Kim jestem?

Rozdział 18

Otwieram oczy, czując szturchnięcie. Widzę twarz ojca. Coś mówi. Nie wiem co. Jego słowa znikają gdzieś po drodze. Po jego wykrzywionej twarzy wnioskuje, że wrzeszczy. Choć staram się usłyszeć cokolwiek z jego mowy, to słuch nie chce współpracować. Choć może to nie uszy, tylko umysł jest winny. Mózg nie przetwarza dźwięków.

Ojciec widząc moje oszołomienie bierze mnie za przedramię i ciągnie do góry. Wstaje. On zaciąga mnie do salonu i sadza na kanapę. Lokuje się obok mnie. Siedzimy w ciszy. On wpatruje się we mnie, a ja w niego. Saba także zachowuje cisze. Kładzie się przy naszych stopach i kompletnie nie rusza swoim psim ciałem.

Mija dłuższa chwila nim ojciec położy dłoń na mej twarzy. Wpatruje się wprost w moje oczy. W jego źrenicach widzę samego siebie. Ciekawe czy on widzi podobny widok w moich oczach.

-Co się stało?- pyta, nie dając mi czasu na myślenie.

- Ktoś próbował wejść do domu- mówię słabym głosem.

Ojciec marszczy czoło.

-Kto?- zadaje pytanie.

Patrzę na niego. Czy naprawdę myśli, że znam obcego? Nie widziałem go, a jeśli bym widział, to i tak nie rozpoznałbym go. Nie znam innych ludzi prócz moich rodziców.

-Nie wiem- odpowiadam- Nie widziałem.

Ojciec wpatruje się we mnie jeszcze bardziej. Jakby chciał wejść w mój umysł i rozgryźć moje myśli. Sam staram robić to samo. Po chwili żadnemu z nas nie udaje się dokonać penetracji umysłów.

-Coś mówił?- pyta ojciec.

W jego tonie słyszę nutę strachu i gniewu.

-Nie- mówię- Tylko walił w drzwi.

Ojciec łapie się za głowę.

-Przepraszam cię- mówi.

W kącikach oczu zbierają mu się łzy. Obejmuje mnie.

-Wszystko będzie dobrze. Obiecuje- szepcze mi do ucha- Wszystko się ułoży.

Czuje ukłucie w karku. Przed oczami zbiera się ciemność. Staram się walczyć. Odpycham od siebie ojca. On oszołomiony patrzy na mnie. Nie rozumie co się dzieje tak samo jak ja.

-Kim jestem?- pytam wstając z kanapy.

Nim doczekam się jakiejkolwiek reakcji ze strony ojca, padam na podłogę. Pod głową czuje sierść Saby.