Fleva Forever After

Hoofdstuk 151

Ik had niet gedacht dat dit moment ooit zou komen, maar ik heb dit verhaal gisteren afgeschreven. Wat betekent dat dit én de komende hoofdstukken de laatste tien delen van dit boek zullen zijn. Ik heb alle delen ingepland dus die zullen om de twee dagen om 19:00 online komen. Ik hoop dat jullie deze laatste delen met net zoveel plezier zullen lezen als waarmee ik ze heb geschreven! <3 

Eva

Als ik na een uur nog eens check op mijn timer valt het me op dat ik sinds 1:03 regelmatige weeën heb. Ik merk ook dat ze langzamerhand wel echt pijn beginnen te doen. Met de grootste moeite rol ik mezelf van de bank en begin door de keuken te ijsberen. Nog een advies van de verloskundige, blijven bewegen, dat bevordert de ontsluiting en zo helpt de zwaartekracht ook een handje mee.

Puffend en kreunend waggel ik door de keuken, het zweet loopt in straaltjes over mijn rug. De tv-serie die ik uit pure verveling aan heb gezet zorgt voor wat afleiding. Net als ik bedenk dat het misschien wel eens tijd wordt om Wolfs in te lichten, over de hele situatie die zich in zijn keuken afspeelt, verschijnt zijn hoofd om de hoek van het trapgat. 'Eef, zit je hier. Ik was je opeens kwijt, wat doe je', vraagt hij slaperig.

Opgewekt kijk ik hem aan, 'ik puf een wee weg'. Het lijkt wel of het woordje "wee" hem activeert. 'Wat, heb je weeën. Nu', roept hij plots klaarwakker. 'Sshht, zachtjes', waarschuwend leg ik mijn vinger op mijn lippen, dan knik ik, 'ja, het is begonnen'. 'Maar je bent veel te vroeg, je bent net 35 weken. We moeten nu naar het ziekenhuis', sist hij paniekerig. Hij wrijft ruw met zijn handen over zijn gezicht, zijn bekende zenuwtrekje.

'Wolfs rustig, met 35 weken gaan ze de bevalling toch niet meer uit proberen te stellen dus we hebben geen haast. Bovendien is dat een prima termijn voor een tweeling', maan ik hem tot kalmte. 'Jezus, Eef. Hoe lang ben je al bezig', hij loopt vlug naar me toe en wrijft over mijn rug. Hijgend kijk ik op mijn telefoon, 'vliezen braken om kwart over twaalf en ik heb sinds een uur of één regelmatige weeën'.

'Oh oké, dus we moeten toch nu naar het ziekenhuis', stamelt Wolfs. 'Ja we moeten langzamerhand die kant op denk ik', bevestig ik. 'Waarom heb je me niet wakker gemaakt', moppert hij dan. Ik haal mijn schouders op, 'je lag zo lekker, zonde van je nachtrust'. Hij schiet in de lach, 'jij bent gek'.

Ik leg mijn armen om zijn nek, 'nee, ik ben aan het bevallen', knipoog ik. Hij drukt zijn lippen zachtjes op die van mij, 'ik hou van jou'. 'Ben je er klaar voor', vraag ik zachtjes, 'de laatste keer dat we papa en mama worden'. Hij knikt, 'ik ben er klaar voor'. Ik wijs naar de bank, 'in die folder staat alles wat moeten doen en mee moeten nemen'.

Hij duwt mijn hand naar beneden, 'die heb ik toch allang gelezen. We moeten het ziekenhuis bellen dat we er aan komen, we moeten Marion bellen zodat ze op Sepp en de meiden komt passen. Je vluchtkoffer moet mee, je paspoort en zorgpapieren enzo, fototoestel moet mee. De oplader van je telefoon, muntjes voor rolstoelen, autostoeltjes voor de baby's'.

Trots kijkt hij me aan, 'waar staat je vluchtkoffer'. Vluchtkoffer, oeps, die heb ik nog niet ingepakt. Ik dacht eigenlijk dat de kleintjes nog even zouden blijven zitten en pas over een paar weken zouden komen. 'Ehm ja, die moet ik nog even inpakken', stamel ik. 'Eef serieus', Wolfs kijkt me vermoeid aan. 'Sorry ik wilde dat deze week doen, maar ja opeens komen ze nu al', verdedig ik mezelf.

'Volgens de folder had je hem al drie weken klaar moeten staan', zegt hij streng. 'Ja zeg, ga lekker iemand anders bekritiseren. Dat inpakken is vast zo gedaan', zucht ik. Tussen twee weeën door hijs ik mezelf de trap op naar boven. 'Ik hoop maar dat inpakken weinig tijd kost, ik heb liever geen herhaling van Pip en Zus', mompelt Wolfs binnensmonds.

'Oh ja nee, want die bevalling was echt zó zwaar voor jóú', sneer ik. 'Sorry', bromt hij, 'ik ben gewoon een beetje zenuwachtig'. 'Weet ik. Als je nou even helpt, is het zo gedaan', antwoord ik lachend terwijl ik hem een stapeltje kleding overhandig. Tussen het inpakken door belt Wolfs naar Marion en naar het ziekenhuis.