Karanlığın Prensleri 2 "MUAMMA"

TEK TABANCA

Yasir ve Alev birbirlerine bütün hasretliklerinin hıncını çıkarırcasına sarıldılar. Şu geçen bir kaç gün bir ömür gibi gelmişti ikisine de.

"Hadi içeri gel."

Alev başıyla onaylayıp elinden tutan Yasir'in eşliğinde eve girdi. Salonun önünden geçerken göz ucuyla bakınca karşılaştığı görüntü duraksamasına sebep oldu. Manzara tam bir felaketti. Sanki şiddetli bir patlama olmuşta herşey paramparça olmuştu.

"Seni sinirlendirmemeyi aklımın bir köşesine yazsan iyi olacak sanırım."

Yasir kaşlarını çatıp enkaz halindeki salona baktı.

"Sana böyle birşey yapacağıma inanmıyorsun değil mi?"

Yasir içinin sıkıldığını hissetti. Çünkü en son isteyeceği şey yeniden kavuşmuşken Alev'in kendisinden korkup uzaklaşmasıydı. Ama Alev onu şaşırtıp kocaman gülümsemesiyle Yasir'in gözlerinin içine baktı.

"Hey şampiyon, tabiki de senin bana zarar vereceğin aklımın ucundan bile geçmedi ama yarın öbür gün evimize özenip bözenip aldığım mobilyaları bu hale getirmeni istemezdim doğrusu."

Alev yaptığı gafı farkedip dudaklarını ısırdı. Şimdi gülümseme sırası Yasir'deydi. Alev'i yeniden kollarının arasına alıp alnına bir öpücük kondurdu.

"Olsun. Ben sana yenilerini alırım."

Yasir'in onun ağzından çıkan sözleri onaylayış biçimi Alev'in yüreğini sımsıcak sarmalamıştı. Bu adam sahip olduğu en güzel şeydi.

Parmak ucunda yükseldi ve onun mavi gözlerine dikti gözlerini.

"Seni seviyorum Yasir. Bencilce davranıp ömrümün sonuna kadar yanımda olmanı istiyorum. Kalan ömrümü sadece seninle geçirmek istiyorum."

Dudaklarıni onun dudaklarına kapatırken baskın gelen sevgi patlamasının yani sıra aklına hücum eden gerçeklikle beraber gözyaşları yolunu bulup yanaklarından süzüldü. Bu adamı sadece bir ömürlük sevebilirdi. Oysa o sonsuza kadar varolmaya devam edecekken bu hüzün doluydu.

Yasir Alev'in yüzünü avuçlarının arasına alıp geri çekildi ve kendisine bakmasını bekledi. Lakin Alev gözlerini açıp acı gerçekliğini daha da kendisine yük etmek istemiyordu. Aklından bu düşünceler geçerken onun mavilerine bakamazdı. Yüreği kaldıramazdı çünkü.

"Seni seviyorum Alev. Ve senin benden gitmene izin vermeyeceğim."

Alev daha çok ağlamaya başlarken Yasir sımsıkı göğsüne bastırdı onun başını.

"Seni dönüştürebilirim. Eğer sende istersen yanımdan ayrılmazsın sonsuza kadar."

"Sonsuzluk seninle öyle güzel olurdu ki...Ama ben...ben korkuyorum Yasir."

"Korkacak birşey yok sevgilim. Canını mümkün olduğunca acıtmamaya çalışacağım tamam mı? Bana güven."

Alev başını sallayıp boynunu yana doğru eğdi. Yasir usulca yaklaştı.

"Dur!"

Yasir düşünceli bakışlarını Alev'e dikti. Yoksa onunla olmaktan vaz mı geçmişti?

"Sorun ne sevgilim? Eğer istemiyorsan..."

"Hayır. Mesele o değil. Seninle olmayı herşeyden çok istiyorum. Sadece bu geceyi seninle son kez insan olarak geçirmek istiyorum. Ben uykudayken dönüştürmeni istiyorum senden."

"Nasıl istersen güzelim. Bir yanım vazgeçmiş olmandan ölesiye korkuyordu açıkçası."

"Hayır kararım kesin."