Hayata dair büyük umutları olan, en büyük hayali üniversite okuyup meslek edinmek ayaklarının üzerine sağlam basmak olan, Karadeniz kadar hırçın, dik başlı ve inatçı, güzeller güzeli çimen gözlü, henüz 19 yaşında bir genç kız, Elif...
Daha küçücükke...
Oy ve yorumlarınızın benim için ne kadar kıymetli olduğunu unutmayın.😍
Bu arada 120k olmuşuz. Var olun.🙏🏻💜
Keyifle okuyun canlarım.❤️
🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋
Keyifli geçen kahvaltının ardından masayı toplama görevini erkeklere veren kızlar eşyalarını toparlamak için odalarına geçtiler. Neşe ve Elif aynı odayı paylaştıkları için aynı odaya gittiler.
Neşe arkadaşına baktı gülümseyerek. Onun susuz kaldığını hatırlayınca içi sızladı birden. Ve hızla onu kendine çekip sıkıca sarıldı.
Henüz olanları konuşamamışlardı. Kendisini tam anlamıyla iyi hissetmediği sürece de konuşmayacaktı.
Elif minnetle sarıldı arkadaşına. Onu sorulara boğmak yerine bir bakış, içten bir sarılışın ne kadar kıymetli olduğunu, şu an ona ne adar iyi hissettirdiğini biliyor muydu acaba?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tuana'nın toparlayacak pek bir şeyi olmadığı için beş dakika geçmemişti ki yanlarına geldi.
Elif Tuana'ya bakıp gülümsedi. Yanına gidip ellerini kavradı.
"Minik kuşum." dedi içtenlikle. "Çok teşekkür ederim desteğin için. Bana evini açtın, yanında olduğunu hissettirdin. İyi ki varsın." dedi ve sarıldı ona.
Tuana da ona sokularak "Saçmalama kuzum. Lafı bile olmaz." dedi sıcacık ses tonuyla.
Elif minnetle bir kez daha arkadaşına bakıp tekrar toparlanmaya devam etti. Neşe bir kaç parça eşyasını çoktan toplamıştı. Aralarında bir şey konuşuyorlardı.
O sırada sessizce yanlarına gelen Dolunay bir süre onları izledi. İçinde tuhaf bir burukluk vardı. Baktığı bu manzarada kendisini hem oraya ait hem de değilmiş gibi hissediyordu. Onların gidecek olması kötü hissettiriyordu ama yine de onlara belli etmek istemiyordu.
Anlayamıyordu bir türlü, bu kadar kısa sürede nasıl bu kadar alışmıştı onlara? Hatta alışmaktan da öte bağlanmıştı sanki. Bir gerçek vardı ki onlar gidince cidden çok yalnız hissedecekti.
Dolunay'ın bu düşünceli halini fark eden Elif gülümseyerek yanına gitti.
"Dolunay." dedi dudaklarını büzerek. Sonra tekrar gülümsedi tüm içtenliğiyle.
"Ah Dolunay kader bizi çok tuhaf bir şekilde karşılaştırdı. Ağva'da seni ben pek fark edemedim , malum heyecanlıydım fazlasıyla." dedi ve zihnine bir anda o günün anıları hücum edince kafasını yata doğru eğip gözlerini kıstı. "Neyse işte bir şekilde karşılaştık. Ve ben şimdi diyorum ki iyi ki o gün oradaymışız, iyi ki karşılaşmışız. Sen iyi ki karşımıza çıkmışsın. Bana desteğini asla unutmayacağım. Gerçekten ama gerçekten sana her şey için çok çok teşekkür ederim. En zor zamanlarımda yanımda oldun, yol göstermeye çalıştın. Bunlar o kadar kıymetli şeyler ki." dedi gözünden süzülen yaşı hızlıca silerek. Dolunay da ondan farklı bir ruh hali içinde değildi. Elif iç çekti ve sıkıca sarıldı ona. "Gidişimize üzüldüğünü biliyorum. Ama inan bana, biz de seni bıraktığımız için çok üzgünüz." dedi yumuşacık bir tınıyla. "Keşke bizimle gelsen."
