Karanlığın Prensleri 2 "MUAMMA"

DURU'NUN GÜNÜ

Kızlar Duru'nun odasında toplanmış parti için yapılması gerekenleri ve davetli listesinde yer alacak kişileri gözden geçiriyorlardı. Ama ne yazık ki iki saat geçmesine rağmen ellerinde doğru düzgün bir liste oluşmamıştı bile. Çünkı Duru inatla aile içi kutlamakta ısrar ediyor, kızlarsa yeni yüzler ve yeni arkadaşlar için can atıyorlardı.

"Ben diyorum ki biz bize mi kutlasak acaba?"

"Zaten sürekli biz bizeyiz. Biraz çevreye karışma zamanı gelmedi mi sence Duru?"

"Benim tanıdığım fazla kişi de yok ki kimleri çağıracağız ekstradan Hira?"

Dicle de muhabbete dahil oldu.

"Tanıdığım bir kaç iyi huylu vampir var. Onları davet edebilirim eğer sizin için de bir sakıncası yoksa."

"Olur olur. Bende bir kaç tanıdık çağırırım."

"Kızlar madem ısrar ediyorsunuz o zaman bende birini çağırmak istiyorum. Ama ona nasıl ulaşacağımı bilmiyorum."

"Kim bu arkadaş Duru'cum?"

"Şey... hani beni kurtarmak için size yardımcı olan bir vampir vardı ya. İsmi Yasir. İşte onu çağırmayı çok isterim."

Hira yandan bir sırıtış atıp muzip düşünceler eşliğinde Duru'ya takıldı.

"Kim istemez ki öyle yakışıklı bir vampiri partisinde değil mi? Hem sana da ilgisi olduğu açıkça belli. Partiye çağırıp Egemen'i iyice kızıştırmak istiyorsun tabi sende haklısın."

Duru panikle uzandığı yataktan doğruldu.

"Saçmalama Hira ya! Hem o benim sadece arkadaşım. Aramızda başka birşey yok. Ayrıca Egemen arkadaşım olan birine saygı duymak zorunda. Ben onun arkadaşlarına ve kimlerle takıldığına laf ediyor muyum hem?" Sadece arkadaşım. En azından artık öyle.

"Hiç eder misin canım."

"Hira ya!"

"Aman tamam sustum. Ben ulaşırım ona merak etme sen. Nereyi aramam gerektiğini gayet iyi biliyorum. Ama yine de belirtmeliyim ki Egemen kesinlikle zıvanadan çıkacak."

"Hayır hiç birşey olmayacak. Sen yeter ki kendisine ulaş. Olur mu?"

"Pekala, pekala. Mutlaka ulaşacağım."

Davetli listesine bir kaç kişiyi daha eklediler. Liste öyle çok uzun değildi. Duru daha fazlasına gerek olmadığı konusunda kızları ikna etmişti. Ya da canlarına tak ettirip, nihayetinde dediğini kabullendirdi desek daha doğru olurdu sanırım.

"Hira?"

"Efendim Duru?"

"Egemen'le ne zaman konuşmayı düşünüyorsun?"

Hira ne demek istediğini anlamıştı. Egemen'e henüz ailesi hakkındaki gerçeklerden bahsetmemişti. Neden böyle ağır bir yükü omuzlamak zorundaydı ki? Ebeveynlerinin günahının bedelini neden kendisi ödemeliydi? Ya Egemen'in öğrendikten sonra ki tepkisi ne olacaktı? Nasıl da yıkılacaktı ve ne çok kızacaktı...

"En yakın zaman da. Bunu yapmak hiç kolay değil benim için."

"Zor olduğunu biliyorum canım. Ama ondan daha fazla gerçekleri saklayamayız. Şuan bu sırrı bilen birden fazla kişi var ve onun öğrenmesi an meselesi olabilir."

"Biliyorum. Partinden sonra uygun bir anda anlatacağım. En azından şimdilik yüreği duru olsun."

İki kız birbirlerinin gözlerinin içerisine baktılar kısa bir an. O an, ikisininde Egemen için ne kadar üzgün olduklarını ifade ediyordu. O bakışlar birbirlerini destekliyor ve aynı adama besledikleri farklı sevgi türlerini barındırıyordu.

•••••••

Nihayet hazırlıklar tamamlanmış beklenilen gün gelip çatmıştı. Kızlar Duru'nun odasında ona son rötüşlerini yapmaktaydılar. Bugün onun günüydü ve en güzel o olmalıydı.

"Nasıl görünüyorum kızlar?"

Duru'nun içi içine sığmıyordu. Bugün burada herkes onun için toplanmıştı. Heyecandan mümkün olsa şuanda ölebilirdi.

"Muhteşemsin. Yasir ve Egemen'in seni gördüklerinde dipleri düşecek."

"Hira! Bu şekilde söylemeyi bırakmalısın Egemen duyarsa herşey yanlış anlaşılacak. Yasir'le aralarında sorun olsun istemiyorum. Çünkü en zor zamanlarımda bana Yasir destek oldu. Lütfen bu konuda bir daha şaka yapma."

Dolunay ciddiyeti dağıtmak adına araya girme gereği hissetti. Çünkü Duru arkadaşlar hususunda fazla hassastı.

"Kızlar biz inelim aşağıya. Malum biri fazla bekledi kapıda."

Duru Egemen'in kapıda bekliyor olduğundan bihaberdi. Şimdi heyecanı kat be kat artmış, bir yandan da onu görme isteği içerisinde peydah olmuştu.

Kızlar tam kapıdan çıkmak üzereyken Duru arkalarından seslendi.

"Dicle'yi göreniniz var mı bu arada? Kaç gündür ortalarda yok."

Hepsi birbirinin yüzüne bakıp olumsuzca başlarını salladılar.

"Anladım."

Böyle bir günde neden yanımızda değilsin Dicle?

Kızlar odayı terk ederken aynadaki yansımasına döndü. Sonra burnuna dolan o tanıdık kokusuyla sevdiği adam yanına yaklaştı arkasından.

Egemen'in bir eli usulca ensesine doğru tırmandı ve Duru'nun saçlarını sağ yanından öne uzattı. Açıkta kalan boynunu nazikçe öptü kadınının. Kokusunu duyumsadı boyun girintisinden. Kendinden geçti ve ihtiras ateşi harmanlandı bütün vücudunda. Bu reaksiyonlara alışkın değildi.

Bir kadın hiç bir zaman onu Duru kadar etkilememişti.

"Seni öyle çok istiyorum ki."

Duru duyduğu sözle içinde uyunan şehvetin gizli tanığı oldu. Ne yapmalı, nasıl bir karşılık vermeliydi şuanda onu yakıp tutuşturan bu adama?

"Ben..aşağı mı insek artık? Herkes bizi bekliyor." İkna oldu mu acaba?

"Beklesinler umurumda değil." Hayır olmadı tabiki...

Egemen Duru'nun omuzlarından nazikçe tutup kendisine dönmesini sağladı. O ise utançtan yere bakmakla meşguldü.

"Şaka yaptım."

Duru gözlerini Egemen doğrultu. Gerçekten şaka mı yaptı yoksa ben utanıyorum diye mi böyle davranıyor?"
"Hadi bakalım, şu saşkın ifadeni yüzünden atta aşağıya inelim. Yoksa bizim neden gelmediğimizi düşünüp, yalnız olmamızdan kaynaklı bir takım uygunsuz düşüncelere kapılabilirler."

"Haklısın!"

Egemen kapıya doğru yöneldiğinde gayri ihtiyari derin bir nefes alıp verdi ve peşinden merdivenlere doğru yürümeye başladı. Egemen, sevdiği yegâne adam onu merdivenlerin başında bekliyordu. Duru yanına vardığında kolunu uzattı ve beraberce aşağı, kendilerini bekleyen kalabalığa doğru adım attılar.

Biraz kısa oldu ama bu bölümün devamı olacağı için burada kesmek istedim. Diğer bölümlerde görüşmek dileğiyle.

Sevgilerimle
Yazarınız GathrieL...