KALBİM SEN DEDİ (TAMAMLANDI.)

Özledim! (Bölüm 21)

Merhaba canlar,

Yeni bölüm getirdim size. ♥

Multimedya : Ufuk Beydemir - Ay Tenli Kadın  ♫  ♫

Keyifli okumalar :)

****

2 HAFTA SONRA

Aradan tam iki hafta geçmişti. Barış Murat'ın baskılarıyla hala bu oyunu sürdürürken Elif gün geçtikçe durumun eski haline döneceğine dair umudunu yitirmeye başlamıştı. Barış'ı kaybetmişti. Karşısında bambaşka bir Barış vardı ve o bu Barış'tan hiç ama hiç hoşlanmıyordu. Günlerce Neşe'ye söylediği o sözleri kendi kendine kafasında tekrarlayıp daha çok sinirlenmişti. Nasıl bu kadar boş boğazlı olabilmişti? O onun tarafından şımartılmaya, delicesine sevilmeye o kadar alışmıştı ki bu soğuk, mesafeli tavırları içindeki boşluğun gittikçe büyümesine sebep oluyordu. Yapayalnız hissediyordu. Neden öyle hissediyordu ki? En başta böyle olmasını isteyen kendisi değil miydi? Hep Barış ondan uzaklaşsın isteyen o değil miydi? Farklı şeyler düşünmesin diye evliliklerinin sahteliğini sürekli onun yüzüne vuran da kendisiydi. E şimdi neydi peki hissettiği bu yalnızlık?

Geçen bu iki hafta boyunca Barış ile doğru düzgün oturup konuşamamıştı bile. Ne zaman bu konuya açıp aslında öyle söylemek istemediğini anlatmaya çalışsa Barış konuyu kapatıyor, başka şeylerden bahsediyordu. O sözlerin ya da Elif'in ne düşündüğünün bir önemi yokmuş gibi davranıyordu. Barış'ın kendisine çok sıradan hatta onun için önemsizmiş gibi davranmasına katlanamıyordu.

Günlerdir onunla vakit geçirmek, onu yanlış anladığını aslında onun için değerli olduğunu anlasın diye adeta peşinde dolanıyordu. Ama nafile... Ne yapsa Barış umursamıyordu. Soğuk ve mesafeli tavrından asla taviz vermiyordu.

Elif bu gece de evde yalnız olduğu için kafasında kurup duruyordu. Farklı farklı senaryolar üretiyor ve hepsinin finalinde mutsuz hissediyordu. Bu karmaşık ruh haline bir anlam vermeye çalışıyor ama onu da beceremiyordu. Ona karşı bir şeyler mi hissediyorum diye kendini sorguluyor ama bunu anında reddediyordu. Onun Barış'tan hoşlanması olacak şey değildi. Üzgündü, pişmandı. Onu hayal kırıklığına uğrattığı, ona yaptığı iyiliklerin karşılığını onu üzerek verdiği için vicdan azabı hissediyordu. Başka bir şey söz konusu olamazdı.

Bu gece Neşe her ne kadar yanına gelmek istese de annesi ziyaretine geldiği için Elif bunu kabul etmemişti. Kendisi de gitmemişti. Hemen yatacağını ve çok yorgun olduğunu söyleyip ana-kız hasret gidermelerini söylemişti. Şimdi bu buhranlı ruh haliyle onların da tadını kaçırmasının anlamı yoktu. Hem belki de biraz yalnız kalmak ona da iyi gelebilirdi.

Barış bir iş seyahati olduğunu söyleyip 2 gün İstanbul dışında olması gerektiğini soğuk bir ifadeyle iletmişti Elif'e. En azından giderken sıcak bir tebessüm, arkadaşça bir sarılma beklemişti Elif ama bunu da çok görmüştü Barış.

Elif aslında bunu umursamazdı da bu gece biraz fazla duygusaldı sanırım. Yalnızlık biraz daha hüzünlü hissetmesine sebep olmuştu. Barış'ı çok kırmıştı. Yaptığı hatanın da farkındaydı. Bir insanı sürekli yerden yere vurmak ne kadar doğruydu? Onun da bir sabrı vardı sonuçta. Sonuna kadar haklıydı da! Ona düşen bir şekilde hatasını telafi etmekti.

Ne yapacağını düşünürken aklına gelen fikirle gülümsedi. Tabi ya! Barış gelir gelmez bunu yapmayı aklına not etti. Bu sürprize kayıtsız kalacağını düşünmüyordu.

Sonra uyumak üzere odasına çıkmaya karar verdi. Elif'in kaldığı oda Barış'ın anne ya da babasının aniden gelebilme ihtimaline karşı Elif ve Barış'ın ortak kullanımında gibi tasarlanmış, dolabın bir bölümüne Barış'ın eşyaları yerleştirilmişti. Hemen yan oda ise yatılı gelen misafirler için hazırlanmış gibi tasarlanmıştı. Barış normalde bu odada kalıyordu. Dolaba sık kullandığı birkaç eşyasını yerleştirmiş, diğer eşyalarını almak için de mecburen Elif'in odasındaki dolabı kullanıyordu.