Karanlığın Prensleri 2 "MUAMMA"

VANTUZ

Rüzgar ve Gökmen ilk okul günlerini rahatlıkla atlatmışlardı. İnsanlarla bir arada yaşayabilmeleri için aldıkları dersler ve eğitimler işe yarıyordu.

"Rüzgar bu gece ne yapıyorsun?"

"Bizimkiler yine parti veriyorlar oraya gideceğim. Uğramazsam annemin dilinden kurtulamam. Neden sordun?"

"Ya bizimkiler evde yoklar bana gelsene diyecektim. Pes atardık."

"Ben gelemem de ama istersen sen benimle gel. Evde tek başına sıkılırsın."

"Aslında fena olmaz. Sizinkiler de olaysız bir gün geçirmiyor eğlence çıkar biraz."

"Eyvallah ya."

Gökmen ellerini ben masumum gibilerinden havaya kaldırıp Rüzgar'a baktı.

"Şaka maka ama sizin gibi bir ailede olmak muhteşem olurdu. Bizimkiler nasıl desem birazzz...sıkıcı."

"Edip amca ve Berna teyze söylediklerini duysa var yaaa..."

"Oha söylemezsin umarım. Kanka valla arabamı elimden alırlar bir sene de yüzünü göremem."

"Sağım solum belli olmaz bakarsın ağzımdan kaçar."

"Kaçmasın abicim. O ağzından hiç bir şey kaçmasın."

Rüzgar merdivenlerden indikleri esnada arkalarından koşarak inen Neşe'yi farketti ve geçmesi için kenara çekilecekti ki kızın ayağının takıldığını gördü.

Neşe ders biter bitmez cep telefonunu açmıştı. Kapalı olduğu müddetçe hocalar telefonu sorun etmiyorlardı.  Gelen mesajlara bakarken annesinden gelen mesajı gördü. Dersten sonra beni ara yazıyordu. İnşallah bir sorun yoktur diye annesinin numarasını aradı.

"Alo anne aramamı istemişsin? Bir sorun yok ya?"

"Yok annecim sıkıntı yok. Baban terfi aldı ve bugün ailecek evde kutlama yapacağız."

"Sahi mi söylüyorsun! Allah be! Hemen geliyorum anne hatta uça uça geliyorum."

Armina da merak içerisinde Neşe'yi izliyordu. Tepkilerine bakılırsa iyi bir haber almış olduğunu düşündü.

"Gelirken bizim pastahaneye de uğra pasta siparişi vermiştim. Ücretini ödedim onuda alırsın."

"Tamam annem."

"Mumları istemeyi de unutma. Doğum günündeki gibi mum aramayalım bir de."

"Unutmam Fisun sultan unutmam."

Annesiyle görüşmesinden sonra aceleyle defter ve kitaplarını çantasına tıkıştırdı. Babasına hediye almak istiyordu ve zamanı kısıtlıydı.

"Ne olmuş kızım söylesene?"

"Babam terfi almış Armina! Sonunda emeklerinin karşılığını alabildi."

"Gerçekten mi? Helal olsun Kenan amcama be!"

"Annem kutlama yapmak istiyor. Daha babama hediye alacağım. O yüzden ben önden fırlıyorum sabaha görüşürüz olur mu?"

Neşe çantasını koluna atıp aceleyle sınıftan çıktı. Armina o esnada arkasından sesleniyordu.

"Benim için de tebrik et!"

"Tamam! Çekilin yoldan! Çekilin!"

Matematikçileri Turgut hoca koridorda koşarak geçen Neşe'yi görünce koridora da koşmaması için bağırdı ama dinletebilene aşk olsun. Neşe, hocanın ona seslendiğini duyduğu için panikle hızını arttırdı. Şimdi durdursa bir saat bırakmazdı ve onun durmak gibi bir niyeti yoktu. Merdivenlerden hızını kesmeden iniyordu ama basamakların dikeyliği yüzünden adımlarını ayarlayamayınca dengesini kaybetti. Düşeceğini anladığında gözlerini kapatmıştı ama düşmedi.

Niye düşmemişti ki?

Gözlerini yavaşça açtığında karşısında bir çift mavi göz bulmayı beklemiyordu.

"İyi misin?"

İyi miyim? Hayır kesinlikle iyi değilim.

"Çeksene su kollarını üzerimden o zaman daha iyi olacağım! Vantuz gibi yapıştın ya. Ahtapot musun sen?"

Rüzgar kızın tepkisine gülse mi sinirlense mi bilemedi. Onu düşmekten ve muhtemelen yaralanmaktan kurtarmıştı ama o kollarındayken ona diklenmeye çalışıyordu. Ne kadar da minik ve narin bir bedeni var diye geçirdi içinden.

"Neyle besleniyorsun sen böyle? O kadar sıskasın ki kemiklerini hissedebiliyorum rahatça."

"Sana ne benim ne yiyip ne içtiğimden, kilomdan, kemiğimden be! Çek şu vantuzlarını artık."

Rüzgar Neşe'yi olduğu yere bıraktı. Kollarından sıyrılan kız çantasını omzuna yerleştirdiği gibi koşarak uzaklaştı. Tabi gitmeden kötü bakışlarını da yollamayı unutmamıştı.

Gökmen ikisini şaşkınlıkla izlerken Rüzgar'a doğru yaklaştı.

"Kanka ben sana söyleyeyim bence bu kızın bir kaç tahtası eksik. Uzak dursan iyi edersin bence."

Rüzgar kızın arkasından bakarken güldü.

"Aksini düşünüyorum bende Gökmen. Bu kız iyice ilgimi çekmeye başladı."

"Yok artık ciddi misin sen? Var ya bu dediğini bizimkiler görse senin aklını falan yitirdiğini zannederler. Çocuk gibi fiziği var. Gögüsleri göğüs değil sanki tahta. Neyi ilgini çekiyor anlamadım?"

"Neyse ya boşver şimdi. Hadi çıkalım artık. Daha duş alıp hazırlanmamız lazım."

Binadan dışarı çıkıp minibüs durağına ilerlerken Görkem söylenmeye başladı.

"Hadi bu okula gelme sebebini anladım da. Kanka ne diye arabayla gelemiyoruz orasını anlamadım? Şu toplu taşımalar resmen işkence."

"Gökmen baksana bir etrafına. Bu okula kaç tane öğrenci de Audi R8 yada Porsche var? Sadece daha normal davranmaya çalışıyorum. Ve ayrıca lise öğrencisiyiz. Arabayla okula gelmemiz sence de dikkat çekmez mi?"

"Haklısın desene katlanacağız o zaman."

Rüzgar gülüp arkadaşının sırtına vurdu.

"Hadi şu topluma karışalım."

•◇◇•◇◇•◇◇•

Neşe'nin babası Kenan eve geldiğinde kendisi için yapılmış olan sürprizden bir haberdi.

Annesi bir sürü şey hazırlamıştı. Pasta da alınmış mumlar yakılıp üflenmeyi bekliyordu. Kapıda anahtar sesi duyulduğu anda Neşe aldığı konfetilerden birini annesine verdi ve birlikte salonda babasını beklemeye başladılar. Kenan Bey çantası elinde salona girdiğinde patlayan konfetiler ve karşılaştığı manzara yüzünden kısa süreli bir şaşkınlık geçirdi. Neşe hemen elindekini kenara bırakıp babasına koştu. Yanaklarına iki sulu öpücük bıraktı ve ardından birbirlerine sarıldılar.

"Babaların en tatlısı, en iyisi terfin kutlu olsun."

Fisun Hanım da eşine sarılıp tebrik etti.

"Hadi baba pastanı üfle de kutlamaya başlayalım."

Kenan Bey o kadar mutlu olmuştu ki, böyle bir aileye sahip olduğu için kendisini dünyanın en mutlu adamı olarak addediyordu.

"Siz olmasanız ben ne yapardım?"

"Asıl sen olmasan hayatım biz ne yapardık."

Neşe ikisinin arasında bakışlarını dolaştırdı. Anne ve babasının arasındaki sevgi gerçekti. Ve gün geçtikçe artmaya da devam ediyordu. Belki bir gün kendisi de onu bu şekilde çok sevecek bir adamla evlenebilirdi. O an aklına bir çift mavi göz düştü.

Ah aman ne güzel?!