Ja hoor, een praktijkvoorbeeld van de zwaartekracht', roep ik over mijn schouder. Er klinkt een lachsalvo van beneden, grinnikend loop ik door naar boven.

Daar bots ik bijna tegen Jef op die over de gang rent met een strikje in zijn hand, 'papa wil je helpen'. Zijn tweelingbroer komt hem achterna, de jongens zien er schattig uit in hun nette kleding, net twee heertjes. Ik volg mijn zoons mijn slaapkamer in waar Wolfs ze helpt met hun vlinderstrikjes.

'Mag ik een stift mee mam, voor mijn gips', smeekt Dies. Zijn blauwe ogen zijn onweerstaanbaar en ik zwicht dan ook meteen, 'dat mag, als je hem maar niet gebruikt om op andere dingen te kliederen, alleen voor je gips'. Mijn zoon knikt plechtig en stopt tevreden de zwarte marker in zijn broekzak.

'Ik ga iedereen vragen om er wat op te schrijven', grijnst hij terwijl hij met zijn ingegipste pols door de lucht zwaait. Vanochtend eindigde zijn voetbaltraining vroegtijdig op de spoedeisende hulp, na een röntgenfoto bleek zijn pols kapot te zijn en dus moest er gips komen.

Dies sloeg zich dapper door alle onderzoekjes heen vanochtend en gaf geen kik, zijn tweelingbroer was geen seconde van zijn zijde geweken. De kleur van het gips mocht de pechvogel zelf uitzoeken en tot mijn spijt moest en zou het oranje worden. Ik had liever gehad dat hij een subtieler kleurtje had gekozen, dat wat minder vloekte met zijn outfit vandaag, maar het besluit van het jochie stond vast.