Regrets from the past

Regrets : part 82

Micah

Maaga kaming umalis ng probinsya tulad ng plano.

Noong papunta kami sa probinsya ay puro kami kwentuhan, ngayon  naman ay halos paghinga na lamang namin ang maririnig.

Naging awkward ang sitwasyon. Mahirap naman kasing ibalik agad sa dati ang pagsasamahan namin dahil sa natuklasan ko.

Mahirap dahil may kaakibat palang pagmamahal ang lahat ng pinapakita niya gayong ako ay purong pakikipag kaibigan lang.

Mahirap dahil magkasama kami maghapon sa trabaho.

Mahirap dahil alam kong nasasaktan siya pero wala akong magagawa para sa kanya.

"Micah, please talk. Hindi ako sanay na ganyan ka. I'm sorry sa mga nasabi ko kagabi. And I'm going to say how sorry I am kahit ilang beses pa. Mas gusto yung dati. Yung palagi kang nagku kwento. Palagi kang nakatawa. Kung alam ko lang na magiging dahilan ng pag kailang mo sa akin ang mga sinabi ko, sana sinarili ko nalang" 

Bumuntung hininga muna ako bago nag isip ng sasabihin.

"Nabigla lang ako Eric. I'm ok. Medyo awkward lang kasi dahil nga sa sinabi mo. Pero don't worry, babalik din tayo sa dati as long as-----

"As long as ano?" tanong nito.

"As long as alam mo kung hanggang saan ka lang sa buhay ko. Friends, ganon"

"I know. As I've told you, alam ko kung saan lang ako pwede sa buhay mo. Pag naging ok na kami ni Hope. I know things will be fine again"

"I know Eric. Si Hope lang naman talaga ang kailangan mo. Magiging ok din kayo, maniwala ka"

He smiled as he looked my way.

-

Ernest

"Aghhh" mahinang ungol ko dahil sa hang over. Mag uumaga na pala. Kailangan ko ng pain deliver dahil ngayon ang balik  namin  sa Manila.

Tumihiya ako sa kama.

Lumingon ako ng may maramdamang ibang tao.

At-----

"Shit! " napamura ako.

Nagmamadali akong tumayo at nag bihis saka lumabas ng kwarto.

What da?

Paano? 

I was alone last night.

How could that happened?

No----no. I'm just dreaming.

I'm walking back and forth sa tabi ng dagat. It's almost breaking dawn and my head is breaking now.

This can't be. 

It's not happening.

Imposible!

Pero bakit nandoon siya?

Agggggghhhhhh...

Sinipa ko ang buhangin na tila ba iyon ang kinaiinisan ko.

Hanggang sa mapagod ako sa ginagawa ko at pabagsak na napa upo sa buhanginan.

Paano pag nalaman niya to?

How can I explained everything kung ako mismo ay hindi ko alam kung paanong nandoon siya?

Ahhhh----bakit ba kasi ako uminom kagabi.

Makalipas ang kulang kalahating oras ay bumalik ako sa kwarto. Wala na ito dito. Maayos na din ang kama.

Naupo ako sa gilid ng kama at sinapo ang ulo ko ng dalawang kamay ko.

Think Ernest.

Think on how can you keep it as a secret?

Think for solutions.

Shit!

Pati ang kamang nananahimik ay pinag susuntok ko.

Tumayo,  lumakad, naupo. Tumanaw sa labas. Tiningnan ang cellphone. Nahiga. Tumayo. Sinuntok ang pader. Hanggang naramdaman  ko ang sakit at ang pag dugo nito.

Paano Ernest?

Paano ka magpapaliwang kung ikaw mismo ay hindi mo alam ang nangyari?

Babe!

Sa isip ko ay nakikita ko ang maamo niyang muka. Nakatawa.  Puno ng saya.

Ano ang gagawin ko?

To be continued...

Don't hate me. Magalit lang kayo 😂😂

Peace yohhhh✌