*Anna*
Postanowiłam, że powiem Wiktorowi, dlaczego się do niego nie odzywam. Weszłam do bazy i jak zwykle on siedział na kanapie.
-Cześć Wiktor, mogę Cię poprosić na chwilę?- zapytałam
-Jasne- odparł on z uśmiechem na ustach. Po chwili wyszliśmy na parking przed bazą.
-Przepraszam Wiktor- powiedziałam ze smutkiem w głosie.
-Aniu, ale za co Ty mnie przepraszasz?- zapytał zdziwiony.
-Za to, że z Tobą rozmawiałam. Ty chciałeś rozmawiać ze mną, a ja jak ta głupia uciekłam, ale...- zawahalam się.
-Ale?- zapytał Wiktor.
-Ale Stanisław napisał mi SMS, że jeśli będę się z Tobą kontaktowała, albo rozmawiała z Tobą to on zrobi coś Tobie o Zosi. Boże, możesz mieć przez mnie problemy- powiedziałam i zaczęłam płakać.
-Aniu, rozumiem Cię. Mogłaś powiedzieć mi wcześniej. Nie martw się, nic nam nie zrobi, obiecuję Ci to- odparł Wiktor.
*Wiktor*
To dlatego Anka nie chciała ze mną rozmawiać. A ja głupi myślałem, że mnie za coś nienawidzi, chcę jej coś powiedzieć, ale jeszcze nie teraz. Jutro ma sprawę rozwodowa, powiem jej to po rozwodzie.
