Karanlığın Prensleri 2 "MUAMMA"

İSİM BABASI

Rüzgar bahçede oturmuş, elinde telefonu bir haftadır Naz'a ulaşmaya çalışıyordu. Telefon da ise sürekli aradığınız kişiye ulaşılamıyor yanıtını alıyordu. Evinde de bulamamıştı onu. Naz resmen sırra kadem basmıştı. Ailesi sanki bu durum normalmiş gibi davranmış, daha önce de kendi başına bir yerlere gidip yıllar sonra ortaya çıktığından bahsetmişti. Rüzgar ise onun görünürler de olmayışını bir plan peşinde koşturuyor olmasına bağlıyordu.

Umarım her nerede isen sonsuza kadar orada kalırsın Naz.

"Rüzgar ne düşünüyorsun böyle kara kara?"

Kendisinden tarafa gelen Dicle'yi görünce yüzüne bir gülümseme yerleştirerek selamladı onu.

"Seni bu güzel günde evde hapis olmanı sağlayacak kadar büyük derdin neymiş söyle de belki bir yardımım dokunur."

"Teşekkür ederim Dicle teyze. Naz mevzusunu biliyorsundur zaten."

"Yine mi o kız? Bu sefer ne yaptı?"

"Neşe'yi görmeye gitmiş. Ama onların evindeyken de aniden ortalıktan kaybolmuş. Nerede olduğunu bilen yok. Kesin bir işler karıştırıyordur diye düşünmeden edemiyorum."

"Sana bunu düşündüren şey ne? Gerçekten bu kadar kötü mü bu kız?"

"Hemde bir saplantı uğruna masum bir insanı öldürecek kadar."

"Doğru... O mevzuyu da duydum. Kıza çok yazık olmuş gerçekten. Gencecik yaşta o şekilde ölmeyi kimse hak etmez."

"Çoğu zaman bana kızsa da iyi bir kızdı. Ben bile yokluğunu farkedebiliyorken Neşe'nin neler hissedebileceğini hayal dahi edemiyorum. Çocuklukları bile beraber geçmiş."

"Bu hissi çok iyi anlayabiliyorum. Bende zamanında insanlarla dostluk kurmuştum. Hatta bir kaç tanesiyle gerçekten iyi anlaşıyorduk. Tabi benim vampir olduğumu bilmiyorlardı. Ama günün birinde içlerinden biri kaza geçirip öldü. O kadar çok üzülmüştüm ki o kaybetmişlik hissini sana anlatamam. Sonrasında hepsinden uzaklaştım. Teker teker ölmelerini izleyemeyeceğimi düşünüyordum. Buna dayanamazdım. Uzaklaştım ve bir daha da onları hiç görmedim."

"Neşe'yle aramıza giren şey de bu zaten. Birgün onun da benden gideceği gerçeği..."

"Gitmesine izin vermezsin olur biter. Eğer birbirinizi çok sevdiğinize karar verirseniz durumunu açıkla ve seninle sonsuz bir yaşamı paylaşsın."

"Bunu yapamam teyze. Onun hayatını kendi ellerimle alabileceğimi düşünemiyorum bile."

"Karar sana ait tabi Rüzgar. Belki benim gibi bir korkaklık yaparsın günün birinde. Neyse benim gitmem lazım. Şehirden istediğin birşey var mı?"

"Hayır teyze teşekkür ederim."

Dicle çalmaya başlayan telefonu çantasından çıkartıp kulağına götürdü.

"Efendim Egemen?"

"....."

"Ne?! Sen ciddi misin hemen geliyoruz. Tamam tamam ben hepsine haber veririm."

Rüzgar Dicle'nin sevinç çığlığıyla ne olduğunu anlayamasa da merakla telefonu kapatmasını bekledi.

"....."

"Tamam sen bana hastanenin adresini konumla yolla bizde hemen çıkarız yola."

Dicle telefonu çantasına yerleştirirken hızla Rüzgar'a döndü. Sevinci ses tonuna yansıyordu.

"Rüzgar hemen anneni ve Hira'yı bulmalıyız. Duru doğumdaymış!!"

"Sen ciddi misin? Vay canına bu müthiş bir haber!"