Fleva Forever After

Hoofdstuk 129

Wolfs

Hand in hand lopen we de Sint-Pietersberg weer af. Eva zwaait nog even naar boven, 'dag lief ventje, tot snel'. Ik volg haar voorbeeld en blaas een handkusje naar de inmiddels schemerende lucht boven onze hoofden, 'tot gauw, Thommie'. We slenteren naast elkaar door het hoge gras naar beneden.

Eva doorbreekt de stilte als eerste met de vraag hoe laat het eigenlijk is. 'Iets over acht', lees ik af van mijn horloge, 'je bent ruim drie uur weggeweest'. 'Sorry', mompelt ze, ze durft me niet aan te kijken. Ik leg mijn vingers onder haar kin, zodat ze me wel aan móét kijken, 'dat heb je al gezegd', knipoog ik terug. Eva bijt op haar onderlip, 'we zijn niet zo goed in communiceren hè', stelt ze vast.

Lachend kijk ik haar aan, 'als het over ons persoonlijk gaat niet, maar als het over werk gaat hebben we gek genoeg aan één oogopslag voldoende'. Ze grinnikt zachtjes, 'best wel onhandig eigenlijk'. 'Ja, nogal. We zijn zo op elkaar ingespeeld tijdens ons werk, dat we dat thuis voor lief nemen. Terwijl het juist binnen onze relatie zo belangrijk is om te blijven praten', redeneer ik.

Eva blijft stil staan. 'Volgens mij kunnen we namelijk best wel goed communiceren, alleen durven we niet', mompel ik terwijl ik zachtjes in haar hand knijp. Eva's schouders hangen slap naar beneden, ze kijkt me verslagen aan. 'Wat is er', vraag ik bezorgd, 'heb ik iets verkeerds gezegd'.

'Weet je Wolfs. Jíj weet misschien wel hoe dat moet, praten. Maar ík heb dat nooit geleerd, over mijn gevoel praten', er staan tranen in haar ogen. 'Bij mij thuis vroeger, gebeurde dat niet. Mijn vader was met hele..', ze slikt moeizaam, '..andere dingen bezig. Ik heb geleerd om gewoon te slikken, niet te zeuren, maar hup schouders eronder en doorbijten'.

Ze kijkt me aan, een gepijnigde blik in haar ogen. Het kost haar moeite om de woorden over haar lippen te krijgen. 'Als je het echt niet meer trok, dan moest je rennen. Hard en ver weg. Je zo diep mogelijk verstoppen voor je gevoelens. Allesbehalve laten zien dat je verdrietig of bang was, voelen was zwak. Mijn vader had maar één emotie, woede.

Ik heb hem nooit zien lachen of huilen. Zelfs toen mijn moeder vertrok en later overleed, heb ik geen spoortje verdriet bij hem kunnen ontdekken. Ik kan me niet eens herinneren of hij mij en Maus überhaupt wel heeft verteld dat mijn moeder was overleden. Als ik vroeg waar mama was, antwoorde hij gewoon dat ze weg was en daarmee was de zaak dan gewoon afgedaan. 

Er is nooit iemand geweest die de wereld aan mij uit kon leggen. Ik heb het meeste zelf uitgevogeld maar sommige dingen heb ik niet geleerd. Ik kan niet alles. Soms lijkt dat misschien zo maar ik heb vaak geen idee of ik het wel goed doe, of wat ik überhaupt aan het doen ben. Ik doe maar wat, snap je. Zeg alsjeblieft dat je me begrijpt'. Het laatste smeekt ze bijna.

Haar stortvloed aan woorden moet even op mij in werken, een beetje overdonderd staar ik haar aan. Het maakt niet uit hoe vaak ze me verteld over haar vader en over haar jeugd, haar verhalen blijven me altijd raken en verbazen. Hoewel mijn kindertijd ook niet echt een lintje verdient, is het niets vergeleken met Eva haar jeugd.

Hoewel ze altijd beweert dat het haar niet heeft beschadigd, kan ik niet geloven dat het haar helemaal niets heeft gedaan. Sommige dingen verdraagt ze simpelweg niet en die staan in mijn optiek vaak in directe verbinding met haar verleden. Zedenzaken gaan haar altijd aan het hart en ze heeft een bepaalde afkeer van het woord slachtoffer. Zelf ziet ze zich meer als een overlever en dat is ze ook, een verdomd goede.

Het schiet me te binnen dat het ook één van onze gemeenschappelijke delers is. Onze getroebleerde familierelaties en afkeer naar onze kindertijd. Het feit dat we allebei vooral een voorbeeld hebben gehad van hoe het níet moet. Dat we allebei vastbesloten zijn om niet dezelfde fouten als onze ouders te maken, en om onze kinderen te behoeden voor onze eigen fouten.