Fleva Forever After

Hoofdstuk 101

Ciao lieve lezers, weer een nieuw deeltje vandaag om de week lekker mee te beginnen. Morgen zal ik nog een extra deeltje uploaden trouwens, gewoon omdat het kan! En voor de lezers onder jullie die zich afvragen of het ooit nog goed gaat komen, het moet eerst erger worden voordat het beter wordt (;

Eva

Iemand komt de weeënopwekkers uitzetten en stopt de pijnmedicatie. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe het wiegje in de hoek van de kamer wordt opgemaakt, en dat er dekentjes en een piepklein mutsje worden klaargelegd door een verpleegkundige. Ik wend mijn hoofd af en kijk strak de andere kant op. Ik wil het niet zien, de aanblik van alle babyspulletjes benauwt me.

Marion ziet de pijn in mijn ogen en verschuift iets, zodat ze de babyspulletjes uit mijn gezichtsveld houdt. Ze wrijft troostend met haar duim over mijn onderarm. Suzanne schraapt haar keel, 'alles staat klaar Eva, dus wat mij betreft kunnen we beginnen. Je moet heel goed naar mij luisteren nu, begrijp je dat', ik knik. 'Je mag zo meteen gaan persen en als ik zeg dat je moet zuchten. Dan stop je met persen en begin je met zuchten, ja. Als je goed naar mij luistert dan moet het lukken'.

Ik knik dapper en vang Wolfs' blik even, hij knikt bemoedigend terug. Nu is het zover, we gaan het samen doen. 'Lig je goed', vraagt Suzanne voor de zekerheid. Ik voel dat mijn ribben weer pijn beginnen te doen maar mompel toch een binnensmondse ja. Wolfs leest haarfijn aan mijn houding af, dat ik helemaal niet lekker lig en kijkt me dan ook streng aan. 'Mijn ribben doen pijn', geef ik dan toe. 'Wacht maar', gebaart Wolfs.

Hij prutst wat aan de zijkant van het bed en krijgt het voor elkaar om het hoofdeinde van het matras schuin omhoog te zetten. Zo kan ik toch een beetje rechtop zitten zonder dat mijn ribben al te veel belast worden. Ik laat mijn rug zakken in de kussens en knik naar hem en Suzanne, 'ik ben er klaar voor'.

'Oké dan mag je je knieën vastpakken en beginnen met persen', instrueert Suzanne, 'neem maar een diepe hap lucht'. Ik probeer mijn knieën naar me toe te trekken maar als ik mijn armen uitstrek beginnen mijn ribben hevig te protesteren. Kreunend doe ik een poging maar ik heb zoveel pijn dat ik er duizelig van wordt. 'Ik kan het niet', jammer ik, 'ik heb zoveel pijn'. Machteloos kijkt Wolfs me aan.

Suzanne grijpt in, 'oké we gaan een andere tactiek proberen. Floris en Marion jullie pakken allebei een been en trekken dat lichtjes jullie kant op als Eva perst. Zo houden we toch de ruimte in het bekken en hoeft Eva zich alleen maar te concentreren op het persen'. Wolfs en Marion haken beide hun hand achter mijn knieholte terwijl ze met hun vrije arm mijn hand vasthouden.

Suzanne kijkt me aan, 'oké Eva, daar gaan we weer. Toe maar'. Ik adem diep in, leg mijn kin op mijn borst en pers zo hard als ik kan. Ik voel de baby indalen. 'Zuchten Eva', ik ontspan mijn buikspieren en begin met puffen. 'Heel goed', zegt Suzanne geconcentreerd, 'pers nog maar een keertje'. Ik knijp in Wolfs' hand en pers nog een keer.

'Even zuchten nu weer Eva', hoor ik Suzanne zeggen, 'de baby ligt in stuit en komt met de billetjes eerst'. Wolfs schrikt, 'stuitligging, dat is gevaarlijk toch'. Suzanne schudt haar hoofd, 'nee hoor, het gaat heel goed'. 'Pers maar Eva', zegt Suzanne, 'de beentjes zijn er... en de armpjes ook', zegt ze. Wolfs kijkt tussen mijn benen, 'je bent er bijna Eef, je kan het'.

In tegenstelling tot mijn vorige bevalling zit ik deze keer helemaal niet in mijn eigen bubbel, maar ben ik me juist heel bewust van alles wat er om me heen gebeurt. Ik voel hoe Wolfs mijn hand vasthoudt en hoe Marion door mijn haren strijkt. Ik voel hoe een traan langzaam over mijn wang glijdt en op mijn sleutelbeen valt.

En in plaats van de brandende pijn die ik tijdens mijn vorige bevalling voelde, door de druk van het hoofdje. Voel ik nu alleen maar een drukkend gevoel, de baby is immers nog relatief klein. De steriele ziekenhuisgeur dringt mijn neusgaten binnen en maakt me misselijk. Het constante gepiep van de monitoren aan mijn hoofdeinde wordt overstemd door Wolfs die aanmoedigingen in mijn oor fluistert.