Karanlığın Prensleri 2 "MUAMMA"

NAZ GELİR ve NAZ GİDER

Neşe iki gündür hasta olduğunu bahane ederek okula gitmiyordu. Annesi ve babası da onun hassas bir dönemden geçtiğini bildikleri için bu konuda baskı uygulamıyorlardı.

Babası Kenan Bey işe gitmiş, annesi de mutfakta kek yapıyordu. Neşe ise eline kumandayı almış kanal kanal gezinmekle meşguldü. Gündüz programlarının en kötü yönü, psikolojiniz de artı olarak biraz sarsıntı geçirmişse kasvet dolu içerikleriyle içinizi daha bir daraltmaktı.

Kapının çalan sesiyle annesinin mutfaktan sesi duyuldu.

"Neşe kapıyı açar mısın kızım. Ellerim müsait değil."

"Tamam anne baktım ben!"

Yerinden doğrulup ikinci kes basılan zil eşliğinde kapıyı açtı.

"Naz?"

"Evet muhtemelen görmek isteyeceğin en son kişiyim ama yine de bende Armina'yı tanırdım."

Neşe yana doğru kayıp Naz'ı içeriye girmesi için davet etti.

"Kimmiş kızım?"

"Okuldan bir arkadaş anne."

Annesi mutfak kapısından çıkıp elinde çırpıcı ve çırpmakla uğraştığı kek kabıyla birlikte gelen kişiye baktı.

"Hoşgeldin kızım."

"Hoşbulduk. Nasılsınız?"

"Teşekkür ederim. Bende kek yapıyordum."

"Annemin keki gerçekten ama gerçekten meşhurdur. Hatta Rüzgar bile..."

Rüzgar dan bahsettiğine inanamıyordu. Az daha ona birlikte geçirdikleri güne ait bir anıdan söz edecekti.

"Şu yakışıklı çocuk değil miydi o? Hani bize gelen?"

Annesi ölüm fermanını yazıyordu biricik kızının da yazık haberi bile yoktu ki.

"Odama geçelim mi? Orada konuşabiliriz."

"Olur geçelim. Tekrardan tanıştığımıza memnun oldum."

Fisun hanım Naz'a gülümsedikten sonra mutfağa geçip işine geri döndü. Kızlar da odaya geçmişlerdi.

Naz odaya adım atar atmaz etrafı incelemeye başladı. Yüzünden okunmasa da bu küçük sefil evler rahatını bozuyordu.

"Odan ne kadar da... şirinmiş."

"Sağol."

Neşe bu kızla nasıl konuşması gerektiğini kestiremiyordu. Daha düne kadar birbirlerinden hiç haz alamazken şimdi odasında başbaşa oturuyorlardı.

"Nasıl olmuş peki?"

Neşe bakışlarını yere çevirip polisin söylediklerini tekrar etti.

"Bu korkunç birşey. Nasıl bir vicdansız böyle birşeyi yapabilir aklım almıyor."

"Bizde anlam veremiyoruz. Ama elden birşey gelmiyor. Armina artık yok."

Gözlerine dayanan ağlama isteğini zorlukla bastırmaya çalıştı. Şimdi ağlayıp Naz'ın karşısında kalkanlarını indirmek istemiyordu. Kararlılıkla kendisiyle konuşmakta olan baktı Naz'a.

"Peki sen nasılsın Neşecim? Okula da gelmiyorsun."

"Benim için endişelendiğini söylemeyeceksin değil mi?"

"Aslında buraya gelme niyetim bir tek Armina değildi."

"Neden geldin öyleyse?"

"Sana söylemek istediğim başka şeyler vardı da."