'To nie w gwiazdach zapisane jest nasze przeznaczenie, lecz w nas samych'
Jedno spotkanie...
Jedno spojrzenie...
Jeden dzień...
Jedna miłość...
Całe życie...
*książka zawiera przekleństwa i treści erotyczne*
!zakaz kopiowania i przepisywania treści...
- To cud - powiedział lekarz - Mały cud, jeszcze nienarodzony - uśmiechnął się do mnie lekarz
Co?! Jaki mały? Jaki nianarodzony? Co z tym wspólnego ma moja Katie?!
- Ale jak to? - spytałem
- Przebadaliśmy pańską żonę i okazało się, że przeszczep się przyjął - powiedział lekarz - Jej umierający stan był czynnikiem tego, że dziewczynka rozwijała się bardzo szybko i można powiedzieć, że zabierała energię od pańskiej żony - tłumaczył lekarz
- A teraz? Co teraz? Już jest lepiej? - spytałem zdenerwowany
- Tak, płód jest w końcowej fazie rozwoju, a pańska żona odzyskuje siły - uśmiechnął się lekarz i zanotował coś w karcie jakiegoś pacjenta
- Kiedy... kiedy się wybudzi? - długo wahałem się z tym pytaniem
Podświadomie myślałem, że odpowiedź zrujnuje to co teraz.
- To kwestia miesiąca - uśmiechnął się lekarz
- O Boże! - westchnąłem i oparłem się o oparcie fotela
- Proszę być dobrej myśli i przekazać nowinę rodzinie - kiwnął na drzwi
Obróciłem się i zobaczyłem cień paru osób przez drzwi z zacieniowaną szybą.
- Dziękuję - szepnąłem i uścisnąłem jego rękę
Wyszedłem z sali. Pary pięciu oczu zwróciły się na mnie. Nie mogłem się powstrzymać i szeroko się uśmiechnąłem. Wszyscy bez słowa rzucili się na mnie. Sam i Vanessa po wyściskaniu mnie, nawzajem się przytulały, rodzice Emmy padli sobie w ramiona, a moja matka? Patrzyła się na mnie wzrokiem pełnym miłości i podziwu.
- Mój dzielny synek - szepnęła z uśmiechem
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Zaśmiałem się na jej słowa. Nareszcie wszystko się układa.
Miesiąc później
Minął miesiąc. Długi i bezsenny miesiąc. Lekarze obiecali, że Emma powinna wybudzić się niedługo, ale ile można czekać?! Dzisiaj zabierają Emmę na cesarskie cięcie. Katie ma już siedem i pół miesiąca i dałaby radę sama funkcjonować poza ciałem Emmy, jest zdrowa jak rydz.
***
Po dwóch godzinach zawołała mnie pielęgniarka do sali porodowej. Emmy nie było. Zacząłem panikować.
- Spokojnie. Przewieźli ją do sali - uśmiechnęła się pielęgniarka - A teraz proszę za mną. Zobaczy pan córeczkę - powiedziała i wskazała na drzwi
Weszliśmy do sali. Stało tu dużo inkubatorów z wcześniakami. To był okropny widok...
Pielęgniarka zaprowadziła mnie do jednego z nich.
- To pana córka - uśmiechnęła się i odeszła
Usiadłem na stołku i popatrzyłem na malutką istotkę. Katie. Malutka Katie. Miała na głowie różową czapeczkę. Jej klatka piersiowa miarowo się unosiła.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Rozglądnąłem się wokół. Inne dzieci miały poprzypinane kabelki do ich malutkiego ciałka, pomagające im oddychać. Pielęgniarka zauważyła, że się rozglądam i podeszła do mnie.
- Jest silna. Sama oddycha i jest zdrowa jak rydz. Dostała 10 punktów - uśmiechnęła się
Z moich oczy poleciały łzy. Moja mała córeczka. Mój mały skarbek. - Możecie przewieść ją do sali Emmy? - spytałem lekarza, który właśnie wszedł do sali
- Nie jestem pewny... - zaczął lekarz, ale gdy zobaczył moją twarz, ze śladami łez, zmiękł - No dobrze - westchnął
I tak po godzinie miałem dwie wspaniałe dziewczyny obok siebie. Mogłem przez cały czas podziwiać małą Katie, a zarazem czuwać przy Emmie. Cała rodzina schodziła się, podziwiali małą, płakali, głaskali Emmę po rękach i prosili, aby się obudziła. Emma w skukieniu ich słuchała. Napewno wszystko słyszała. Mogłem być tego pewien.
***
Wieczorem siedziałem na jej łóżku i głaskałem Emmę po włosach. Wtedy stał się cud.
