Dwa Światy | Clexa

17. Gość Specjalny

Lexa

Obudziłam się skoro świt. Otworzyłam oczy, by ujrzeć wschód. To Słońce, które przebijając się przez listowie zwiastuje, iż Clarke wraca. Na samą myśl, uśmiech przeją kontrolę nad mymi ustami, a w środku poczułam przyjemne ciepło. Podczas konwersacji telefonicznej blondynka dokładnie wyliczyła ile księżyców dzieli nas od ponownego spotkania i o to przeminął ostatni. Zapewne tego dnia zobaczę urocze lico przyozdobione niebieską barwą, niczym polnych chabrów, które wraz z innym kwieciem, jakiś czas temu włożyłam na jasne włosy. Dzięki czemu, wraz ze swą urodą wyglądało urzekająco i niewinnie.

****

Clarke

Clarke: Dziena za podwózkę dziewczyny. Na razie.

Powiedziałam wychodząc z auta i zamykając za sobą drzwi.

Raven: Spoko Gryffin. Później się odwdzięczysz.

Przez opuszczoną szybę odpowiedziała kierującą brunetka.

Oktavia: Tylko się nie spóźnijcie. Do później!

Dodała jeszcze O wystawiając głowę przez okno ruszającego samochodu.

Poprawiłam pasek torby na ramieniu, uchyliłam furtkę i skierowałam się w strone schodów. Lecz zanim dotarłam do drzwi, z mniejszego wyjścia wyskoczył obrońca domu, który ledwo wyhamował przed moimi stopami, zatrzymując się i podskakując wysoko w miejscu. Radosnymi sczeknieciami i merdaniem ogona, przywitała mnie jedna z istot, za którymi zdążyłam się bardzo stęsknić. Przykucnęłam, aby chwilą pieszczot okazać zwierzęciu moją radość, która nie była mniejsza od jej z powodu ponownego spotkania.

Clarke: Cześć potworku. Tęskniłaś za panią?

Pies przewrócił się na bok, z wywieszonym jęzorem dając jasno do zrozumienia, że mam go podrapać po brzuchy.

Clarke: Widzę, że bardzo. Ja za tobą też.

Powidziałam pocierając po bokach pysk i przy okazji robiąc na nim zmarszczki.

Clarke: A gdzie twój pan? Jesteś sama, czy siedzi w domu?

Cmoknęłam pofałdowaną skórę na czole Pumy, przez którą wyglądała jak jakiś mops. Wstałam podnosząc bagaż z kostki i ruszyłam w towarzystwie psiny do budynku.

Clarke: Już jestem!

Krzyknęłam zamykając za sobą wejście, ale nikt mi nie odpowiedział.

Clarke: Czyli co łobuzie Collinsa nie ma?

Zapytałam stojącą koło mojej nogi z piłką w zębach Pume. Zabrałam zabawkę ze szczek czterołapego i rzuciłam w głąb mieszkania, żeby móc spokojnie się rozebrać i pójść do kuchni. Po oględzinach wnętrza, stwierdziłam, że nic nie uległo zniszczeniu. A to miłe zaskoczenie, bo zostawiłam dwóch rozrabiaków i bałaganiarzy na dwa miesiące samych sobie, bez kontroli. Napełniłam obie miski, po chwili z jednej z nich zaczęła znikać zawartość, a ja opierając się o blat z kubkiem kawy w ręce próbowałam dodzwonić się do Finna. Po kilku razach darowałam sobie kolejne próby, na pewno jest w pracy i nie słyszy telefonu. Nie powiedziałam mu, że wracam dzisiaj, chciałam zrobić niespodziankę i obudzić rano, ale podróż przedłużyła się i w ten oto sposób jestem później. Wieczorem idziemy z dziewczynami i resztą znajomych świętować nasz firmowy sukces, o czym też nie poinformowałam swojego chłopaka.

Clarke: Dobre było?

Zaśmiałam się z oblizujacego mordkę sierściucha.

Clarke: Masz ochotę na spacer?