Karanlığın Prensleri 2 "MUAMMA"

KALBİMDEKİ SANCI

Rüzgar burada onunla olmaktan fazlasıyla keyif almıştı. Keşke daha çok vakit geçirebilseydiler lakin her güzel şeyin sonu olduğu da muhakkaktı.

Annesi oldukça sevecen ve sempatik biriydi. Babasına gelince...ikisinin neler yaptıklarıni kontrol etmek için iki kez fiili, üç kez de gözleriyle onları ziyaret etmişti. Yine de kızı için endişeleniyor olması güzel birşeydi. Neşe adına mutluydu çünkü onu seven bireylere sahipti.

"Ben artık gitsem iyi olacak sanırım."

"Hemen mi? Yani şey tabi sen nasıl istersen."

Rüzgar gözlerini kapatıp Fisun hanım ve Kenan Bey'in yerlerini saptadı. İkisi de oturup televizyon izliyorlardı. Bu da kendisi için bir fırsat oluşturuyordu tabi. Artık Neşe'ye karşı niyetini belli etmek arzusunu engelleyemeyecek seviyedeydi duyguları. Onunda bilmesini ve kendisine karşı hislerinde dürüst davranmasını bekleyecekti.

Rüzgar oturduğu yerden Neşe'nin gözlerinin içine baktı. O da yatağın üzerine oturmuş kendisine bakıyordu.

Yavaşça oturduğu sandalyesinden kalktı ve Neşe'nin oturduğu yere doğru ilerledi.

"Sana söylemem gereken şeyler var."

"Ben..."

"Sadece dinle tamam mı? Senden şuan da bir cevap beklemiyorum."

Rüzgar bir sağa bir sola gitti ve sonunda durup Neşe'nin dizlerinin önüne doğru çöktü ve nazikçe ellerine uzandı. Neşe hipnoz olmuşçasına ona odaklanmıştı.

"Bunu ilk kez yapıyorum. Yani ilk kez bir kıza hissettiğim gerçekleri anlatmak için çabalıyorum. Aslına bakarsan bu herşeyiyle bir ilk."

Rüzgar kafasını eğip gülümsedi ve bakışlarını yeniden Neşe'nin gözlerine çevirdi.

"Senden çok hoşlanıyorum. Sürekli aklımdasın ve ben hislerimle başedemiyorum artık. Seni ilk gördüğüm andan beri adeta beni kendine çekiyorsun."

"Rüzgar ben...ne diyeceğimi..."

Rüzgar elini hafifçe Neşe'nin dudaklarına götürüp devam etmesini engelledi. Şuan reddedilmeye hazır değildi.

"Sadece düşün tamam mı? Ama mümkünse şuan hiç birşey geçirme bile aklından. Ben birkaç gün ortalarda olmayacağım. Sanırım bu düşünmen için yeterli süreyi sana tanır."

Ayağa kalktı ve yüzünde gülümsemesiyle Neşe'ye bakmaya devam etti.

"Artık gitsem iyi olacak."

Neşe de olduğu yerden doğrulup kapıya doğru ilerleyen Rüzgar'ın ardından ilerledi. Anne ve babası da gitmekte olan Rüzgar'ı görüp ayaklandılar.

"Konukseverliğiniz için gerçekten çok teşekkür ederim."

"Rica ederiz delikanlı."

"Tekrar gel olur mu? Annen ve babana da selamlarımızı ilet Rüzgarcım."

"İletirim efendim. Yeniden teşekkürler herşey için."

Rüzgar bakışlarını Neşe'ye çevirdi. Neşe de utangaç bir şekilde kendisine bakarken bugün düşüncelerini duymamak için ekstra çaba sarf etmesi gerekmişti. Hissettiklerini kendi ağzından duymak istiyordu, hile yoluyla ögrenmek değil.

Arkasını dönüp kapıdan çıktı. Arabasına bindikten sonra sol aynadan evin kapısına baktı. Neşe kapıda durmuş kendisine bakıyordu. Bakışlarını çekmeden aracı çalıştırıp yola çıktı. Bir kaç günlüğüne şehir dışındaki kuzenini ziyaret edecekti. Hatta ondan kendisini zaptetmesini de söyleyecekti. Olur da dayanamayıp geri dönemesin diye. Neşe'yi özgür düşünebilmesi için yalnız ve kendisinden uzakta bırakmalıydı. Tabi kendisi içinde...