Karanlığın Prensleri 2 "MUAMMA"

KARDEŞ

Sabah olduğunda dört arkadaş hep birlikte büyük salonda oturmuş Egemen ve Duru'nun bebekleri için aldıkları sevimli şeylere bakıyorlardı. Dicle elindeki zıbını kaldırıp küçüklüğüne baktı. O esnada da Rüzgar okula gitmeden annesine hoşçakal demek için salona doğru ilerliyordu.

"Ay oğluşum da bir zamanlar bu kadarcıktı. Şunlara bakın şunlara. Çok sevimli değiller mi?"

"Bir tane daha yap istersen canın çok çektiyse Dolunaycım. Hele bir de kız olduğunu düşünsene?"

"Bilmem ki? Talha ikinciyi ister miydi?"

"Neden istemesin ki? Bence bu fikre bayılacaktır."

Hira suratında ki muziplikle bakışlarını Dolunay'a çevirdi.

"Çocuk isteyip istemeyeceğini bilemem de, yapım aşamasına hayır diyeceğini hiç sanmıyorum."

"Hira!"

Kızlar hep bir ağızdan kahkahalarla gülerken Dolunay da dayanamayıp onlara katıldı.

"Çok edepsizsiniz valla."

"Bir şeyler mi kaçırıyorum?"

"Annen ve baban sana yakında kardeş yapacaklar canım. Onu konuşuyorduk."

"Dicle! Sen bakma onlara oğluşum. Okula mı gidiyordun?"

"Evet anne de... bu kardeş meselesi de nereden çıktı şimdi?"

"Seninle biraz konuşalım mı Rüzgar?"

Dolunay ayaklanırken Rüzgar da annesiyle birlikte çıkışa doğru ilerledi.

"Bir kardeşin olsun istemez miydin Rüzgar?"

"Şey. Bilmem ki. Daha önce hiç düşünmemiştim."

"Bizde sadece aramızda konuşuyorduk öylesine. Ama ileride neler olur bilemeyiz değil mi? Ben yine de senin de bu konudaki düşüncelerini duymak isterim."

Rüzgar kafasını birkaç saniyelik indirip hızlıca düşündü. Ardından kararını verdiğinde bakışlarını yeniden annesinin gözlerine dikti.

"Sanırım bir kardeşim olmasından hoşlanabilirim."

Dolunay yüzündeki gülümsemeyle kollarını oğluna doladı.

"Teşekkür ederim oğlum. Sen çok iyi bir abi olurdun eminim."

"Eh bunu da o gün geldiğinde göreceğiz artık. Yalnız kız olursa tüm sorumluluğu alırım baştan söyleyeyim."

"Bak sen şuna. Daha olmayan kardeşini mi kıskanmaya başladın yoksa sen?"

"Valla ben söyleyeceğimi söyledim."

Dolunay Rüzgar'ın çantasını yerden alıp oğluna verdi.

"Hadi bakalım sen doğru okuluna şimdi."

"Pekala anne. Seni seviyorum görüşürüz."

"Hoşçakal bebeğim."

"Anne!"

"Evet?"

"Of.. neyse hadi ben kaçtım."

Rüzgar evden çıktığında Dolunay da salona geri döndü. Dolunay'ın içeri girmesiyle Duru arkadaşına yöneldi.

"Sorun yok ya canım?"

"Hayır. Rüzgar'la konuştuk ve onun için bir sorun olmayacağı söyledi."

"Bu güzel haber. Peki sen ne karar verdin? Konuşacak mısın Talha'yla?"

"Aslında bir kızım olmasını bende çok isterdim."