Hasret (Dizi Tadında/Beklemede)

73.Bölüm : Hâlâ Zeynep'in resmini saklıyorsun Orhan!

Hasret odaya döndükten sonra yatağa yatmış olsa da bir süre sonra yattığı yerden kalkıp pencerenin önüne gelmişti. Kırgınlığı hâlâ sürüyordu ama yine de aklı Orhan'da kalmıştı. Bu saatte o kötü ruh haliyle nereye giderdi ki bu adam? Gece vakti ite uğursuza denk gelip de başına bir bela açılmasa bari.

İçindeki sıkıntıyla elini acıdığını hissettiği kalbinin üzerine koyarken bir yandan da Orhan'ın Zeynep ile ilgili söylediklerini düşünüyordu. Bir kadın olarak sevdiği adamın ağzından başka bir kadına dair bu tarz şeyler duymak tabii ki de ilk anda üzücü olmuştu ama sakin kafayla düşününce Orhan'ın ne duyarsa duysun bir zamanlar hayatında olan bir kadına laf söyletmeyişi ölümüyle alakalı töhmet altında kalmaya devam edecek olmasını bile kabullenerek yine de onun arkasında duruşu hayal kırıklığına uğrayıp sarsılsa da her şeye rağmen onun onurunu ve ismini korumaya çalışması olumlu izler bırakıyordu.

Tüm bunları düşünürken yine aklının bir köşesinden Orhan'ın Zeynep'i sevmeye devam ediyor olabileceği geçmiş ve bu da ister istemez gözlerinin yeniden nemlenmesine neden olmuştu. Bu ihtimal canını yakıyordu ama Fikret kapının önünde rastlaştıklarında konuşmalarını duyduğunu anlar anlamaz ona "Söyledikleri Zeynep'i hâlâ sevdiği için değildi" demişti değil mi? Bugün bu konuda her ne kadar kuşkuya düşmüş olsa da kalbi Fikret'in bu dediğine inanmak istiyordu.

Ama bundan nasıl emin olacaktı ki? Sonuçta Orhan'ın karşısına geçip rahatça sorabileceği bir şey değildi bu. Cevap verse de "Hayır onu sevmiyorum artık tüm kalbimle sana aitim" dese de nasıl yüzde yüz inanacaktı ki ona? İçinde bir acaba kalacak gibiydi sanki. Zeynep'i unuttuğuna ve artık hayatındaki kadının sadece kendisi olduğuna inanması için bunu zaman içinde kendi gözleriyle görmesi gerekecek gibiydi.

Hasret kafası bir hayli karışmış bir halde düşüncelere dalarken odanın kapısı yavaşça açılmış ve içeriye Miray girmişti. Sesi duyup omzunun ucundan arkasına baktığında da Miray ona doğru yaklaşıp "Fikret'te çıktı şimdi" dedikten sonra Hasret'in bakışlarını çekerek önüne dönmesiyle de sözünü "Merak etme Orhan'ı bulunca hemen haber verecek" diye tamamladı. Belli etmek istemiyordu ama bunu duymak bir nebze olsun iyi gelmişti Hasret'e. Fikret bir şekilde bulur sağ salim getirirdi kardeşini.

Durgun bakışlarıyla boş bahçeye doğru bakarken Orhan'ı düşünülen kadar umursamadığını göstermek için "Ben onu merak ettiğimden bakmıyorum. Uyuyamadım bir türlü uykum kaçtı herhalde" deyince onun için üzülen Miray da koltuğa oturup mahzun gözlerle ona bakıp kaldı. Hasret böyle diyordu ama Orhan'ı merak ettiği de her halinden belli oluyordu. Bunu saklamayı başaramıyordu yani.

"Fikret gitmeden önce senin nasıl olduğunu da sordu. Konuşmalarına şahit olup onları duymuşsun galiba"

"Duydum"

Duyduğunu söylerken üzgün oluşu sesine de bakışlarına da birebir yansımıştı. Ne yalan söylesin Miray Orhan ile Hasret'in arasında soğuk rüzgarlar esmesine neden olduğu için kendisini çok kötü hissetmişti. Keşke annesine hiçbir şey söylemeseydi de bu gece bunlar hiç yaşanmamış olsaydı. Kendisini suçlu hissettiği için durumu da biraz olsun düzeltmek istiyordu tabii. Bu sebeptendir ki mahcup bir ses tonuyla "Orhan'a kırılma" der demez Hasret'in bakışları yeniden ona doğru dönmüştü.

Göz göze geldiklerinde Miray söze nasıl devam edeceğini bilemese de bakışlarını kaçırarak bir şekilde lafını sürdürüp "Öğrendiği şeyler az buz şeyler değildi. Fikret bile ortada bir ihanet olduğunu duyduğunda sarsıldı ki bu Orhan için kabullenmesi çok daha zor bir durum. Keşke böyle öğrenmek zorunda kalmasaydı. Bunun için çok üzgünüm çünkü benim yüzümden böyle oldu. Ama dayanamadım. Annem haksız yere Orhan'ı da Fikret'i de suçlarken onlar hakkında demediğini bırakmazken bilip de susamadım. Çıkıverdi ağzımdan" dedi. Hasret bakışlarını indirip ağlamamak için dikkatini ovuşturduğu ellerine veriyordu. Miray'da ondan farklı değildi ama yine de sözlerine devam etti.