BITER

Epilogue

They say that vampires don't exist--that they're just a myth. But what am I? The hell, I exist! Only few knows it though.

I'm a monster for feeding on people, but people made me to be this way. So who are the real monsters now?

I actually admit that I'm far from being normal; I drink blood, I don't have to care about my health 'cause I'm immune from getting sick, and I don't get old. And I liked it that way. Eternal youth is on my hands.  But for sixty years of existence, sometimes I think my life is kinda tedious. It's tiring actually.

Nakakasawa na maging buhay habambuhay, lalo na kung wala ka namang sapat na dahilan para ipagpatuloy pa ang pananatili sa mundong 'to.
You know... Being romantically alone and all....It's kinda boring.

Minsan nga naisip ko na ring magpakamatay tulad ng ginawa ng taong saglit na nagparamdam sa'kin ng totoong buhay, ginusto kong sundan siya, but how would I even do that? Babarilin ko rin ba ang sarili ko? No. Sayang lang ang bala. Sinubukan ko na ring dukutin ang sarili kong puso rito sa dibdib ko, but freak! Masakit. Kung ipapaputol ko naman 'tong ulo ko........Nah! Sayang ang mukha ko.

I wanted to end myself though. I just can't.

Sina Kenneth at Anne ay parehong masaya sa takbo ng mga buhay nila ngayon.

Kenneth is now a family man, happily married and a successful CEO of their company. I don't really say it to myself but I'm quite proud of that man. Sa lahat ng pinagdaanan niya na wala ang Kuya niya, nagawa niya pa ring magpatuloy at hindi sumuko.

Si Anne naman halos hindi na ako naaasikaso kasi busy siya doon sa asawa niyang kung titignan ay doble na ang edad kaysa sa kanya. Minsan nga hindi ko napipigilan ang sarili ko na mapangisi sa tuwing nakikita ko silang magkasama. Kasi naman mukha silang mag-ama! Hahaha! Ang sarap nilang asarin na dalawa. Pero kahit kailan ay 'di ko ginawa 'yun, kasi kahit ano'ng panunukso ang gawin ko ay mas lalo lang akong naiinggit sa status niya ngayon.

Yeah. Inggitera talaga 'ko. Nakakainggit dahil 'yung mga taong kilala ko ay masayang-masaya na sa mga buhay nila. Samantalang ako, heto, mag-isa.

Walking alone, thinking, and talking with my inner thoughts..... Alone.

Sumampa ako sa sea wall at tumayo lang sa ibabaw nito. Matagal na panahon na ang nakalipas pero hindi pa rin nagbabago ang itsura ng lugar na 'to, but it's the way I want it. Ang pananatili ng itsura nito ang nagpapaalala sa'kin ng huling sandali bago tuluyang mawala si Billy.

Actually masakit, kasi rito niya kinitil ang sarili niyang hinings, ngunit sa lahat ng hapdi na naranasan ko ay parang wala na lang sa'kin ang lahat. Manhid na yata ako.

And today is his 22nd death anniversary. Grabe ang tagal na. But I still want him; his voice, his touch, his smile, everything. I miss him. I really do.

"Hoy Billy! Hanggang kailan ba kita hihintayin?" Tanong ko sa kawalan.

Ang sabi niya kasi hintayin ko raw siya, pero putcha! Ang tagal ah?! Ako naman 'tong si tanga na buwan-buwan kung mapadpad dito para lang alalahanin siya't abangan ang pagbabalik na sinasabi niya.

I didn't actually believe it. Ano 'to ipapanganak ulit siya? Pero kasi may parte sa'kin na gustong gawin ang sinasabi niya, ang hintayin siya. At ginagawa ko na nga. Sadyang nakakapagod lang. Hindi ko nga alam kung may inaabangan ba talaga 'ko o umaasa lang ako sa wala.

I don't know. 22 years is not a joke.

Maya maya ay naramdaman ko na lang na nababasa na ang katawan ko.

"Fuck! Seriously?" At ngayon pa talaga umulan. Wala pa naman akong dalang payong. Eh malay ko ba naman kasi na makikisama pa talaga 'tong panahon sa pagda-drama ko.

But then, I still don't make any move to spare myself from being wet. Pumikit ako at tumingla habang dinadama ang bawat tubig na pumapatak sa mukha ko. Bigla ko kasing naisip na may special memories nga pala ako sa ulan.

Nung huling hinayaan kong mabasa ako nito ay kasama ko pa siya noon. Kakabalikan lang ulit namin, tapos naisip kong maglaro sa ganito ring klase ng tagpo, hanggang sa paglalaro na ng apoy ang inabot namin.

That was one of the memorable nights I had in my life kaya bawat detalye ng pangyayari sa gabing iyon ay tandang-tanda ko pa.

Tsk! I pity myself for doing this. Naaawa na ako sa sarili ko dahil hanggang balik-tanaw na lang ang ginagawa ko. Wala na bang iba? 'Yung mas totoo, 'yung mas bago.....

Kasabay ng pagdilat ko, tsaka ko napansin na may payong na palang nakatalukbong sa'kin. Kaya pala parang tumigil 'yung ulan....

Tinignan ko kung saan galing o kung sino man ang may hawak ng payong na 'to, and there............Natulala na lang ako.

"Masama magpabasa sa ulan."

His profile is so familiar. His eyes, his nose, his smiles, his face. I know that I know him.

Bigla akong napahawak sa dibdib ko dahil ang bilis ng kabog dito. Para akong aatakihin sa puso na hindi ko maintindihan.

Am I just hallucinating?

"Miss, okay ka lang?"

His voice.... I think I'm already melting when I heard his deep voice. Ang tagal ko nang hindi naririnig ang boses na 'yun eh.... Peste kung panaginip lang 'to sana bangungutin na 'ko!

Natataranta akong tumango as our eyes met. Tinitigan ko pa siya ng maigi magmula ulo hanggang sa paa. I can say that I'm looking with same man that I loved before; his features, his built, everything in him.

After 22 years of waiting, now I can finally see him face to face.

My mood suddenly change into something that I can't explain. Somehow, I feel that I've been reborn. I feel alive. My man is finally back!

"I've found you, Billy......"

[And there you have it. Thanks for reading this one ☺ First time kong makatapos ng Vampire story, and sana naging effective siya.

So paano, next time ulit 😉]