KALBİM SEN DEDİ (TAMAMLANDI.)

Senden Kaçamıyorum ( Bölüm 15)

Herkese bol öpücüklü merhabalar :) 

Multimedya : Kahraman Deniz - Böyle Sever

Herkese hayırlı ramazanlar diliyorum. Yardımlaşmanın bol olduğu, küslerin barıştığı, sevgi dolu, barış dolu, bol bereketli bir ramazan geçirirsiniz umarım. 

Ben de bir güzellik yapıp bugün ve yarın yeni bölüm atmaya karar verdim. Umarım severek okursunuz ♥ ♥ ♥

Keyifli okumalar :*

***

Keyifli bir akşam yemeğinin ardından artık Elif Barış'ı uğurlarken kapının pervazına yaslandı. Her ne kadar kendini engellemeye çalışsa da onun düzenini bozduğu için rahatsız hissetmekten alıkoyamıyordu. Barış onun iyi hissetmesi için elinden geleni yapsa da o yine de böyle mahcup hissetmesini engelleyecek bir şey bulamıyordu. Bakışlarını Barış'a çevirdi.

"Bu akşam da seni evinden ayırıyoruz Barış. Bizim yüzümüzden düzenin bozuldu iki gündür ama bu gece son. Yarın evine kavuşacaksın. " dedi gülümseyerek.

Barış gözlerini kısarak Elif'e baktı. 

"Saçmalama Elif, ben halimden memnunum. Beni asıl rahatsız eden ne biliyor musun? Sürekli böyle konuşman. Daha kaç kere söylemem gerekiyor? Lütfen yapma şunu." dedi sakin bir ses tonuyla. Sonra konuyu kapatmak istercesine gülümseyerek "Neyse, yarın sabah uçakla gitmeyeceğine emin misin?" diye sordu.

Elif'in bakışları anında değişti. Neden sürekli üstüne geliyorlardı bu konuda. Korkuyordu işte! Bir de utanıyordu, çünkü bunu dışarıdan biri yapsa onu şımarıklıkla suçlardı.

"Ya Barış istemiyorum." dedi bakışlarını yere çevirerek. Bu inat değildi, gerçekten çok korkuyordu. Onlar böyle üstüne geldikçe daha da artıyordu korkusu.

"Tamam asma o güzel yüzünü. Belki fikrini değiştirirsin diye sordum. Otobüs çok yorucu olacak sizin için ama biliyorsun değil mi? Hem otobüste harcayacağın vakti burada bir şeyler yaparak da değerlendirebiliriz." dedi son bir umut.

Gönlü otobüsle o kadar yolu çekip yorulmasına razı gelmiyordu bir türlü. İkna edemeyeceğini de biliyordu ama yine de şansını denemek istiyordu.

Elif yerde olan bakışlarını hızlıca Barış'ın yüzüne çevirdi. Barış birden kendisine bakan yeşil hareleri görünce irkildi. Nasıl bir büyü vardı o gözlerde ki saniyede etkileyebiliyordu onu? Nasıl bir büyüydü ki böyle saniyeler içinde aklını başından alabiliyordu? 

"Ya Barış korkuyorum işte. Böyle konuşurken bile kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyor." dedi ellerini göğsüne bastırarak.

Barış'ın gözü Elif'in hareketiyle bluzunun üzerinden hafifçe taşan göğüslerine kaydı. Sonra hızla çekti gözlerini. Bunu yapmak asla istemiyordu ama kendini ona bakmaktan da alıkoyamıyordu. Elinde değildi!

 Aynı çatının altındayken nasıl dayanacaktı bu duruma bilmiyordu. Bu kadar severken, bu kadar sahiplenmek isterken çok zor olacaktı. Ama olsun o yokken onsuz olmaktansa onun varlığı bu evi doldururken onsuz olmak daha iyiydi. Hem belki zamanla her şey değişirdi. Tabi Barış bu süre içinde çıldırıp kafayı yemezse! Kafayı yiyip de başında huniyle dolaşmaya başlamazsa! Kendini bir an kafasında huniyle hayal etti. Düşündükleriyle kıkırdadı. 

"Barış niye gülüyorsun? Biliyorum komik durumdayım, insan hiç uçaktan korkar mı değil mi? Of, haklısın ama inan elimde değil. Gerçekten korkuyorum. Zannettiğin gibi mükemmel değilim yani." dedi gözlerini kısarak.