Hayata dair büyük umutları olan, en büyük hayali üniversite okuyup meslek edinmek ayaklarının üzerine sağlam basmak olan, Karadeniz kadar hırçın, dik başlı ve inatçı, güzeller güzeli çimen gözlü, henüz 19 yaşında bir genç kız, Elif...
Daha küçücükke...
Merhaba cankuşlar💜 Multimedya : Toygar Işıklı - Sen Yanımdayken💫
Canlar öncelikle bölümü bu kadar geç saate bıraktığım için kusura bakmayın. Ama o kadar yoğun bir hafta geçirdim ki.😔 İnanın bölüm şimdi bitti. Yarına kalmasın diye uyumadım, bitirdim.☺️💪🏻Daha fazla bekletmemek için kontrol etmeden paylaşıyorum. Hatam varsa affola.😍
Oy ve yorumlarınız çok kıymetli, biliyorsunuz.🧡
Keyifli okumalar.💫
✨✨✨✨✨✨✨
10 GÜN SONRA
Dolunay evde can sıkıntısıyla geçirdiği bir günü daha sonlandırmış, işe gitmek üzere hazırlanıyordu. O malum günden sonra Atalay'ın hiç aramamasından ona çok fena kızdığını anlamıştı. Aradan geçen 2-3 günün ardından aramamasının eksikliğini hissetse de kendisi de aramamakta direnmişti. Çünkü alacağı tepkiyi bilmiyordu. Belki de ona hala kızgındı ve kalbini kırabilirdi. Hem ben kimim ki diye de düşünmeden edemiyordu. Sonuçta kaç günlük tanıdığı insandı ki?
Peki neden sanki yıllardır tanıyormuş da yokluğunda eksik kalmış gibi hissediyordu? Çok saçma değil miydi bu durum? Özlemiş miydi? Alışkanlık mıydı? İyi de ne çabuk!
Dolunay bu düşüncelerle kafası karışık bir şekilde oflayarak aynanın karşısından kalktı. Odanın içinde bir iki tur atıp kafasını toplamaya çalıştı. Bir yandan da saçlarını arkaya atmış çekiştiriyordu. Sonra yine aynaya dönerek yüzünü buruşturdu. Eliyle saçlarını düzeltti. Yüzündeki masum ifadeyle aynadaki yansımasına baktı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Keşke şansım da yüzüm kadar güzel olsaydı." dedi ve burnundan tıslarmış gibi bir ses çıkarıp kafasını salladı. Haline güldü farkında olmadan. Sonra derin bir nefes alıp saçlarını son kez düzelterek odadan hızlı adımlarla çıktı.
"Ela, ben çıkıyorum." diye bağırdı içeriye doğru. Ses gelmeyince "Elaaa" diye seslendi tekrar. Ev arkadaşı Ela homurdanarak odasının kapısından kafasını uzattı.
"Ay anladık! Çıkarsan çık Dolunay. Ne diye anons ediyorsun? İlk defa mı gidiyorsun sanki? Gece yine döneceksin." deyip odasına geri döndü.
Dolunay dudaklarını birbirine bastırarak kafasını salladı. Ela ile yalnızca aynı evi paylaşıyorlardı. Aralarında manevi en ufak bir bağ yoktu. Dolunay çok kez onunla yakınlaşmayı denemişti. Ama Ela her seferinde bütün kapıları onun yüzüne kapatmıştı. İnsanlarla arasında duvarlar olan, kendinden başka hiç kimseyi düşünmeyen, tuhaf, bencil bir kızdı işte. Dolunay onun yanında sadece mecbur kaldığı için kalıyordu. Tek başına bir evin kirasını karşılayamıyordu ve hemen öyle güvenebileceği birini de bulması kolay değildi. En azından Ela'nın ona faydası olmasa da zararı da olmayacağını biliyordu. Sırf bu yüzden ona katlanıyordu.
