Fleva Forever After

Hoofdstuk 112

Daar ben ik weer, met een nieuw deeltje. Gecorrigeerd voor mijn voorgenomen oploadschema. Tentamen één is inmiddels achter de rug, nog twee te gaan en dan eindelijk vakantie. Voor al mijn medestudenten die ook nog even moeten blokken, heel veel succes en zet hem op! Voor nu, veel leesplezier!

Eva

Wolfs feliciteert Danai en bewondert dan het kleine meisje op haar arm. Ik zie dat de aanblik van het baby'tje hem raakt en wrijf troostend over zijn rug. Romeo komt binnen met Felice op zijn arm, ik glimlach naar de peuter. 'Dag grote zus, gefeliciteerd', het meisje kruipt verlegen tegen haar vader aan. 'Jij bent dol op je zusje hè', knipoogt Romeo terwijl hij onder haar kin kriebelt. 

Hij zet zijn oudste dochter op het bed. Het meisje kruipt naar haar moeder toe en koekeloert nieuwsgierig naar haar kleine zusje. Ze wijst met haar vinger naar de baby, 'Nourai', zegt ze trots dan wijst ze naar zichzelf, 'Felice'. Danai strijkt over haar hoofd, 'ja dat klopt', glimlacht ze naar Felice, 'Nourai is je kleine zusje hè'. 

Ik geef Wolfs een duwtje, 'het cadeautje', zeg ik zachtjes. 'Oh ja', mompelt hij, uit de zak van zijn jasje tovert hij een klein pakje. 'We hadden niet zoveel tijd, dus we hebben een beetje geïmproviseerd. Een groot cadeau houden jullie nog te goed', zeg ik snel. Wolfs geeft het pakje aan Romeo die het nieuwgierig uitpakt. 

Er komt een snoezig jurkje uit het papier. Romeo houdt het in de lucht zodat Danai het ook kan zien. 'Wat schattig', glimlacht ze, 'lief van jullie'. 'Ja, bedankt', lacht Romeo. De kraamverzorgster komt binnen met de drankjes en de beschuitjes. Ze zet het dienblad op de ladekast naast de deur. 'Willen jullie Nourai even vasthouden', vraagt Danai. 

Ik twijfel even, Danai ziet het. 'Het hoeft niet hoor, alleen als je het wil', zegt ze snel. De kraamverzorgster trekt opnieuw een raar gezicht, ik negeer haar vragende blik. Haar oordeel doet pijn, maar ik heb geen zin om alles aan haar uit te moeten leggen. Dat gaat haar verder niks aan en bovendien begrijpen Romeo en Danai het wél. Dan knik ik, 'nee ik wil het wel', zeg ik dapper. 

Danai glimlacht en klopt naast haar op het matras. 'Kom maar zitten', voorzichtig laat ik me op het matras zakken, ik prop een kussen achter mijn rug en buig mijn armen. Het slapende kindje wordt naar mijn armen overgeheveld en dan heb ik opeens een baby'tje in mijn armen. 

Het voelt gek. Nourai is een stuk zwaarder en groter dan Thom was. Ze is warm, ze beweegt en ze maakt geluidjes. Ze ademt. Ze leeft. Alles is anders. Alles is zoals het hoort. Er wellen tranen op in mijn ogen. Ik had zo graag gewild dat ik Thom ook zo vast kon houden. Dat ik zijn warmte kon voelen en zijn geluidjes kon horen. Ik voel Wolfs' hand troostend in mijn schouder knijpen. 

'Hey Nourai, wat ben jij knap', zeg ik zachtjes tegen het meisje. Mijn vinger strijkt trillend over haar kleine handje, haar vingers krullen zich stevig om de mijne. Er rolt een traan over mijn wang, 'blijf maar heel lang klein', mompel ik zachtjes. Ik kijk op naar Wolfs, er glinsteren tranen in zijn ogen, 'wil jij even', vraag ik. Hij knikt kleintjes. 

We ruilen van plaats en voorzichtig leg ik het kindje op zijn borst. Ik merk aan Wolfs' houding dat hij het moeilijk vindt, zijn bewegingen zijn geforceerd en zijn stem is schor. Hij fluistert zachtjes tegen het meisje en aait over haar krullende haartjes. Af en toe slaat zijn stem over. Ik voel Romeo's hand op mijn arm, 'gaat het', vraagt hij bezorgd. Ik kijk hem aan en veeg de traan van mijn wang, 'ja, het gaat wel'. 

Als Wolfs een tijdje met het kindje heeft gezeten, geeft hij Nourai voorzichtig weer terug aan Danai. 'Wij moeten onze eigen koters maar eens gaan ophalen', zegt hij dan. Romeo knikt, 'gezellig dat jullie er waren'. Ik glimlach kleintjes, 'tuurlijk, wij vonden het ook gezellig. Bedankt voor jullie begrip'. Danai knikt, 'geen probleem'.