Milion uczuć

22

Trzy tygodnie później

Emma

Erick wyszedł wczoraj z kliniki - na własne żądanie! Byłam wtedy u niego. Jego matka znowu mnie wyrzuciła. Nienawidzę tej kobiety. Erick czuje się dobrze, rana po postrzale jest mała i szybko się goi. Erick ma zwolnienie na 2 miesiące z pracy. Ja pracuję cały czas. Mieszkam u siebie. Posprzątałam cały bałagan. Zmieniłam zamki w drzwiach, ba! Wymieniłam drzwi, na takie z 3 zamkami. Musiałam odnowić całą łazienkę i kuchnię, co kosztowało mnie parę tysięcy dolarów. Moje mieszkanie trochę się zmieniło (zdjęcie). Musiałam wziąć pożyczkę w banku. Nie byłam w stanie prosić rodziców o pieniądze, a nawet Sam, o Erick'u nie wspominając. Więc muszę ją zpłacić. Nie wiem z czego to zpłacę, ale to bajka. Muszę teraz zacząć oszczędzać. Jest cienko. Dwa tygodnie temu nie miałam za co zapłacić rachunków. Cała wypłata poszła na opłaty mieszkania, odnowienie mieszkania i wysłałam trochę dla Meredith. Ughh......nie powiedziałam!

Meredith to żona doktora Brown'a. Doktor Brown przeniósł się do Nowego Orleanu w kwietniu poprzedniego roku z żoną i trójką dzieci. Przez wiele lat w moim rodzinnym miasteczku nie było żadnego lekarza. Lekarz był bardzo potrzebny, lecz niewielu było kandydatów. Lekarze nie mieli złudzeń, że dorobią się tu dużych pieniędzy.
Doktor miał dużo pracy od samego początku. Pacjenci tłoczyli się godzinami pod jego gabinetem. Małe kolejki były po prostu niemożliwe, nawet w tak ubogim rejonie kraju. Ludzie chorowali, jedni rzadziej, a inny chorowali przewlekle na ciężkie choroby.
Doktor Brown uwielbiał sporty na świerzym powietrzu. Pływał, biegał i jeździł na swoim rowerze, który wieki temu widział farbę i smar. Ludzie widywali go, jadącego na skrzypiącym rowerze lub biegnącego, na przedmieściach. Znajomi machali, a on odpowiadał krótkim skinieniem głowy. Czasami po długim dniu w pracy, wybierał się na jogging dopiero po zmierzchu. I tak było właśnie 18 września 2007 roku.

Długo zastanawiałam się, gdzie bym teraz była, gdyby wieczorem 18 września 2007 roku, Doktor Brown nie wybrał się pobiegać.

Doktor wyszedł z domu, gdy w miasteczku zapadał zmrok. Drogi były śliskie i, gdy biegł w stronę miasta, jego buty do joggingu ślizgały się po śliskiej nawierzchni. Chwilę wcześniej, przestał padać deszcz. Ruszył w drogę swoją zwykłą trasą, którą przebiegał w pół godziny, ale tego wieczoru nie wrócił do domu.
Meredith, zaniepokojona brakiem męża w domu, zostawiła dzieci u sąsiadki i ruszyła samochodem, aby poszukać męża. Za zakrętem, 50 metrów od domu zauważyła karetkę pogotowia, a obok stał wóz szeryfa. Zajście oglądała grupka osób. Na miejscu dowiedziała się, że jej mąż stracił życie, zabity przez furgonetkę, nad którą kierowca stracił panowanie na śliskiej nawierzchni.
Ciężarówka należała do pana Valentina Steel. Kierowca, który miał stanąć przed sądem za nieumyślne spowodowanie śmierci, miał siedemnaście lat i został już zakuty w kajdanki.

Kierowca nazywał się Emma Steel.